جاده‌های ناایمن کامفیروز شمالی / زخمی که هر روز عمیق‌تر می‌شود

به گزارش خبرنگار گروه استان‌های خبرگزاری دانشجو؛ کامفیروز شمالی به‌عنوان یکی از بخش‌های مهم و استراتژیک استان فارس، با وسعتی گسترده، آب‌وهوایی معتدل، خاک حاصلخیز، جنگل‌های انبوه و موقعیت جغرافیایی ویژه، میزبان ۱۷ روستا و جمعیتی بالغ بر ۱۷ هزار نفر است.

قرار گرفتن این بخش در مسیر اتصال شمال شرق به اقلید و شمال غرب به سپیدان، سبب شده جاده‌های آن زیر فشار دائمی خودروهای سبک و سنگین و ماشین‌آلات کشاورزی قرار گیرند. اما متأسفانه امروز همین جاده‌ها به یکی از بزرگ‌ترین مشکلات مردم منطقه تبدیل شده‌اند.

جاده‌هایی که خانواده‌ها را داغدار کرده‌اند

راه ۹۰ کیلومتری حدفاصل سد درودزن تا آخرین روستاهای کامفیروز شمالی، سال‌هاست پر از چاله، بدون خط‌کشی و به‌شدت ناایمن باقی مانده است. در ورودی بخش، پیچ‌های خطرناکی وجود دارد که به دلیل نداشتن دید کافی، جان تعدادی از اهالی را گرفته و خانواده‌های بسیاری را داغدار کرده است.

اهالی می‌گویند بخش زیادی از مسیر بین روستاها دیگر چیزی از آسفالت باقی نمانده و بیشتر شبیه جاده خاکی پرچاله است. برای نمونه، جاده ارتباطی میان چند روستا در طول ۱۵ کیلومتر به‌طور کامل تخریب شده و رانندگان ناچارند هر روز با خطر آسیب دیدن خودرو و حتی جانشان در این مسیرها تردد کنند.

خطر در کمین مسافران و کشاورزان

جاده‌های باریک و پرچاله در سه‌راهی‌ها و مسیرهای بین‌روستایی، به‌ویژه در اطراف زمین‌های کشاورزی، به دلیل نداشتن حفاظ و علائم ایمنی بارها خودروها را به داخل مزارع منحرف کرده و خسارات سنگینی به مردم وارد کرده است. این وضعیت نه‌تنها مشکلات اقتصادی ایجاد کرده، بلکه امنیت روانی اهالی را هم خدشه‌دار کرده است.

راه‌هایی که هر روز قطع می‌شوند

مشکل تنها به ناهمواری محدود نمی‌شود؛ برخی مسیرها در معرض رانش زمین قرار دارند. جاده‌های روستاهای کوهستانی به‌طور مرتب دچار ریزش می‌شوند و راه ارتباطی مردم به شکل موقت یا کامل قطع می‌شود. این شرایط، رفت‌وآمد دانش‌آموزان، بیماران و کشاورزان را هر روز دشوارتر کرده است.

مطالبه مشترک مردم

خواسته اهالی کامفیروز شمالی این است که «جاده‌ها باید ترمیم شوند، پیش از آنکه باز هم جان بگیرند.» آن‌ها باور دارند که توسعه این منطقه بدون راه ایمن ممکن نیست و اگر جاده‌ها سامان یابند، کشاورزی رونق بیشتری می‌گیرد، گردشگری جان تازه‌ای می‌گیرد و امنیت و آرامش به زندگی روزمره بازمی‌گردد.

دانشجویی اهل این منطقه در گفت‌گو با ما مطرح کرد:به هر اداره یا ارگانی مراجعه کردیم متاسفانه فقط وعده شنیدیم؛ اگر بیماری در روستا حالش بد شود تا به نزدیک ترین درمانگاه برسد زمان از دست رفته است.

کامفیروز سرزمینی است با خاکی حاصلخیز، آبی فراوان و مردمی پرتلاش؛ اما در نبود جاده‌های ایمن و مناسب، همه این ظرفیت‌ها به‌درستی شکوفا نشده‌اند. بهسازی راه‌های بین‌روستایی، نه یک مطالبه لوکس، بلکه ضرورتی برای زندگی، امنیت و توسعه پایدار در این منطقه است.