اشک‌های‌مان مانند «یامونا» جاری است

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو- زهرا سادات ایرانی*؛ این روزها قلب خیلی ها مانند قلب دهلی و کشمیر شکسته و اشک‌هایشان مانند رودخانه "یامونا" جاری شده است.

و حرکت قلم این بار برای
امروز قلمم را روی صفحه کاغذی حرکت میدهم، همان طور که تیغه ظلم و ناعدالتی و وحشی گری روی صفحه قلبم حرکت کرد؛ حرکتی که با آن یک یا علی گفتم و بپا خواستم، قلم را در دست گرفتم و نوشتم.

نوشتم از درد این روزها، روزهایی که پر از رنج و ناراحت و بدتر، پر از خون و درد و نامردی است.

این روزها ما هم با دیدن یک سری اتفاقات، چیزها میخوریم؛ میخوریم خون دل، خون دل میخوریم وقتی می بینیم برادران و خواهران مسلمانمان بی گناه تکه تکه میشوند، و ما بقی شان مات و مبهوت و بی هیچ پناهی به جنازه های عزیزانشان خیره شده اند و اشک میریزند. و اینک آه من این ها را می بینم، میشنوم، می خوانم و همچنان زنده ام.

این روزها قلب خیلی ها مانند قلب دهلی و کشمیر شکسته و اشک هایشان مانند رودخانه "یامونا" جاری شده است.

مگر می‌شود خواهران و برادرانت از شدت ضربات هندو های وحشی بمیرند ولی تو درد را در لا به لای مغز استخوانت حس نکنی؟ مگر انسانیت جز این است که با دیدن این تصاویر و خواندن این مطالب توهم به عنوان یک انسان دست بکار نشوی و برای سوزاندن ریشه ظلم و بی عدالتی و خون خواری و برای خون خواهی مسلمان مظلوم کاری انجام ندهی؟!

اما اما اما، این دردی که حال از غم اش دست به قلم شده ام، عجیب دلم را به درد می آورد، این همان، هند است، کشوری که امروزه مردمش به جرم مسلمان بودن جان میدهند، کشوری که جلوی چشمان زن، َمردش را غرق در خون می کنند، چرا که مسلمان است. کشوری که زن و کودک در آن غرق در خون می شوند به جرم مسلمان بودن و این است حقوق بشر. حقوقی که برای خیلی از جوامع تعریف نشده است، حقوقی که در خیلی کشورهای مسلمان نشین و شیعه نشین نادیده می انگارندش. این حقوق تنها سهم کشورهای پر از لجن و کثیف است؛ کشورهایی که با وجود بعضی از آدم ها، نه نه آدم نه، با بودن بعضی از آدم نماهای شیطان صفت در آن بوی لجن گرفته است.

اسرائیل و آمریکا و تمامی همدستانشان، مگر جز این است که از این دولت ها و سردمدارانشان بوی لجن نیاید؟! حیوان هایی که در راس آن دولت ها قرار دارند و برای خود تعیین می کنند حقوق بشر سهم کجا و چه کسانی شود. اگر تا اخر عمر هم بر ضد این ها عمل کنیم و برای نابودیشان قدم برداریم کم است، به خداوندی خدا که کم است.

امروز تمام خون دلم را جوهر قلم میکنم زیرا میدانم که بسیار این جوهرها کارآمد است، تا بگویم که چه اندازه از قاتلان وحشی متنفرم و با خود دلم، به آنها بفهمانم که چه در دلمان می گذرد و به قاتلان برادران و خواهران مسلمانم بگویم که ما مسلمانان مردمی هستیم که برای یکدیگر جان می دهیم، تا مبادا فکر کنند قرار است با کشتن و جنگ و غارت از پای بنشینیم و سکوت پیشه کنیم، زهی خیال باطل.

ما همان امت واحده ای هستیم که غم هایمان یکیست، راهمان یکیست و در برابر ظلم مشت هایمان یکیست، هندو های افراطی بدانند که سینه های تمام مسلمانان عالم سپر بلایِ مسلمانان هند خواهد شد و قدم برمیداریم برای همگانی کردن شعارِ اللهم عجل لولیک الفرج به امید پایان یافتن این پدیده های شوم و تاسف برانگیز و به وجود آورندگانشان که جز با ظهور و تحقق دولت یار، حضرت صاحب الزمان (عج)، اتفاق نمی افتد.