به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، کشورهای مختلف دنیا برای حفظ منافع ملی و اقتصادی خود حد و مرزهایی را برای اجتناب از تأثیرات منفی بین المللی وضع نموده‌اند. این قوانین در واقع چارچوبی رفتاری آن کشور در مواجهه با تصمیمات بین المللی را تعیین می‌کند. یکی از کشورهای پیشرو در تعیین قوانین رفتاری خود در تعامل با دنیا کشور روسیه است. این کشور در مواجهه با تصمیمات دنیا چارچوب‌های مشخصی را تعیین کرده است. یکی از چارچوب‌های کشور روسیه در مواجهه با تصمیمات جهانی شیوه برخورد این کشور با توافقنامه پاریس است.
در جریان بیست و یکمین جلسه کنوانسیون تغییرات اقلیم سازمان ملل متحد در سال 2015، موافقت‌نامه‌ای برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای در سطح دنیا شکل گرفت. مبنای اصلی این سند کنترل روند گرم شدن زمین از طریق کاهش تولید گاز دی اکسید کربن حاصل از مصرف منابع فسیلی مانند نفت، گاز و زغال‌سنگ توسط کشورهای امضا کننده آن است. به همین منظور آذرماه سال 95 مجلس موافقت نامه پاریس را تصویب کرد که به موجب آن از کشورهای عضو خواسته شده برای کاهش تولید گازهای گلخانه ای و محدود ماندن افزایش گرمایش زمین زیر 2 درجه سانتیگراد تلاش کنند. جمهوری اسلامی ایران نیز با ارائه برنامه مشارکت ملی مدنظر خود به دبیرخانه کنفرانس اعلام کرده که به صورت غیر مشروط 4 درصد و به شرط لغو تحریم‌ها 12 درصد انتشار دی‌اکسید کربن خود را کاهش دهد.
حدود همکاری و اقدام کشور روسیه در این توافقنامه توسط سه اصل « تدوین روش‌های مبتنی بر شواهد علمی نسبت به حفظ مطلوب محیط‌زیست »، «مردود اعلام کردن ایجاد محدودیت برای دولت‌ها برای استفاده از منابع طبیعی» و «عدم استفاده از محیط‌زیست با هدف رقابت غیرعادلانه» تعیین شده است.
در گزارش اول به اصل «تدوین روش‌های مبتنی بر شواهد علمی نسبت به حفظ مطلوب محیط‌زیست» پرداخته شد. بر مبنای این اصل کشور روسیه تا زمانی که به شواهد عینی و متقن در مورد علل تغییرات زیست محیطی دست نیابد خود را ملزم به پذیرش آن نمی‌داند.
دومین اصل کشور روسیه برای پیوستن به جامعه جهانی برای تامین امنیت زیست‌محیطی و مقابله با تغییرات آب و هوایی در کره زمین «مردود اعلام کردن ایجاد محدودیت برای دولت‌ها برای استفاده از منابع طبیعی» است. بر اساس این اصل اگر برای کشور روسیه محرز شود که هدف از پیش برد طرح های بین المللی در قالب محیط زیست ایجاد محدودیت برای منابع طبیعی این کشور است، روسیه هیچ الزامی به پذیرش آن ندارد.
در این گزارش به سومین اصل کشور روسیه برای همکاری در اجرای توافقنامه پاریس یعنی «عدم استفاده از محیط‌زیست با هدف رقابت غیرعادلانه» پرداخته شده است.
کشورهای غربی و آمریکا با اتمام منابع نفتی و گازی خود به دنبال محدود ساختن کشورهای دارای این منابع هستند تا از این طریق مانع نفوذ سیاسی و اقتصادی خود در دنیا شوند. بر اساس آمارهای منتشر شده بریتیش پترولیوم در سال 2016 کشور ایران تا 110 سال آینده دارای منابع نفتی و تا 177 سال آینده دارای منابع گاز است. این در حالی است که کشور آمریکا در حوزه منابع نفتی تا 12 سال و در منابع گازی تا 14 سال آینده با اتمام این سوختهای فسیلی روبرو می‌شود.
کارشناسان عقیده دارند که مطرح کردن بحث توافقنامه پاریس و ایجاد محدودیت برای استفاده از منابع فسیلی ریشه در این مزیت بالای اقتصادی کشورهای دارای نفت و گاز است. در واقع کشورهای سلطه‌جو قصد دارند که با اتمام منابع نفت و گاز خود، محدودیت‌هایی در منابع فسیلی سایر کشورها ایجاد نمایند تا علاوه بر نابودی فرصت اقتصادی و امنیتی بالای کشورهای در حال توسعه، آنها را به تکنولوژی خود در عرصه انرژی‌های پاک وابسته کنند.
بنابر این ضروری است که کشور ایران نیز همانند کشور روسیه چارچوبهایی را برای محدودیت در استفاده از منابع فسیلی و طبیعی خود تعیین نماید تا تصمیمات جامعه جهانی که تحت تاثیر کشورهای سلطه‌جو و متخاصم است سبب نابودی مزیت اقتصادی و امنیتی کشور در حوزه سوخت فسیلی نگردد.
ارسال نظرات