پتروشیمی اندیمشک؛ از رویای اشتغال زایی تا بیابانی بی آب و علف / اعتباراتی که بدون حساب و کتاب بذل و بخشش می‌شوند!

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو_ حنانه جانمحمدی؛ * داستان پتروشیمی این بار در اندیمشک. شهری کوچک در خوزستان که به تابستان‌هایی با روز‌های گرم و کشدار مشهور است. شهری کوچک با جمعیتی به نسبت کم که یادآور روز‌های جنگ هشت ساله است. کلنگ زنی پتروشیمی اندیمشک در سال ۸۶ انجام شد، اما با گذشت حدود ۱۲ سال هنوز خبری از اجرایی شدن آن به گوش نمی‌رسد. اینطور که از شنیده‌ها و شواهد معلوم است، تعریف این طرح صرفا ناشی از اصرار مسئولان شهر و دادن وعده‌هایی پوچ به مردم بوده است. در بالاترین مقدار ممکن این مجتمع برای ۱۲۰ نفر از اهالی اندیمشک فرصت شغلی به وجود می‌آورد که این در مقابل مشکلات زیست محیطی و توجیه ناپذیری پروژه از منظر اقتصادی بسیار ناچیز است.

در گزارش‌های مختلفی که از طرف خبرگزاری دانشجو پیگیری شد، عمده مشکل پتروشیمی‌های نیمه کاره، دوری از آب و خوراک پایدار بوده و در این مورد به خصوص هم مانعی به پهنای کم آبی. مجتمعی که قرار بود امروز در حال تولید باشد، اکنون بعد از گذشت چندین سال متوالی یک زمین خالی یا بهتر بیابانی بی آب و علف است که تنها دستاورد آن هزینه‌های جانبی فراوان است. اگر با دیدی عمیق به مسئله نگاه کنیم، دلایل اصلی عدم احداث پتروشیمی اندیمشک قابل فهم است. بعضی از کارشناسان علت اصلی توقف این پروژه را در این می‌دانند که مسئولین ذیربط بی گدار به آب زدند و بدون مطالعه اقتصادی و زیست محیطی به خاطر اینکه به مزاج نمایندگان و مسئولان اندیمشک شیرین بیاید، طرح را کلنگ زنی کردند.

پتروشیمی اندیمشک یک مجموعه آب بر است؛ با توجه به شرایط بحرانی کشور که در خشکسالی به سر می‌برد، طرح‌های این چنینی الزاما باید در کنار دریا تاسیس شوند. از طرفی، خط لوله اتیلن غرب توان تامین خوراک پروژه‌هایی که برای آن تعریف شده اند را ندارد؛ به بیان دیگر در شرایط کنونی که هنوز بسیاری از مجتمع‌های مصرف کننده اتیلن به بهره برداری نرسیده اند، این خط مقدار خوراکی را که به پتروشیمی‌های فعال متعهد شده است را هم نمی‌تواند تامین کند چه برسد به طرح‌های جدید. یکی دیگر از موانعی که بر سر راه پیشروی این پالایشگاه که هنوز یک آجر برایش بالا نینداخته اند شکل گرفته، وجود پتروشیمی‌های زیاد با هدف تولید پلی اتیلن در کشور است که پیشرفت این طرح را با تردید مواجه کرده است. چندین نمونه از طرح‌هایی که در طول لوله اتیلن به اشتباه تعریف شده اند وجود دارد که یکی از آن‌ها اندیمشک است. در این شرایط مشخص نیست که تاسیس آن به صلاح است یا به ضرر؟

ادامه این طرح مانع از این می‌شود که طرحی درست و شایسته در شهرستان جایگزین این پروژه شود. این طرح‌ها به دلیل ارزش افزوده فراوانی که دارد باید در تعریف آن‌ها نگاه ملی داشت و نه نگاه محلی و قومی. نکته دیگر اینکه این طرح دارای هزینه‌های جانبی متعددی است که برای این پروژه وجود دارد و در شرایط که هیچ بازدهی مورد توجهی از طرف این طرح وجود ندارد چنین هزینه‌هایی به صلاح نیست.

وعده‌های نادرست مسئولین به مردم باعث شده توقف این طرح با مشکل مواجه شود. مردم اندیمشک به امید وعده اشتغالی که بعد از تاسیس این پروژه به آن‌ها داده شده، دلبسته اند وامیدوارند که این طرح کلید بخورد. اما مضرات و صدماتی که پتروشیمی برای شهرستان اندیمشک به ارمغان می‌آورد چند برابر اشتغال زایی آن است.

 

 

میردورقی می گوید: معاون وزیر نفت با اشاره به اهمیت راه اندازی این طرح برای اقتصاد کشور و منطقه معتقد است که بزرگترین پتروشیمی کشور در ماهشهر وجود دارد و طرح اندیمشک هم به وسعت طرح ماهشهر در نظر گرفته شده است. همچنین شکریان، مدیر عامل پتروشیمی اندیمشک مجموع هزینه احداث طرح را ۵۲۰ میلیون دلار اعلام کرد و گفت این طرح در مدت ۴ سال به بهره برداری خواهد رسید و برای جذب نیرو از افراد متخصص و تحصیل کرده بومی در درجه اول استفاده خواهد شد. اما تا سال 90 خبری از تاسیس پالایشگاه نشد ولی با بالا گرفتن تب و تاب انتخاباتی، حسنوند مجدد رویای احیای پتروشیمی برای افزایش اشتغال در شهر را در سر جوانان انداخت.

این فعال دانشجویی ادامه می دهد که هیچ خبری بعد از گذشت حدود 12 سال از تاسیس این پالایشگاه نیست و مشخص نیست ردیف بودجه اختصاصی به این مورد در کجا بذل و بخشش شده است.

در گزارش بعدی پیگیر مجتمع های نیمه کاره یا بلااستفاده در دیگر استان‌ها خواهیم بود و روند اجرایی آن را زیر ذره بین خبرگزاری دانشجو قرار می دهیم.