مسیر انحرافی تولید علم در کشور/ از حضور دلالان تا رشوه برای انتشار مقاله

متاسفانه اين مساله و اصرار دانشگاه ها به داشتن مقاله بر گرفته از پايان نامه باعث شده پاي دلالان زيادي به اين عرصه باز بشه و از اون هم بدتر که بسياري از نشريات داخلي در حال ربودن گوي سبقت از اين دلالان است.

من خودم دانشجوي ارشد مديريت آموزشي ام همه ي اين بدبختيارو سرم آوردم استاد راهنمام گفت تا مقاله ندي مجوز دفاعتو امضا نمي کنم بعد اين که مقاله رو براي نشريه داخلي فرستادم گفتن چند ماه طول مي کشه و من نمي تونم تا اون موقع تاريخ دفاعمو عقب بندازم و مجبورم که با اين مسئله کنار بيام که نمره ام از 18 و نيم حساب بشه! براي مني که براي پايان نامم به دليل اين که موضوع جديد بود خيلي زحمت کشيدم اين مسئله خيلي ناراحت کننده اس! نمي دونم چي بگم! اما به وجدانشون رجوع کنن ببينن اين واقعا انصافه؟البته اگر وجداني مونده باشه!

همه ي ما صاحب درديم ولي چرا کسي نيست که به درد ما گوش کنه ...
انگيزه ي ما دانشجويان کلا صفر رسيده ...
به نسل هاي بعدي بايد گفت :
«ثروت بهتر از علمه» و کسي به علم و پژوهش اهميتي نميده و تنها چيزي که ارزش داره مادياته ...

وقتي ما واسه نوشتن مقالمون از مقاله هاي ديگه کپي مي کنيم، وقتي بعضي از اين آدما تو هر منصبي( استاد، داور، از عوامل نشريات) رشوه مي گيرن؛تا فقط به منصب و مقامي بالاتر برسن. وقتي طوري فرهنگ سازي شده که پول مهم باشه. مي تونيم انتظاري غير اين داشته باشيم؟! اينا اگه دلشون به حال توليد علم و اينا مي سوخت که اين کارا رو نمي کردن!شنيدين ميگن من و تو ما ميشيم. وقتي منو تو خودمون و اصلاح کنيم تک تکمون انوقته که جاي گلايه باقي نمي مونه. خودمونم کارايي که اونا انجام مي دن انجام مي ديديم يا با انجام کارايي که اونا ميگن حرفا و رفتارا و کاراشونو تأييد مي کنيم. حداقل اگه بعد اين همه دنگ و فنگ به جاي اونا رسيديم ما هم دست و پامونو گم نکنيم. حرف زدن و اعتراض خشک و خالي کافي نيست بايد تو عمل ديد.

جالبه هميشه به دنبال کسي هستيم که به حرف و به درد دلمون گوش کنه. اما زهي خيال باطل کسي پيدا نميشه. ديگه گذشت اون زموني که بري دانشگاه و بعد بگن بيا کار الآن ديگه بايد خودت بلند شي و آستين بالا بزني. اگه فقط يه نگاه به مراکز کارآفريني دانشگاهايي مثل استنفرد بندازين و با دانشگاه هاي ما مقايسه کنيد کاملا متوجه حرفم ميشيد. ما دنبال چييم اونا دنبال چي!

به نظرم استاتيد دانشگاه خيلي مقصر نيستند ، کار از ريشه خرابه ، من خودم در دانشگاه تدريس ميکنم ، و با وجود اشتياقم به درس ، بعد از دو سه سال انگيزمو از دست دادم چون واقعا با نسل بي سوادي سر و کار داريم و اين مسئله در تحصيلات قبل از دانشگاه ريشه داره ، يه سيستم غلط آموزش دوران مدرسه برميگرده و در واقع اين به نوعي استعماره ، که فقط بچه ها يک سري مطلب رو حفظ ميکنند و در کپي کردن مطالب هم استاد شده اند!

ولي اينجا بحث و مشکل اينه که مقاله اي که واقعا زحمت شده و دانشجو پژوهشش رو با خون خودش مينويسه چرا بايد ختم به اين مسائل بشه ؟اصلا چرا بايد براي پذيرش پژوهشهاي با کيفيتي بايد مبلغي را دريافت کنند؟؟؟