به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، افراد مسن تر که از دیگران مراقبت می کنند، در واقع به خود نیز خدمت می کنند. مطالعه یک تیم تحقیقاتی بین المللی نشان داده است که پدربزرگ ها و مادربزرگ هایی که به طور متوسط با نوه های خود زندگی می کنند، نسبت به پدربزرگ ها و مادربزرگ های دیگر، بیشتر عمر می کنند.
محققان بیش از ۵۰۰ نفر بین سنین ۷۰ تا ۱۰۳ سال را در سال های ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۹ مورد بررسی قرار دادند.
نتایج حاصله نشان می دهد که این نوع مراقبت می تواند اثر مثبتی بر روی مرگ و میر سرپرستان داشته باشد. نیمی از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها که از نوه خود مراقبت می کردند، حدود ده سال پس از اولین مصاحبه در سال ۱۹۹۰ نیز هنوز زنده بودند. در شرکت کنندگانی که نوه نداشتند، اما فرزندان خود را مثلا با کمک در امور خانه، پشتیبانی می کردند، نیز نتایج مشابهی دیده شد. در مقابل، حدود نیمی از کسانی که از دیگران مراقبت نمی کردند، ظرف پنج سال درگذشته بودند.
این پژوهشگران همچنین نشان دادند که این اثر مثبت مراقبت بر مرگ و میر، به کمک و مراقبت از خانواده محدود نمی شود. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که نیمی از افراد مسن بدون فرزند که از دیگران حمایت عاطفی می کنند، برای هفت سال دیگر زندگی کرده اند، در حالی که افراد مسن دیگر به طور متوسط تنها چهار سال بیشتر زندگی کرده اند.
رالف هرتویگ، مدیر مرکز تطبیقی عقلانیت در موسسه توسعه انسانی ماکس پلانک می گوید: «اما کمک نباید به عنوان نوشدارویی برای یک زندگی طولانی تر اشتباه گرفته شود. به نظر می رسد سطح متوسط مراقبت اثرات مثبتی بر سلامت دارد، اما در مطالعات قبلی نشان داده شده که مراقبت شدید باعث بروز استرس می گردد که دارای اثرات منفی بر سلامت جسمی و روانی است.»