دستگاه پوشیدنی به افراد نابینا کمک می‌کند موانع را تشخیص دهند

به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محققان دانشگاه ایالتی سائوپائولو (UNESP) و دانشگاه فدرال اسپیریتو سانتو (UFES) در برزیل، یک دستگاه پوشیدنی برای کمک به افراد کم‌بینا در حرکت توسعه داده‌اند. این فناوری دارای چراغ‌های لمسی است که می‌توانند وجود موانع را هشدار دهند و استقلال و ایمنی بیشتر کاربران را هنگام راه رفتن تضمین کنند.

این سیستم که در یک کوله پشتی ادغام شده است، شامل یک دوربین با حسگر عمق RGB - که تصاویر را به روشی بسیار شبیه به تجربه بصری انسان ثبت می‌کند - و یک واحد پردازش تصویر با اجزای مختلف، از جمله یک پردازنده Jetson Nano است. این مینی کامپیوتر برای کار‌هایی مانند طبقه‌بندی تصویر، تشخیص اشیا، قطعه‌بندی و پردازش گفتار مناسب است. جزئیات این تحقیق در مجله Disability and Rehabilitation: Assistive Technology شرح داده شده است.

آلین دارک پیکولو دوس سانتوس، استاد فعلی دانشکده معماری، شهرسازی و طراحی دانشگاه سائوپائولو (FAU-USP) و نویسنده اول این مقاله، می‌گوید: «اجزا در کوله پشتی نگهداری می‌شوند که می‌توان از آن برای حمل وسایل کاربر نیز استفاده کرد. سیم‌ها درون کوله پشتی و بند‌ها قرار دارند که هنگام نزدیک شدن کاربر به مانع، می‌لرزند. اگر در سمت چپ باشد، سمت چپ می‌لرزد. اگر در سمت راست باشد، سمت راست می‌لرزد؛ و اگر در جلو باشد، هر دو می‌لرزند.»

این دستگاه در طول تحصیلات دکترای سانتوس در دانشکده معماری، هنر و ارتباطات (FAAC) در پردیس بائورو در UNESP توسعه داده شد.

این محقق می‌گوید که او به جای هشدار صوتی، از بازخورد لمسی استفاده کرده است، زیرا اطلاعات شنیداری نقش مهمی در فرآیند جهت‌یابی و تحرک افراد کم‌بینا ایفا می‌کند.

او توضیح می‌دهد: «هدف اصلی ما، بر اساس فناوری پوشیدنی، افزایش تشخیص مانع بود، زیرا با عصا فقط می‌توانید آنچه را که زیر کمر است، نقشه‌برداری کنید؛ بنابراین ایده این نیست که عصا را جایگزین کنیم - وسیله‌ای که کاربر از قبل به آن عادت کرده و بعید است که استفاده از آن را متوقف کند - بلکه این است که آن را به عنوان مکمل کوله پشتی در نظر بگیریم.»

توسعه نمونه اولیه این دستگاه که NavWear نام دارد، توسط یک تیم میان‌رشته‌ای از طراحان و مهندسان برق انجام شده است که نه تنها عملکرد، بلکه جنبه‌هایی مانند راحتی، تعامل دستگاه با کاربر و سهولت استفاده را نیز در نظر گرفته‌اند.

این محقق می‌گوید: «علاوه بر بررسی گسترده مطالعات انجام شده در مورد تحرک افراد کم‌بینا و تحقیق در مورد فناوری‌های کمکی موجود برای این قشر، ما همچنین با یک موسسه نابینایان همکاری کردیم تا نیاز‌های کاربران را درک کنیم. اکثر دستگاه‌های از این نوع فقط به جنبه‌های عملکردی می‌پردازند. مطالعات کمی به جنبه‌های مربوط به تعامل بین کاربر و دستگاه می‌پردازند که می‌تواند بر پذیرش و رضایت از محصول تأثیر بگذارد.»

برای رسیدن به مدلی که در مقاله شرح داده شده است، محققان مطالعه‌ای را با ۱۱ بزرگسال دارای اختلال بینایی و یک متخصص بهداشت متخصص در جهت‌یابی و تحرک انجام دادند.

سانتوس می‌گوید: «در این مطالعه اولیه، افراد کم‌بینا نگرانی زیادی در مورد ایمنی خود در محیط‌های خارجی و ناآشنا و همچنین دشواری در شناسایی موانعی که توسط عصای معمولی تشخیص داده نمی‌شوند، ابراز کردند.

این محقق می‌گوید که نمونه اولیه از دو منظر ارزیابی شده است: قابلیت استفاده از دستگاه و برداشت ناظران از کاربر. اولین ارزیابی در یک محیط کنترل‌شده انجام شد که وظایفی مانند راه رفتن با چشم‌بند را شبیه‌سازی می‌کرد.

او تأکید می‌کند: در این مرحله آزمایش، مشاهده شد که استفاده ترکیبی از این فناوری‌ها منجر به کاهش تصادفات شده است. شرکت‌کنندگان همچنین گزارش دادند که احساس امنیت بیشتری دارند و تکمیل مسیر برایشان آسان‌تر بوده است.

به گفته این محقق، یکی از محدودیت‌های این مطالعه، عدم امکان آزمایش نمونه اولیه روی افراد نابینا بود. او می‌گوید: از آنجایی که این دستگاه در دوره انزوای اجتماعی ناشی از همه‌گیری کووید-۱۹ توسعه داده شده است، این محدودیت وجود داشت. اگرچه نتایج را نمی‌توان به کاربران کم‌بینا تعمیم داد، زیرا ممکن است تعامل متفاوتی داشته باشند، اما امیدوارکننده هستند و پتانسیل دستگاه را برای استفاده در فضای باز برجسته می‌کنند.