آنچه از خروجی این فرصت سه ماهه انتظار می‌رود رسیدگی مسئولین دانشگاه‌ها برای انجام اموری همچون: تعمیر و بازسازی، ساخت و ساز ساختمان‌های جدید و جایگزین کردن آنها با ساختمان‌های فرسوده و قدیمی، ساخت مکان هایی مثل خوابگاه، کتابخانه، نمازخانه، سلف غذا خوری و از این دست اقدامات است. اما آنچه از شواهد و قرائن پیداست به منحصه ظهور نرسیدن این اقدامات در برخی دانشگاه‌های کشور است. بعضی دانشگاه‌ها در این زمینه رکوردار هستند و کوی سبقت را نیز از باقی دانشگاه‌ها ربوده اند!
دانشجویان هر ساله با کلکسیونی از مشکلات دست و پنچه نرم می‌کنند که مثل یک سیکل تکرار شونده هر سال هست و هست و هست. عده‌ای خوابگاه ندارند و از طرفی پول آنچنانی هم برای اجاره بهای خوابگاه‌های استیجاری یا خودگران. عده‌ای دیگر زمستان‌ها و تابستان‌های سختی را پشت سر می‌گذرانند آن هم به علت نبود یک سیستم خوب سرمایشی و گرمایشی. می‌گویند مسئولین کَکِشان هم نمی‌گزد یا همیشه به حول قوه الهی بهانه نبود بودجه کافی، می‌شود ماله‌ای برای سرپوشی روی همه چیز.
بعضی دانشگاه از نبود امکانات آموزشی در مذیقه هستند و بعضی دیگر از فرسودگی ساختمان دانشکده‌ها که نفس‌های آخر را می‌کشند. دانشگاه هایی که شاید بیش از ۶۰ سال از عمرشان می‌گذرد و نیاز اساسی به مرمت و بازسازی دارند. عده‌ای از دانشجویان هنوز بعد از ۱۰ سال چشم انتظار افتتاح ساختمان جدیدی در دانشگاه هستند یا هنوز بعد از ۵ سال خیره به ساختمان نمیه کاره‌ای که قرار است بالای سردر آن نصب شود «کتابخانه»!
بعضی دانشجویان از نبود و یا کمبود سرویس‌های رفت و آمد دانشگاه گلایه دارند و مسافت طولانی بین خوابگاه و دانشگاه آنها را کلافه کرده است. عده‌ای دیگر از کمبود اعضای هیات علمی می‌گویند عده‌ای دیگر از تخصصی نبودن آنها. البته گفتن این نکته که بعضی دانشگاه‌ها علی رغم آنچه گفته شد به خوبی به این امور رسیدگی کرده و رضایت دانشجویان خود را جلب کرده اند، ضروری است. اما خب با بررسی‌های خبرگزاری دانشجو مشخص شده تعداد این دسته از دانشگاه‌ها بسیار کم است.
|