به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، مهندس محمد حقّانی افزود: در شرایطی 5 سال دیگر، صدمین سال آغاز احداث خیابان ولی عصر فرا می رسد که با ادامه وضعیت موجود، دیری نخواهد کشید که «نه از تاک نشان خواهد ماند و نه از تاک نشان» و به جای این که یکصدمین سالگرد آغاز بنای این خیابان با شکوه را به جشن بنشینیم، باید مرگ درختان این خیابان را به سوگ بنشینیم.
وی با اشاره به این که متأسفانه امروز شاهد از بین رفتن تدریجی درختان قدیمی خیابان ولی عصر هستیم، اظهار کرد: معماری ناهمگون در اطراف خیابان، حرکت انبوه اتوبوس های تندرو، تخریب بافت های تاریخی دو طرف خیابان، بلند مرتبه سازی به ویژه در بخش شمالی خیابان، پیاده راه سازی و جدول بندی غیر اصولی، وفور جانوران موذی در جوی های آب و کاهش سطح آب سفره های زیر زمینی، از جمله دلایل و عوامل نابودی تدریجی درختان چنار این خیابان محسوب می شوند.
حقّانی با بیان این که متأسفانه هر روز لایه ای از آلودگی، روی شاخ و برگ چنارهای قدیمی این خیابان می نشیند و بر ضخامت آلایندگی این درختان می افزاید، تصریح کرد: همین مسأله، طول عمر درختان این خیابان را به شدت کاهش داده و آنها را دچار آفت زدگی نموده و سلامت آنها را به شدت با مخاطره رو به رو نموده است.
وی با اشاره به این که درخت چنار از دیرزیست‌ترین گونه های گیاهی است که عمر آن به چند صد سال می رسد و این که درختان خیابان ولی عصر با چند ده سال سن، دچار پوسیدگی شده اند، نشان دهنده رفتار نامهربانانه و بی مهری به این موجودات زنده است، اظهار کرد: بر اساس بررسی های به عمل آمده، روی شاخ و برگ هر درخت چنار خیابان ولی عصر را انواع آلاینده ها پوشاند و اگر چنارهای این خیابان را تکان بدهیم، به طور متوسط 800 گرم آلودگی از هر درخت می ریزد.
به گفته حقّانی، عدم نگهداری مناسب، نفوذ ناپذیر شدن بستر جوی آب به علت استفاده از بتن در کف آن، ریختن سیمان ناشی از مصالح و نخاله ساختمانی و ساخت و سازهای بی رویه، از جمله عواملی هستند که باعث آسیب دیدگی جدی این درختان شده، این در حالی است که این خیابان به عنوان یک اثر با شکوه، در سال 90 به ثبت ملی رسیده است.
رییس کمیته محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران در پایان با تأکید بر اینکه درختان قدیمی خیابان ولی عصر، حال و روز خوبی ندارند و شاهد زوال تدریجی این درختان هستیم، خاطرنشان کرد: این در شرایطی است که خیابان ولی عصر باید به محور اجتماعی، فرهنگی و در عین حال گردشگری و زیست محیطی پایتخت تبدیل شده و حیات طبیعی به این شریان حیاتی شهر باز گردانده شود.