گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو: پیجر یک دستگاه الکترونیکی ساده است که برای دریافت پیام‌های کوتاه متنی یا سیگنال‌های هشدار استفاده می‌شود. این دستگاه‌ها به ویژه در دهه‌های 1980 و 1990 محبوب بودند و عمدتاً توسط افرادی مانند پزشکان، نیروهای امدادی و افرادی که به دسترسی سریع به پیام‌ها نیاز داشتند، استفاده می‌شدند. پیجرها فقط قابلیت دریافت پیام داشتند و برای پاسخ دادن باید از تلفن یا ابزارهای دیگر استفاده می‌شد. با گسترش تلفن‌های همراه و پیامک‌ها، استفاده از پیجرها به طور قابل توجهی کاهش یافت، اما هنوز در برخی صنایع خاص کاربرد دارند.
باتری‌های پیجر معمولاً از نوع باتری‌های کوچک و قابل حمل مانند باتری‌های AAA یا باتری‌های سکه‌ای (مانند CR2032) هستند. نوع دقیق باتری به مدل و سازنده پیجر بستگی دارد. پیجرهای قدیمی‌تر اغلب از باتری‌های معمولی قابل تعویض مانند باتری‌های قلیایی (alkaline) AAA استفاده می‌کردند، در حالی که برخی از پیجرهای جدیدتر یا کوچکتر ممکن است از باتری‌های لیتیومی یا باتری‌های سکه‌ای استفاده کنند که ظرفیت و دوام بیشتری دارند.
باتری‌های پیجرهای جدید بسته به مدل و ویژگی‌های خاص آن‌ها می‌توانند از انواع مختلفی باشند، اما معمولاً از باتری‌های لیتیوم-یونی یا باتری‌های قابل شارژ لیتیومی استفاده می‌شود. این نوع باتری‌ها نسبت به باتری‌های قلیایی (مثل AAA) دارای ظرفیت بیشتر، عمر طولانی‌تر و کارایی بهتری هستند.
در مورد اتصال به شبکه، برخی از پیجرهای جدیدتر که به عنوان پیجرهای هوشمند یا ارتباطی شناخته می‌شوند، قابلیت اتصال به شبکه‌های بی‌سیم مانند Wi-Fi، بلوتوث یا شبکه‌های تلفن همراه (مانند 4G و 5G) را دارند. این دستگاه‌ها می‌توانند پیام‌ها و هشدارها را از طریق اینترنت دریافت و ارسال کنند و علاوه بر قابلیت‌های سنتی پیجر، امکان ارتباطات دوطرفه یا اتصال به سیستم‌های مدیریت بیمارستانی، شبکه‌های امدادی، یا دیگر سیستم‌های حرفه‌ای را فراهم می‌کنند.
به عبارت دیگر، پیجرهای جدیدتر علاوه بر داشتن باتری‌های پیشرفته‌تر، قابلیت‌های ارتباطی بیشتری نیز دارند که آن‌ها را به دستگاه‌های هوشمند تبدیل می‌کند. با این حال، این پیجرها به منظور دریافت پیام‌های فوری و بحرانی طراحی شده‌اند و همچنان سادگی و پایداری پیجرهای سنتی را حفظ کرده‌اند، حتی اگر به شبکه‌های پیچیده متصل باشند.