به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو؛ بر اساس تعریف برنامه توسعه سازمان ملل، توسعه انسانی به معنی فرآیند بسط انتخاب های انسانی و افزایش سطح رفاه زندگی است و شاخص توسعه انسانی (HDI) امروزه بعنوان بارزترین نماد سطح توسعه یافتگی شناخته می شود.
شاخص توسعه انسانی معیاری کلی از وضعیت توسعه انسانی است که دستاورد کشورها را در سه بعد اساسی توسعه یعنی «بهداشت و سلامت»، «آموزش» و «سطح استاندارد زندگی (درآمد)» مورد توجه قرار می دهد.
امید به زندگی که نشانگر میزان متوسط سال هایی است که انتظار می رود فرد در یک کشور عمر کند، شاخصی برای ارزیابی سطح توسعه جوامع محسوب می شود. این شاخص همچنین نشانگر مناسبی برای ارزیابی فراوانی و توزیع امکانات رفاهی، بهداشتی و اجتماعی در کشورهای مختلف است.
برابر اعلام سازمان ملل متحد امید به زندگی ایرانیان در سال 1990، 63.8 سال بود و این میزان در طول 27 سال گذشته سیر صعودی داشته تا اینکه در سال 2017 به 76.2 سال رسید.
سازمان ملل متحد متوسط سال های تحصیل در کشور را به عنوان یکی از نمادهای شاخص توسعه انسانی در سال 1990 را 4.3 سال اعلام کرد که این رقم در سال 2010 به 9 سال رسید و رشد آن همواره ادامه داشت تا اینکه در سال های 2015 تا 2017 در میزان 9.8 سال ثابت مانده است.
درآمد سرانه ایران برحسب قدرت برابری خرید سال 2011 در سال 1990 معادل 11 هزار و 420 دلار بود که در 10 سال به رقم 13 هزار و 126 دلار رسید و 10 سال بعد با رشد چهار هزار و 820 دلار به 17 هزار و 946 دلار رسید.
بررسی جدول های سازمان ملل متحد نشان می دهد که در بین سال های 2010 تا 2015 درآمدسرانه مردم ایران یک هزار و 409 دلار کاهش یافت اما دوباره در سال های 2016 و 2017 صعودی شد و به 19 هزار و 130 دلار رسید.
** دستاوردهای انقلاب در حوزه رفاه و عدالت اجتماعی
توسعه به معنای رشد و پیشرفت یک بخش از جامعه نیست و باید همه ابعاد را دربرگیرد و منابع به صورت عادلانه بین تمام اقشار جامعه توزیع شود.
مرور تاریخ انقلاب اسلامی نشان می‌دهد که «اعتراض» به چارچوب‌های ناعادلانه اجتماعی یکی از موتورهای محرک شکل‌گیری انقلاب بوده است. بنابراین، مفهوم «عدالت اجتماعی» به یکی از اهداف و شعارهای اصلی انقلاب بدل شد.
ضریب جینی (شاخص محاسبه توزیع درآمد بین مردم یا فاصله طبقاتی) از ابتدای انقلاب اسلامی تاکنون بهبود و کاهش یافته به گونه ای که از 43 صدم درصد در سال 1356 به رقم 39 صدم درصد رسیده است.
خانوارها بسته به میزان درآمد و هزینه ماهانه در 10 طبقه اقتصادی تقسیم می شوند و هرچه فرد به دهک بالاترین تعلق داشته باشد ثروتمند است.
براین اساس سهم دهک دهم به دهک او در مناطق شهری بهبود و کاهش یافته به گونه ای که از 19.6 درصد در سال 1356 کاهش و به میزان 13.8 درصد رسیده است.
همچنین پس از انقلاب اسلامی جمعیت تحت پوشش بیمه های اجتماعی نسبت به جمعیت کل کشور از 23 درصد به 72 درصد رسید و 95 درصد جمعیت نیست تحت پوشش بیمه درمان قرار گرفتند.