مطابق ماده ۲۷ قانون حمایت از حقوق معلولان دولت باید به هر معلول شدید و خیلی شدید واجد شرایط ماهانه مبلغ ۷ میلیون و ۱۶۶ هزار تومان پرداخت کند، اما متاسفانه، از اجرای آن خودداری نموده است؛ که باین ترتیب در سال ۱۴۰۲ مبلغ ۶۴ میلیون تومان را از هر معلول شدید و خیلی شدید دریغ کرده یا به عبارتی دولت رقم فوق را از جیب هر یک از ششصد هزار معلول مشمول این قانون برداشته است که این رقم در سال ۱۴۰۳ بالغ بر ۸۶ میلیون تومان خواهد بود.
آیا معلولیت فقط جسمی است!
بدن انسان و حتی روح و روان انسان گاه به بیماری و آسیب دچار می‌گردد و بیمار و حتی معلول می‌شود و این طبیعی است.
زندگی انسان در این جهان با یک رشته عوامل ناراحتی توأم و همراه است. کسی را پیدا نمی‌کنیم که در طول عمر مریض و بیمار نشود. از این جهت یکی از دستورات اسلام حمایت از بیماران است که به صورت خدمت به برادر یا کمک به ناتوان عنوان شده است بالأخص که این برادر، مجروح گردد و آسیب ببیند یا به صورت معلولی در آید که یکی از اعضاء حساس خود را از دست بدهد.
بعضی از مردم هنوز نسبت به معلولان و آسیب دیدگان رفتار مناسب و شایسته ندارند.
وظایف مردم
متأسفانه درباره وظایف مردم نسبت به معلولان فرهنگسازی و اطلاع‌رسانی نشده است، نیز مسئولین و حتی اقشار فرهیخته، اطلاعات و تجربه کافی در این زمینه ندارند.
وقتی در یک جامعه با اقلیتی دارای ویژگی‌های منجر به ناتوانی یا کم توانی مواجهیم در حالی که این اقلیت هیچ نقش و تقصیری در بروز این ویژگی‌ها نداشته‌اند و ممکن است این ویژگی‌ها بر اثر یک حادثه یا بر اثر یک سهل‌انگاری یا قصور پزشکی ایجاد شده یا اینکه همراه با فرد متولد شده باشد، باید تعداد این اقلیت را به درستی بشناسیم، نیازهای‌شان را بدانیم، برای رفع نیازهای‌شان تلاش کنیم و مهم‌تر از همه آنکه زمینه اقدامات پیشگیرانه برای جلوگیری از تولد جمعیتی با ویژگی‌های منجر به ناتوانی یا کم توانی را ایجاد کنیم؛ و روش دیگر فرهنگسازی درمورد نگرش مثبت و بدون قید و شرط جامعه درقبال معلولین ازطریق رسانه‌های جمعی خصوصا” صدا وسیما – روزنامه‌ها وبالاخص تریبون‌های نماز جمعه می‌باشد چراکه با مدیریت می‌توان بتدریج نگرش‌های منفی را ازبین برد و در عوض دیدگاه‌های مثبت را جایگزین آنها نمود.
وظایف نهاد‌های حکومت
امیر رهبر میگوید: شناسایی افراد معلول در همان سنین طفولیت و فراهم آوردن بستر‌های مناسب تربیتی و رشد برای آنها به صورت مدیریت حساب شده خصوصا” تشکیل کلاس‌های ویژه آموزش مهارت‌های اجتماعی و تزریق روحیه امید ونشاط یکی از مسائل مهم می‌باشد؛ و همچنین مباحث مناسب سازی اماکن – تهیه ابزار‌های مناسب توانبخشی قطعا ” دراین حیطه مهم و سرنوشت ساز تلقی می‌شوند بنابراین عصا – سمعک – ویلچر -…؛ و امکان تردد در مکان‌های عمومی یک ضرورت مهم اولیه می‌باشد و نه ثانویه…. واگر کاستی دراین موارد باشد بی گمان با کمبود‌های مختلف روحی نیز رو‌به‌رو خواهیم شد.
احترام، نه ترحم
ارتباطات اجتماعی با معلول باید همراه با احترام باشد و از ترحم به ایشان باید دوری گزید. تفاوت این دو نوع رفتار در این است که در حالت اول، طرفِ موردِ احترام، انسانی بزرگ به شمار می‌آید، اما در گزینه ترحم، مخاطب، انسانی ذلیل و خوار شمرده می‌شود که باید همواره دست او را گرفت. هنگام ترحم به شخصیت و روحیات معلول، توجهی نمی‌گردد. به یاد داشته باشیم آنچه توانایی را می‌سازد، اراده است و اگر اراده بخواهد جاری شود، هیچ بهانه‌ای را نمی‌شناسد.
اشتغال معلول
اشتغال هر فرد، موجب استقلال اقتصادی او می‌شود. داشتن شغل، به هر کسی هویت و تشخص اجتماعی بخشیده و در او اعتماد به نفس به وجود می‌آورد. متاسفانه تعداد زیادی از معلولان، به رغم گذراندن دوره‌های تحصیلات عالیه و کسب دانش و مهارت لازم، نمی‌توانند به اشتغال مناسب برسند.
در زمینه اشتغال زایی برای معلولان، تبعیض فاحشی وجود دارد و گاه میزان بیکاری میان معلولان، دو برابر بیکاران عادی است، در صورتی که بر اساس قانون، دولت موظف است سه درصد از اشتغال را به معلولان اختصاص دهد، ولی این قانون تا کنون به صورت مطلوب اجرا نشده و شاهدیم که موضوع اشتغال معلولان، با بی مهری رو به رو گردیده است.
به ناچار تعداد قابل توجهی از آنان، باید بیشترین وقت خود را در میان خانواده سپری کرده و زندگی خود را به سختی ادامه میدهد.
آموزش و فرهنگ
معلولان باید فرصت یابند تا استعداد‌های خلاق هنری و فکری خود را رشد دهند و آن را نه تنها برای منافع خود، بلکه برای غنی سازی جامعه به کار گیرند؛ لذا باید دسترسی آنان برای مشارکت در فعالیت‌های فرهنگی تضمین شود.
از جمله‌ی این اقدامات، می‌توان تهیه وسایل کمک ارتباطی برای ناشنوایان، منابع و مطالب علمی به خط بریل یا نوار‌های صوتی برای نابینایان، و مطالب خواندنی که با توان و استعداد افراد معلول ذهنی مناسب باشد، را نام برد.
همه مان روزی یک معلول میشویم ...
در سنین کهولت همه دچار نوعی معلولیت می‌شوند! معلولیت نمی‌تواند نقص باشد و باز دارنده. افراد دارای معلولیت حق بودن و زندگی کردن دارند مانند تمام انسان‌های دیگر. جامعه نمی‌تواند این حق را از آنها بخاطر ناتوانی هایشان سلب کند؛ و ما وظیفه داریم بجای اینکه با دید ترحم به معلولین نگاه کنیم آنها را بعنوان عضوی از جامعه در کنار خود بپذیریم و به حق و حقوق آنها احترام بگذاریم.
معلولینی در جامعه ما وجود دارند که با تلاش خود بسیار موفق‌تر از من و شما هستند که سلامت جسمی داریم.
یاری به معلولان
کمک و یاری رساندن به هم نوع، فضیلتی است بزرگ و در اسلام سفارش زیادی به آن شده است. البته این کمک باید به حال کمک گیرنده مفید باشد و موجب ناراحتی او نشود. کسانی که با انگیزه خودنمایی و ارضای حس خود بزرگ بینی و فخرفروشی به دیگران کمک می‌کنند، راه را به خطا می‌روند.
در این میان، کمک به افراد معلول، برداشتن همه موانع و مشکلات نیست، بلکه کمک به انجام کاری است که این افراد از عهده‌ی آن برنمی آیند. فراهم ساختن امکان شرکت واقعی معلولان جسمی در زندگی اجتماعی، در آنها دلگرمی، اعتماد به نفس و نشاط می‌آفریند.
اما سخن آخر
امیر رهبر در ادامه میگوید: به نظر می‌رسد افراد دارای معلولیت در یک بن‌بست رها شده‌اند و در معرض آسیب و آزار قرار دارند. مطالبات مهم و حیاتی افراد دارای معلولیت به حاشیه رانده شده و نادیده گرفته می‌شوند.
مگر می‌شود این‌همه مستند ارائه‌شده، نامه‌نگاری، تجمع و… نادیده گرفته شود؟ مگر ممکن است قانون توسط دولت اجرا نشده و مجلس هم نه‌تنها به این موضوع بی اهمیت باشد، لذا از شورای نگهبان به عنوان یک قوای مستقل، انتظار تسهیلگری داریم، در‌حالی‌که نمی‌دانیم در پشت پرده چه اتفاقی رخ داده است. معضلات معلولان روز‌به‌روز بیشتر و پیچیده‌تر می‌شود.