با ورود حضرت امام(ره) به ایران؛
به گزارش گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، با ورود امام خمینی(ره) به ایران در 12 بهمن 1357 رسانه های خارجی دست به پوشش این رویداد بزرگ زدند؛ رویدادی که موج عظیمی از نگرانی ها را در کشورهای مستبد و دیکتاتور که خفقان مردمی در آن حاکم بود را به دنبال داشت تا مبادا، پیام انقلاب اسلامی ایران به این کشورها صادر شود و اتفاقی همچون انقلاب ایران در این کشورها رخ بدهد.
خبرگزاری های مختلف تعداد استقبال کنندگان از بنیانگذار کبیر انقلاب اسلامی ایران را حدود شش میلیون نفر برآورد کردند، اگرچه آمارهای اعلامی از سوی آنان با ملاحظه کاری های فراوان همراه بود.
خبرگزارى یونایتدپرس تعداد مستقبلین را در طول مسیر و بهشت زهرا 4.5 میلیون نفر تخمین زد.
رادیو کلن تعداد جمعیت را 5 تا 6 میلیون نفر گزارش کرد.
رادیو لندن مثل همیشه دو پهلو سخن مىپراکند و در حالی که در گزارش خود تأکید مىکرد که در تاریخ ایران چنین استقبالى بىسابقه بوده است، تعداد شرکتکنندگان در مراسم را دو میلیون برآورد کرد، البته در برنامه دیگرش آن را شش میلیون گفت.
نکته بدیع این استقبال که از دید خبرنگاران خارجى نیز دور نماند، این بود که در این مراسم، از پلیس و نیروهاى انتظامى خبرى نبود و مردم با رشد اجتماعى و بلوغ سیاسى خود توانستند بزرگترین استقبال قرن را ـ به تعبیر اغلب خبرگزاری ها ـ اداره کنند.
بازگشت امام راحل به ایران موج عظیم شادی را بین مردم اقصی نقاط جهان برانگیخت و بسیاری از رهبران کشورهای مختلف به نحوی نگرانی های خود را از این رخداد بزرگ اعلام کردند.
به موجب گزارش خبرگزاری ها بازگشت امام خمینى در لیبى جشن گرفته شد و رهبر سازمان آزادیبخش فلسطین اظهار داشت که اثرات پیروزی هاى ملت ایران در مرزهاى این کشور متوقف نخواهد شد
انور سادات، رئیس جمهور مصر، دوست نزدیک شاه و اولین میزبان او پس از گریز شاه از کشور نتوانست نگرانى خود را از تأثیرات انقلاب ایران مخفى نگاه دارد. به گزارش خبرگزارى فرانسه، بازگشت امام به ایران سادات را سخت به وحشت افکنده بود. وى در یک جلسه سرى بشدت با سیاسى کردن اسلام در مصر مخالفت کرده و گفته بود: «من با دخالت مذهب در سیاست مخالفم.»
هفته نامه عربى المستقبل چاپ پاریس، به تاریخ 13 بهمن 57 گزارش داد که یک مقام بلندپایه عراقى که مایل نیست نامش فاش شود، گفته است که بهتر است شاه به ایران برگردد. ادامه توضیحات مقام عراقى به خوبى علل نگرانی هاى این رژیم را روشن مىسازد، این مقام مسئول عراقى گفت: «مىتوان قانون اساسى ایران را به نحوى اصلاح کرد که شاه حکومت نکند و فقط سلطنت کند. عراق با تغییر رادیکال رژیم ایران خیلى موافق نیست. ما کلیه مسائل موجود در مرز مشترک دو کشور، مسئله کردها و مسئله آب اروند رود را با شاه ایران حل کرده بودیم و به همین دلیل است که به آیتالله خمینى که به عراق تبعید شده بود توصیه کردیم عراق را ترک کند تا بتوانیم با ایران روابط دوستانه داشته باشیم.» اظهارات این مقام عراقى که طبعاً بیانگر موضع حزب بعث عراق در این زمان مىباشد از لحاظ پیگیرى روند حرکت حزب بعث که یک سال و نیم پس از این تاریخ به تحمیل هشت سال جنگ بر ایران منجر شد، حایز اهمیت مىباشد.
دانشجویان نیز در کشورهای مختلف با ورود به سفارتخانه های ایران منادی ورود حضرت امام خمینی(ره) به ایران را ارج نهادند و دست به تغییر نام سقارتخانه ها به نام جمهوری اسلامی ایران زدند.
خبرگزاری ها گزارش مىدهند که سفارتخانههاى ایران در کشورهاى مختلف که با وجود فرار شاه از کشور هنوز به عنوان نمایندگی هاى سیاسى شاه مشغول فعالیتند، مورد تهاجم و اشغال دانشجویان مسلمان ایرانى قرار گرفته است. حدود 200 دانشجوى ایرانى، درست یک روز پس از ورود امام به میهن در مقابل سفارت ایران در واشنگتن علیه دولت بختیار شعار دادند و تظاهراتى به راه انداختند که بدنبال آن، پلیس امریکا 62 دانشجو را دستگیر کرد. در همان روز سفارت ایران در بیروت نیز بوسیله دانشجویان مسلمان اشغال شد و آن را «سفارت جمهورى اسلامى ایران» نام گذاشتند.
از دید بسیاری از سیاسیون جهان ورود حضرت امام خمینی(ره) به ایران در 12 بهمن 1357 می تواند جهان را به سمتی دیگر بکشاند. دیدگاه های حضرت امام(ره) درباره عدالت، حمایت از مستضعفین عالم، مقابله با ظلم و ستمگری از جمله مواردی بود که با سیاست های استعماری و استثماری قدرت های بزرگ در تضاد بود. گفتمان حاکم بر دیدگاه بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران از آنجایی که صرفاً به مرزهای ایران ختم نمی شد و رسالت جهانی داشت، لرزه بر اندام رهبران ظالم دنیا افکند.
می توان تحولات اخیر منطقه خاورمیانه را در راستای سیاست «صدور انقلاب» جمهوری اسلامی ایران قلمداد کرد؛ سیاستی که امام دل ها هنگام ورود به ایران در تمامی سخنرانی های خویش به نحوی به آن اشاره داشتند.
ارسال نظرات