مهدی علی میرزایی

پالتوشتری متبخترانه فریاد می‌زند که من فیلمی روشنفکرانه هستم؛ طرح گزاره‌های فلسفی از فلاسفه‌ای، چون سهروردی، نیچه، دلوز، فروید، نمی‌تواند کارکرد فلسفی و مرتبط خود را در نسبت درام و در خدمت پیشبرد موقعیت دراماتیک اثر تعریف کند و جنبه‌ای شعاری یافته‌است.