مذاکره میانجی نمی‌خواهد شرافت می‌خواهد که آمریکا ندارد

اما میانجیگری برای چه؟ نقش اتحادیه اروپا در مذاکرات برجام در واقع همین نقش میانجی بود. اما آن‌ها نه خواستند و نه توانستند آمریکا را به تعهد خود که مورد تایید شورای امنیت سازمان ملل در قطعنامه ۲۲۳۱ هم هست، پایبند نگه دارند.

به راستی کف توافق و اشتراک نظر ما با آمریکا- با وجود ابطال برجام- چیست که بخواهیم بر مبنای آن مذاکره کنیم و به سقفی جدید از توافق برسیم؟ بنیان مذاکره را خود شیطان بزرگ منهدم کرده است. ما در برجام با آمریکا مستقیما مذاکره کردیم، و شد همین وضعیت خسارت‌باری که از کلاهبرداری شیطان بزرگ می‌بینیم. میانجی‌ها این وسط، جز نوچگی آمریکا قرار است چه نقش دیگری ایفا کنند؟

جواب درست آقای روحانی به دعوت دولت ترامپ برای مذاکره -که حکم عقل و تجربه‌آموزی و عبرت‌اندوزی است- این بود: «داستان مضحکی اتفاق افتاده؛ می‌گویند تعهدی که قبلا بستیم، فعلا قرص و محکم نباشد، درباره موضوع دیگری حرف بزنیم! آمریکا با زبان و عمل می‌گوید که اهل مذاکره و تعهد نیست، اما به برخی کشور‌های شرق آسیا (کره شمالی) می‌گوید بیا با ما مذاکره کن؛ مگر- دیوانه‌اند که با شما مذاکره کنند؟ شما به مذاکره‌ای که به تایید سازمان ملل رسیده، پایبند نیستید.»

مسئله فعلی، فقدان میانجی نیست. فقدان حتی یک نفر در دنیاست که بتواند قول و قرار و تعهد دولت آمریکا را تضمین کند یا بتواند عهدشکنی آن‌ها را توجیه نماید.

ژاپن و عمان می‌خواهند میانجی کدام مذاکره باشند؟ مذاکره برای چه؛ که چه بشود؟ مذاکره برای مذاکره یا برای توافق؟ پس از آن چه؟ توافق برای اجرای دو طرفه یا یک جانبه؟

ژاپنی‌ها زیر بار تحقیر توافق‌هایی که با آمریکایی‌ها کردند، اما یکطرفه اجرا می‌کنند، مانده‌اند. یکی باید دست خود آن‌ها را بگیرد تا از منجلاب اعتماد به آمریکا خارج شوند. البته آن‌ها طرف شکست خورده جنگ جهانی دوم بودند و ما طرف برنده #جنگ-جهانی- سوم (تعبیر هنری کیسینجر برای جنگ سوریه و عراق) هستیم.