«کلاس هنرپیشگی»؛ حکایت ما، سینما گعدهای خانوادگی
به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، فیلم سینمایی «کلاس هنرپیشگی» آخرین ساخته علیرضا داوود‌نژاد از جمله آثار به نمایش درآمده در هشتمین روز از جشنواره فیلم فجر در سالن اهالی رسانه بود. فیلمی که پیش از این بسیاری از علاقه‌مندان سینمای داوود‌نژاد مشتاق دیدن آن و ردیابی نشانه‌های فیلم‌های قبلی در آن بود اما حقیقتا آن است که فیلم کلاس هنرپیشگی تمام این انتظارها را بی‌فرجام گذاشت و تمام امیدها را ناامید کرد.
در واقع می‌توان گفت فیلم آخر داودنژاد صرفا به تصویر کشیدن یک گعده خانوادگی در ویلای در شمال کشور بود که از جهت منطق سینمایی چه به لحاظ فیلمنامه و شخصیت‌پردازی به شدت دچار ایراد و مشکلات و معضلات اساسی بود. نوعی از پراکندگی و شلختگی و در نظر نگرفتن انسجام روایی باعث شده بود این فیلم هیچ یک از شاخص‌های هیچ اثر سینمای استاندارد را به همراه نداشته باشد و به ویژه از جهت درام با یک خلع و فقدان جدی روبه رو باشد.
به نظر می‌رسد داودنژاد در این فیلم تلاش کرده است تمام ضعف‌های ناشی از بی‌منطقی و نبود فیلمنامه درست و روایت و درام جدی را با حرافی و سروصدا و عصبیت و دعوا لاپوشانی کند و همه معایب فیلم را زیر آوار دیالوگ‌های پرقوا و عصبی فیلم پنهان نماید.
فیلم «کلاس هنرپیشگی» را می‌توان یک شکست تمام عیار در حوزه سینمای داستان گفت و آنچه از از علیرضا داودنژاد انتظار داشتیم بود و این همه در حالی است که در این فیلم هیچ یک از ارزش‌های سینماورزانه و شاخصه‌های ارزشمند بصری در آن به چشم نمی‌خورد.
فیلم کاملا معلق است. معلق و شلخته بی‌هویت و در هم و برهم بدون شخصیت‌پردازی بدون رعایت اصول فیلمنامه نویسی بدون درام و حتی با ایرادات مهم در میزانسن و به این همه باید اضافه کرد اشارات و کنایات خیلی از دیالوگ‌های شعاری درباره مسائل سیاسی روز که ظاهر بنا بوده بر هرچه امروزی‌تر شدن فیلم بیفزاید اما نتیجه‌ای جز الصاق وصله‌های بی‌ربط و نچسب به فیلم بر جای نگذاشته است.
نهایتا باید گفت «کلاس هنرپیشگی» یکی از ضعیف‌ترین و ناامید کننده‌ترین آثار علیرضا داودنژاد از سال‌های دور تاکنون بوده است. اثری که قطعا در میان کارهای او نه هیچ نشانه‌ای از صداقت است، نه سادگی مورد نیاز در آن هست و نه هیچ ردی از همدردی و غمخواری و مرهم.