تازه‌های نشریات دانشجویی؛
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، در بخش تازه های نشریات دانشجویی به شماره دوم نشریه دانشجویی «دیدنو» دانشگاه علامه طباطبایی رسیدیم که در ماه اخیر منتشر شد و مورد توجه نشریات دانشجویی و دانشجویان قرار گرفت.
این نشریه در یادداشتی به قلم صادق فرامرزی (کارشناسی ارشد جامعه شناسی سیاسی دانشگاه تهران) با عنوان «ما و کدخدا انگاری اروپا» به موضوع اعتماد به غرب پرداخته است که این یادداشت را با هم می خوانیم:
صحبت کردن از تناقض سخنان روحانیِ 92 پیرامون آنکه آمریکا کدخدای اروپاست پس بستن با او را هحل همراه ساختن اروپاست، با روحانیِ 97 که آمریکا را مزاحم و شری در برجام م یداند و معتقد است برجام بدون آمریکا و با اروپای یها راه خود را بهتر طی می کند، ا گر سخنی پرتکرار در این روزها نباشد لااقل دیگر بدیهی و مشهود است که دولت قصد دارد تحت هر شرایطی در برجام بماند، حتی ا گر برجام موجود با آنچه مکتوب شد )نه آنچه بارها تبلیغ و تحسین شده است( فاصل های به اندازه چند هزار سال نوری داشته باشد. دولت، نفی برجام را به دلایل عدیده نفی خود م یداند، چرا که برجام همان سبدی است که تمام تخ ممر غهای خود را در آن گذاشته و از دست دادن آن سبد هم از دست دادن تمام داشت ههای دولتی است که در 5 سال گذشته، جز حواله دادن را هحل مشکلات به فردای اجرای برجام چیز دیگری از خود به نمایش نگذاشته است، پس در این شرایط طبیعی جلوه م یکند که دولتمردان و در رأس آن شخص رئی سجمهور متوسل به هرگونه خوانش عجیب و شگف تآوری از برجام شوند تا جسم ب یجان آن گواهی فوت نگیرد.
تغییر دادن فضا از برجام بدون آمریکا که به زبان ساده باقی ماندن همزمان تحریم ها و محدودی تهای هست های با یکدیگر است، به این سمت و سو که ترک برجام از جانب آمریکایی ها و باقی ماندن اروپا در آن به معنای انزوای جهانی ایالات متحده و اجماع جهانی علیه ترامپ است، بیش از آنکه ریشه در عالم واقع و حقیقت معادلات بین المللی داشته باشد، به اوهام و فرافکنی برای دوری جستن از آنچه رخ داده می ماند.
باید پذیرفت دولت در 5 سال گذشته بارها نیاز حیات یاش به یک توافق، فارغ از شرایط آن را فریاد زده و طرف مقابل نیز با علم به اینکه دولت روحانی نم یتواند خود را در فضایی بدون در دست داشتن یک توافق بین المللی حفظ کند، تا توانسته از تعهدات خود دوری جسته و امتیازهای کسب کرده خود را دهها برابر امتیازهای اعطا کرده بالا برده و حالا نیز در گام آخر و با حرکت ترامپ ضربه پایانی را به جسم نحیف برجام وارد کرده است.
حالا و با جمیع شرایطی که به آ نها اشاره کردیم سؤال اصل یای که باقی می ماند این است که آینده برجام و سرنوشت توافق را چگونه می توان تصویر کرد؟
الف- شرایط رخ داده و خروج پرمعنای ترامپ از برجام، دولت را در فضایی متفاوت از سالهای گذشته قرار داده است. اگر تا به حال احتمال قابل پی شبینی خروج آمریکا از برجام با «نم یشود » و «نم یتوانند » پاسخ داده م یشد اما حالا تبدیل به یک واقعیت تلخ و حیثیتی شده است. منافع ملی چنین اقتضا میکند که اگر دولت قصد ادامه توافق را دارد باید با زبانی تهدید آمیزتر در این باب سخن بگوید. دولت و شخص رئیس جمهور باید بپذیرند همانقدر که اعتبار اجتماعی شان گره خورده به ادامه حیات برجام است اما تکرار این موضع که قصد دارند حتی در صورت کنار کشیدن مهم ترین طرف برجام با شدت سابق بر ماندن در توافق تا کید ورزند، اثراتی عکس بر روند پافشاری باقی طرف ها خواهد گذاشت. دولت باید بپذیرد میان نیازهای سیاسی خود در داخل و اقتضائات منافع ملی در خارج اولویت دومی به مراتب بیشتر از اولی است.
ب- وا کنش رئیس جمهور به خروج آمریکا از برجام وا کنشی قابل پیش بینی و مبتنی بر سخنانی بود که از جانب وی بارها اعلام شده بود. تاکید کردن بر آنکه آمریکا یکی از 6 طرف توافق است و با کسر شدن آن، توافق باقی می ماند، فارغ از آنکه تعبیری تقلی لگرایانه از واقعیت توافق بود، این پیام را به طرفهای دیگر رساند که حتی خروج ایالات متحده نیز تاثیری در روش و استراتژی ایران نسبت به توافق شکل گرفته نخواهد گذاشت.
چنانکه گفتیم تا زمانی که ترس از تغییر روش و رویکرد ایران نسبت به تعهدات و اقداماتش در صورت بدعهدی و پیمانشکنی سایر طرفین شکل نگیرد، نم یتوان امید به رفتاری غیر از آنچه از سمت آمریکا انجام شد از جانب 3 کشور اروپایی داشت، به عبارت دیگر تا زمانی که آنها بدانند دولت ایران تحت هر شرایطی حاضر به تمکین از توافق انجام شده است، هیچگاه بیم آن را نخواهند داشت با بدعهدی و ب یاعتبار کردن توافق چیزی را از دست بدهند. تصور اینکه اروپایی ها با استانداردهای اخلاقی، بخواهند رفتار خود را در توافقی که ممکن است موجبات رویارویی آنان را با آمریکا فراهم کند ادامه دهند، تصوری از پیش شکست خورده است
که هیچ نسبتی با واقعیت معادلات موجود بی نالملل ندارد و طبیعی است در این شرایط اروپای یها بیش از هر زمان دیگری بخواهند با ایفا کردن نقش پلیس خوب، فضای توافق را به سمت گزار ههای جدیدی همچون مسائل موشکی و حضور ایران در منطقه پیش ببرند.
ارسال نظرات