بدعهدی اروپا از بروکسل و پاریس تا سعدآباد + فیلم

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو،در سال 83 که ایران در حال ساخت اولین نیروگاه هسته ای بود وزیر خارجه بریتانیا به ایران آمد. جک استراو گفت: غرب به فعالیت هسته ای ایران اعتمادی ندارد و غنی سازی ها باید متوقف شود.

امریکایی ها در رسانه ها تلاش کردند که خصومت دیرینه با ایران را به ساخت احتمالی بمب هسته ای ربط داده و اصل نظام جمهوری اسلامی را هدف قرار دهند.

امریکا تحریم ها را تشدید کرد، اروپا نیز با هدف متوقف کردن هرگونه غنی سازی حتی با درصد پایین به میدان آمدند.

ایران توقف کامل غنی سازی را نمی پذیرد و خواستار حقوق "ان پی تی" که به سایر کشورها داده شده است، می باشد اما اروپایی ها این حقوق را برای ایران به دلیل بی اعتمادی نمی پذیرند.

ایران معتقد است غنی سازی یعنی افزایش خلوص سوخت هسته ای و اگر سوختی تزریق نشود غنی سازی وجود ندارد.

ایران روی مواضع خود پافشاری کرد تا بالاخره با رایزنی روحانی با اروپایی ها تفسیر آژانس از تعلیق ملاک قرار گیرد اما برخلاف انتظار ایران سازمان انرژی اتمی تعلیق را مطابق خواسته اروپا تعریف کرد و ایران سرانجام داوطلبانه تعلیق را پذیرفت و بعنوان اعتماد سازی تعلیق را شروع کرد.

اروپایی ها در مقابل متعهد شدند که برخی امتیازات اقتصادی برای ایران فراهم کنند، اروپا همچنین قبول کرد با ایران برای جلوگیری صدور قطعنامه شورای حکام همکاری کند که البته بعد از قول اروپا سرانجام 4 قطعنامه ضد ایران تصویب شد.

تعلیق غنی سازی در ایران دو سال طول کشید و ایران دو سال به غرب فرصت داد که حقیقت صلح امیز فعالیت غنی سازی ایران را بپذیرند اما آنها فقط وعده می دهند.

اعتماد به اروپایی ها و اجرای خواسته های در عمل آنها جواب نمی دهد و سه کشور مقابل امریکا نمی ایستند، سرانجام ایران که همه اقدامات اعتمادسازش در عمل بی پاسخ مانده تعلیق داوطلبانه را پایان می دهد و به مسیر استفاده از حقوق بین المللی خود برمی گردد.

مذاکرات فشرده در تهران، بروکسل و پاریس اگرچه هیچ فایده ای ندارد اما تیم دیپلماتیک ایران را به یک نگاه منفی یعنی زیاده خواهی غرب آگاه تر می کند؛ در ایران کسی تردید ندارد که مذاکره کنندگان تلاش خود را بکار گرفته اند اما غربی ها قابل اعتماد نیستند و نباید به حرف ها و وعده های آنها بدون گرفتن تضمین های عینی و ضروری اکتفا کرد.