هیچ‏وقت از خدا نخواه که دری از دنیا را به روی تو باز کند/ حرص؛ سِیلی بنیان‏کن

گروه اندیشه «خبرگزاری دانشجو»؛ آیت الله مجتبی شهیدی کلهری مشهور به مجتبی تهرانی استاد مشهور اخلاق و مرجع تقلید و مدرس حوزه های علمیه تهران(مانند مدرسه مروی) بود؛ وی از محضر اساتید بزرگی همچون ادیب نیشابوری، آیت الله بروجردی، آیت الله حکیم، آیت الله گلپایگانی، علامه طباطبایی و...بهره برد.

این مرجع بزرگوار تقلید و استاد بزرگ اخلاق، پس از 40سال خدمت صادقانه در نشر معارف اسلامی و ترویج مکتب حقّۀ اهل‌بیت عصمت و طهارت، در دی‌ماه سال 1391هـ‌ش؛ دار فانی را وداع گفت؛ در این مجال سعی داریم تا جرعه ای از بیانات ناب اخلاقی ایشان را در اختیار علاقمندان قرار دهیم.

بسم الله الرحمن الرحیم
رُوِیَ عَن الصّادق علیه السلام قال:
مَا فَتَحَ اللَّهُ عَلَى عَبْدٍ بَاباً مِنْ أَمْرِ الدُّنْیَا إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِ مِنَ الْحِرْصِ مِثْلَیه.[1]
روایت از امام صادق (ع) منقول است که حضرت فرمودند: خدا هیچ درى از دنیا به روى بنده‏ای نگشاید، جز اینکه دو در از حرص به رویش باز می کند.

دو حرصی که با گشوده شدن دری از دنیا به روی بنده باز می شود

اگر خداوند یک در از دنیا به روی شخصی باز کند و دنیا به او روی آورد، از آن طرف دو در دیگر از حرص هم به رویش باز می کند؛ آن دو درِ حرص چیست؟ درِ اوّل: حرص نسبت به حفظ و نگه‏داشتِ آنچه که از دنیا به دستش آمده است؛ درِ دوم: حرص برای اضافه کردنِ آنچه که در اختیار ندارد؛ این حرص، هم برای حفظ موجود است، یعنی برای اینکه آنچه به دست آمده از دست نرود و هم حرص نسبت به اینکه انسان تلاش کند آنچه را ندارد به دست آورد.

مطلب این است که هیچ‏وقت از خدا نخواه که دری از دنیا به روی تو باز کند؛ چون مقتضای مادّیت این است که آن طرفی می شود؛ بلکه از خدا بخواه که به من آنچه را که نیازمندم بده،‌ نیازهایم و مایحتاجم را تأمین کن تا نیازمند به شِرار خلقت نشوم؛ این مطلب در متن روایات آمده و جزء معارف ما است؛ خیلی هم حرف خوبی است؛ در این مورد دعا هم بکن؛ خیلی هم دعا کن؛ اگر گره‏ای داری، از خدا بخواه گره ها را باز کند.

خدایا مایحتاج مرا به من برسان تا محتاج به شِرار خلق نشوم

این اشتباه است که از خدا بخواهی که دری از دنیا را به رویت باز کند؛ نه تنها فایده‏ای برای تو ندارد، بلکه دو در از حرص هم برای تو باز می کند؛ این را بدان که این حرص، سیلی بنیان‏کن است؛ چنان تخته‏سنگ‏هایی برای تو بیاورد، که تو را از بین می‏برد؛ این تخته‏سنگ حرص است؛ این را نخواه؛ بلکه بگو خدایا مایحتاج مرا به من برسان تا محتاج به شِرار خلق نشوم.

 اگر هم از خدا می خواهی دری را به روی تو باز کند،‌ درِ معنویّت باشد؛ بگو خدایا دری به سوی معنویّت به روی من باز کن تا من نسبت به معنویّت این حالت را پیدا کنم که آنچه که از معنویّت دارم حفظ کنم، و بروم سراغ افزودن آن؛ یعنی آنچه را که توشه راه آخرت من است و‌ آنجا به دردم می خورد،‌ آن در را به رویم باز کن و آن راه را برای من باز کن.[2]

پی نوشت:

1 -بحارالانوار، جلد75، صفحه 254 – تحف العقول ص370
2 - یکشنبه 24 بهمن 1389 – 9 ربیع الاول 1432؛ مسجد جامع بازار تهران