به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، محققان دریافتند از هر چهار بیمار جوان مبتلا به دیابت نوع۲، سه نفر حداقل دارای یک عارضه بیماری هستند، اما در افراد مبتلا به دیابت نوع۱، فقط یک نفر از هر سه بیمار دارای عارضه بیماری است.
دکتر دانا دابلی، سرپرست تیم تحقیق از دانشکده کلورادو، در این باره می گوید: «یک تفاوت بزرگ در افراد مبتلا به دیابت نوع۱ و نوع۲، چاقی است.»
به گفته محققان، هر دو نوع دیابت درحال افزایش هستند. اپیدمی چاقی نقش قابل توجهی در افزایش دیابت نوع۲ دارد.
افراد مبتلا به دیابت نوع۲ در ابتدا مبتلا به مقاومت انسولین، هورمون تنظیم کننده مصرف قند ناشی از مواد خوراکی، می شوند. شیوه درمان در مبتلایان به دیابت نوع۲ به مراتب محدودتر است. آنها می توانند در سبک زندگی شان تغییر ایجاد کنند و انسولین و داروی متفورمین مصرف کنند.
دیابت نوع۱ یک بیماری خودایمنی است. وزن در این نوع دیابت نقش ندارد. در عوض سیستم ایمنی به اشتباه به سلول های تولیدکننده انسولین در لوزالمعده (پانکراس) حمله می کند. در نتیجه بسیاری از سلول ها نابود شده و لوزالمعده دیگر انسولین تولید نمی کند.
افراد مبتلا به دیابت نوع۱ برای زنده ماندن باید در روز چندین مرتبه انسولین تزریقی دریافت کنند. اما برخلاف افراد مبتلا به دیابت نوع۲، بدن شان می تواند به خوبی از این انسولین استفاده کند.
این مطالعه شامل بیش از ۱۷۰۰ فرد جوان مبتلا به دیابت نوع۱ و حدود ۳۰۰ بیمار مبتلا به دیابت نوع۲ بود. این افراد بین سال های ۲۰۰۲ و ۲۰۱۵ در نقاط مختلف آمریکا تحت درمان بودند.
محققان دریافتند در حدود ۲۰ درصد گروه دیابت نوع۲ دارای علائم اولیه بیماری کلیه بودند، درحالیکه ۶ درصد افراد دیابت نوع۱ دارای این علائم بودند.
همچنین طبق نتایج مطالعات، ۹ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع۲ دارای علائم اولیه بیماری چشمی بودند، درحالیکه در گروه نوع۱ این رقم ۶ درصد بود.
سفتی شریان در ۴۷ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع۲ و کمتر از ۱۲ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع۱ مشاهده شد. ۲۲ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع۲ و ۱۰ درصد افراد مبتلا به دیابت نوع۱ نیز مبتلا به فشارخون بالا بودند.
علاوه بر چاقی، گزینه های محدود درمان برای دیابت نوع۲ نیز موجب افزایش بروز عوارض بیماری می شود.