جمعی از دانشجویان پیام‌نور زنجان خطاب به رئیس دانشگاه:
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، جمعی از دانشجویان دانشگاه پیام نور زنجان در خصوص مسائل فرهنگی و صنفی دانشگاه پیام نور بیانیه‌ای صادر کردند.
در بخشی از این بیانیه آمده است:
دانشگاهی که شورای فرهنگی اش به صرف علایق و سلایق خود به نحوه غیرقابل پذیرش مسائل را اولویت بندی می‌کند، دانشگاهی که در آن به جای شایسته سالاری، بایسته سالاری رایج است، دانشگاهی که روابط راه گشاتر و کاراتر از ضوابط اند، کدام عقل سلیمی می‌پذیرد چنین دانشگاهی برای جامعه، پویا و زایا باشد؟ دانشگاهی که عضو شورای نظارت بر انتخابات کانون‌ها و انجمن ها، خود نامزد انتخابات است؛ دانشگاهی که انتخابات کانون‌ها و انجمن هایش با یک نامزد برگزار می‌شود، آن هم نه به صورت آری یا خیر! این همان دانشگاهی است که قرار بود تربیت کننده انسان‌های فرزانه برای جامعه باشد؟ این همان دانشگاهی است که قرار بود به ما قانون مداری و حق مداری را بیاموزد؟ یقینا خیر!
دانشگاهی که برخی مسئولینش گویی با صداقت و احترام به دانشجو بیگانه اند، دانشگاهی که دغدغه برخی مدیرانش، انگار تنها و تنها مسکوت نگاه داشتن مطالبات برحق دانشجو ست، چگونه می‌تواند محل جوشش و اوج آرمانخواهی و آرمانگرایی باشد؟ علم و تحقیق پیشکش…
روی سخنمان با گوشی ست که صدایمان را تاب بیاورد، نه آنچنان که یکی در باشد و دیگری دروازه! و یا قبل از شنیدن حرف دانشجو با لفظ به شما ربطی ندارد! و یا در معاونت فرهنگی را اگر می‌توانید تخته کنید؛ ما دانشجو‌ها دنبال گوش مفت نمیگردیم، چون حرف مفت نمی‌زنیم. آقای رئیس یک مرد می‌خواهیم که مقابلمان بنشیند و بر مدار منطق، هم کلاممان شود نه بر مدار روابط یا سلایق، که اگر اشتباه می‌کنیم به صلاح و مشورت، راهنمایمان باشد و اگر راست میگوییم به انصاف و خرد، به دادمان برسد… مردی که اگر حرفی زد، مردانه پای حرفش بایستد؛ نه، چون برخی که هنوز حرف را نزده، مطابق نرخ روز نان! جرح و تعدیلش می‌کنند…
پیش فرض ما چنان بوده و هست که حضرات را همواره خیرخواه و دوست خود می‌پنداشته ایم؛ که اگر حقا چنین است، بسم الله… جملات معترضه مان را برتافته و حتی اگر درستشان نمی‌پندارید، ایجاباً درصدد اصلاحمان برآیید و نه سلباً در صدد سرکوب! چونان کلام مؤدبانه ما که نارضایتیمان را در کمال احترام به محضرتان عرضه میداریم؛ حالا صریح و صادقانه میگوییم: معترضیم! معترض به وضع موجود و عدم اطلاع شورای فرهنگی از چهارچوب فعالیتی و وظایف هر تشکل و انجمن وکانون. از وضع بی قانونی در مکانی که قرار بود مهد قانون و مهد عدالت خواهی باشد.
این همه دم از «اعتراض» زدیم و قلم فرسودیم و صدا به سر انداختیم که به عرض برسانیم اگر ایرادی نداشته باشد، به رویکرد مجموعه فرهنگی دانشگاه در برگزینش محتوای اجرایی برنامه‌های جاری و نیز نحوه برخورد با فعالین فرهنگی دانشگاه، جدا معترضیم.
چگونه است که دبیر شورای فرهنگی و ریاست شورای فرهنگی دانشگاه پیام نور زنجان بدون ارائه نظر کارشناسی در قاطبه امور فنی و تخصصی مداخله و به جای اعلام نظر، اعمال نظر می‌کند و به اقتضای صلاحدید خود و در موقعیت‌های گوناگون، نحوه برخورد خود را تغییر میدهد و با طعنه به مفهوم وحدت رویه! الگوی نوین مدیریتی ارائه داده و چونان مجموع‌های موفق، بیلان کاریش را به بوق و کرنا میسپارد؟ حال آن که الحق و الانصاف خروجی قابل دفاعی نداشته و هرآنچه بوده و هست نیز مرهون مهارت‌ها و خرد جمعی دانشجویان، تشکل‌ها و کانون‌های داشنجویی ست و لاغیر.
متأسفانه برخی از مسئولان دانشگاه پیام نور زنجان صحبت‌های مقام‌های عالی نظام جمهوری اسلامی ایران را که به مسئولان تأکید می‌کنند، جز خدمتگزار مردم نیستند، فراموش کرده اند و یک میز و صندلی ناچیز آن چنان غرور و تکبری به آن‌ها داده است که به راحتی به دانشجو توهین و بی احترامی می‌کنند. بنا به فرمایش مقام معظم رهبری، مگر شما غیر از خادمی دانشجو‌ها منصب دیگری هم دارید؟
ما خطاب به این دسته از مسئولان میگوییم از نفس خود پیاده شوند و به جای تکبر و رئیس مآبی، در برخورد با دانشجو خدمتگزاری و منش متواضعانه در پیش بگیرند.
در بخشی از این بیانیه آمده است:
دانشگاهی که شورای فرهنگی اش به صرف علایق و سلایق خود به نحوه غیرقابل پذیرش مسائل را اولویت بندی می‌کند، دانشگاهی که در آن به جای شایسته سالاری، بایسته سالاری رایج است، دانشگاهی که روابط راه گشاتر و کاراتر از ضوابط اند، کدام عقل سلیمی می‌پذیرد چنین دانشگاهی برای جامعه، پویا و زایا باشد؟ دانشگاهی که عضو شورای نظارت بر انتخابات کانون‌ها و انجمن ها، خود نامزد انتخابات است؛ دانشگاهی که انتخابات کانون‌ها و انجمن هایش با یک نامزد برگزار می‌شود، آن هم نه به صورت آری یا خیر! این همان دانشگاهی است که قرار بود تربیت کننده انسان‌های فرزانه برای جامعه باشد؟ این همان دانشگاهی است که قرار بود به ما قانون مداری و حق مداری را بیاموزد؟ یقینا خیر!
دانشگاهی که برخی مسئولینش گویی با صداقت و احترام به دانشجو بیگانه اند، دانشگاهی که دغدغه برخی مدیرانش، انگار تنها و تنها مسکوت نگاه داشتن مطالبات برحق دانشجو ست، چگونه می‌تواند محل جوشش و اوج آرمانخواهی و آرمانگرایی باشد؟ علم و تحقیق پیشکش…
روی سخنمان با گوشی ست که صدایمان را تاب بیاورد، نه آنچنان که یکی در باشد و دیگری دروازه! و یا قبل از شنیدن حرف دانشجو با لفظ به شما ربطی ندارد! و یا در معاونت فرهنگی را اگر می‌توانید تخته کنید؛ ما دانشجو‌ها دنبال گوش مفت نمیگردیم، چون حرف مفت نمی‌زنیم. آقای رئیس یک مرد می‌خواهیم که مقابلمان بنشیند و بر مدار منطق، هم کلاممان شود نه بر مدار روابط یا سلایق، که اگر اشتباه می‌کنیم به صلاح و مشورت، راهنمایمان باشد و اگر راست میگوییم به انصاف و خرد، به دادمان برسد… مردی که اگر حرفی زد، مردانه پای حرفش بایستد؛ نه، چون برخی که هنوز حرف را نزده، مطابق نرخ روز نان! جرح و تعدیلش می‌کنند…
پیش فرض ما چنان بوده و هست که حضرات را همواره خیرخواه و دوست خود می‌پنداشته ایم؛ که اگر حقا چنین است، بسم الله… جملات معترضه مان را برتافته و حتی اگر درستشان نمی‌پندارید، ایجاباً درصدد اصلاحمان برآیید و نه سلباً در صدد سرکوب! چونان کلام مؤدبانه ما که نارضایتیمان را در کمال احترام به محضرتان عرضه میداریم؛ حالا صریح و صادقانه میگوییم: معترضیم! معترض به وضع موجود و عدم اطلاع شورای فرهنگی از چهارچوب فعالیتی و وظایف هر تشکل و انجمن وکانون. از وضع بی قانونی در مکانی که قرار بود مهد قانون و مهد عدالت خواهی باشد.
این همه دم از «اعتراض» زدیم و قلم فرسودیم و صدا به سر انداختیم که به عرض برسانیم اگر ایرادی نداشته باشد، به رویکرد مجموعه فرهنگی دانشگاه در برگزینش محتوای اجرایی برنامه‌های جاری و نیز نحوه برخورد با فعالین فرهنگی دانشگاه، جدا معترضیم.
چگونه است که دبیر شورای فرهنگی و ریاست شورای فرهنگی دانشگاه پیام نور زنجان بدون ارائه نظر کارشناسی در قاطبه امور فنی و تخصصی مداخله و به جای اعلام نظر، اعمال نظر می‌کند و به اقتضای صلاحدید خود و در موقعیت‌های گوناگون، نحوه برخورد خود را تغییر میدهد و با طعنه به مفهوم وحدت رویه! الگوی نوین مدیریتی ارائه داده و چونان مجموع‌های موفق، بیلان کاریش را به بوق و کرنا میسپارد؟ حال آن که الحق و الانصاف خروجی قابل دفاعی نداشته و هرآنچه بوده و هست نیز مرهون مهارت‌ها و خرد جمعی دانشجویان، تشکل‌ها و کانون‌های داشنجویی ست و لاغیر.
متأسفانه برخی از مسئولان دانشگاه پیام نور زنجان صحبت‌های مقام‌های عالی نظام جمهوری اسلامی ایران را که به مسئولان تأکید می‌کنند، جز خدمتگزار مردم نیستند، فراموش کرده اند و یک میز و صندلی ناچیز آن چنان غرور و تکبری به آن‌ها داده است که به راحتی به دانشجو توهین و بی احترامی می‌کنند. بنا به فرمایش مقام معظم رهبری، مگر شما غیر از خادمی دانشجو‌ها منصب دیگری هم دارید؟
ما خطاب به این دسته از مسئولان میگوییم از نفس خود پیاده شوند و به جای تکبر و رئیس مآبی، در برخورد با دانشجو خدمتگزاری و منش متواضعانه در پیش بگیرند.
هر بار که مطالب‌های را پیگیری کردیم، آنچنان قوانین و روال اداری دانشگاه پیام نور زنجان ناکارآمد است که تحقق کوچکترین مطالبات دانشجویان موجب تنش و درگیری می‌شود و بدتر آنکه هر بار یکی از مسئولین دانشگاه فعالین فرهنگی را تهدید به شکایت، حراست، انضباطی شدن می‌کند و بدتر از همه این که ریاست دانشگاه نیز از این روند مبرا نیست؛ که چنین رویه‌های در یک نظام مردمسالار هیچ جایگاهی ندارد.
از این ناروایی که بر دانشجو روا داشته شده، به کجا باید شکایت ببریم؟ دیگر چگونه باید بگوییم خسته شده ایم از برخورد‌های خشک و مرتجعانه، از اعمال سلیقه‌های شخصی در حوزه فرهنگ، از این که مدیر امور فرهنگی دانشگاه مان، امروز حرف دیروزش را آشکارا زیر پا بگذارد، خسته شده ایم از این که اعتراضمان را نشنیده بگیرند، حضراتی که انگار کیفیت خروجی فرهنگی دانشگاه، در عمل برایشان بی ارزش است؛ به چه زبانی بگوییم؟ مراجع ذیربط و ذیصلاح به این موضوع رسیدگی کنید! …ای که دستت میرسد کاری بکن…پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار!
این‌ها که برشمردیم، نمی‌بود از اقیانوس بیکران بیتوجهی آقایان فرهنگی! به جایگاه منیع و رفیع دانشجو، مُرّ قانون و حتی اخلاق! …بسم الله…ما مطالبه کردیم، اعتراض کردیم، پیگیری می‌کنیم، اقدام بر عهده دلسوزان دانشگاه و دانشجو، اگر این معضل حل شد که فب‌ها المراد، در غیر این صورت دانشجو از پای نمی‌نشیند…دست از مطالبه برنمیدارد… خلاصه این که زیر بار زور نمیرود.
این که می‌خوانید یا می‌شنوید رنجواره دانشجویان پیام نور زنجان است که از این وضع ناراضی اند و با جان به لب رسیده، دهان به اعتراض گشوده اند…امید که دهانشان بسته نشود.
جان کلام این که بیایید دست از این قایم باشک بازی برداریم و یک بار برای همیشه این موضوعات را حل کنیم؛ مرد و مردانه اگر دانشجو سهوا مقصر است حرجی روا نداشته و آگاهش کنیم، اما چنانچه حضرات عمداً سبب این نارضایتی هستند در مقابل اذهان عمومی پاسخگو باشند و اگر در اقناع دانشجویان ناموفق بودند، مسند مسئولیت را به کارآمدتر از خود واسپارند. دانشگاه محل آزمون و خطا نیست…لااقل برای مدیرانی که غَریوِ اناالحقشان، گوش فلک را کر نموده…همه دانشجویان دست کم این حق را دارند که از امکانات حداقلی برخوردار باشند، فی المثل بدانند اگر مخاطب رفتاری این چنینی اند، برخاسته از رفتار آن چنانی خودشان بوده که دیگر جای گله و شکوایه نماند.
از این ناروایی که بر دانشجو روا داشته شده، به کجا باید شکایت ببریم؟ دیگر چگونه باید بگوییم خسته شده ایم از برخورد‌های خشک و مرتجعانه، از اعمال سلیقه‌های شخصی در حوزه فرهنگ، از این که مدیر امور فرهنگی دانشگاه مان، امروز حرف دیروزش را آشکارا زیر پا بگذارد، خسته شده ایم از این که اعتراضمان را نشنیده بگیرند، حضراتی که انگار کیفیت خروجی فرهنگی دانشگاه، در عمل برایشان بی ارزش است؛ به چه زبانی بگوییم؟ مراجع ذیربط و ذیصلاح به این موضوع رسیدگی کنید! …ای که دستت میرسد کاری بکن…پیش از آن کز تو نیاید هیچ کار!
این‌ها که برشمردیم، نمی‌بود از اقیانوس بیکران بیتوجهی آقایان فرهنگی! به جایگاه منیع و رفیع دانشجو، مُرّ قانون و حتی اخلاق! …بسم الله…ما مطالبه کردیم، اعتراض کردیم، پیگیری می‌کنیم، اقدام بر عهده دلسوزان دانشگاه و دانشجو، اگر این معضل حل شد که فب‌ها المراد، در غیر این صورت دانشجو از پای نمی‌نشیند…دست از مطالبه برنمیدارد… خلاصه این که زیر بار زور نمیرود.
این که می‌خوانید یا می‌شنوید رنجواره دانشجویان پیام نور زنجان است که از این وضع ناراضی اند و با جان به لب رسیده، دهان به اعتراض گشوده اند…امید که دهانشان بسته نشود.
جان کلام این که بیایید دست از این قایم باشک بازی برداریم و یک بار برای همیشه این موضوعات را حل کنیم؛ مرد و مردانه اگر دانشجو سهوا مقصر است حرجی روا نداشته و آگاهش کنیم، اما چنانچه حضرات عمداً سبب این نارضایتی هستند در مقابل اذهان عمومی پاسخگو باشند و اگر در اقناع دانشجویان ناموفق بودند، مسند مسئولیت را به کارآمدتر از خود واسپارند. دانشگاه محل آزمون و خطا نیست…لااقل برای مدیرانی که غَریوِ اناالحقشان، گوش فلک را کر نموده…همه دانشجویان دست کم این حق را دارند که از امکانات حداقلی برخوردار باشند، فی المثل بدانند اگر مخاطب رفتاری این چنینی اند، برخاسته از رفتار آن چنانی خودشان بوده که دیگر جای گله و شکوایه نماند.
ارسال نظرات