انجماد باور‌ها

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، احسان تقربیان؛* تولد باورها، یا به عبارت ساینس مآبانه ترش، تولد ایدئولوژی، زمانی کار ساز هست که منجر به نظام سازی بشود. امام خمینی به عنوان بزرگترین ایدئولوگ جمهوری اسلامی، اقدام به پمپاژ باور‌های توحیدی ذیل آن ایدئولوژی متصل به حکمت کردند، اما انگار آن باور‌های هنجاری در سطح آرمان ماندند و در اکثر افراد جامعه، درونی نشدند، و تا زمانی که باور‌هایی ذیل یک ایدئولوژی واحد در افراد جامعه‌ای درونی نشوند، نظام سازی انجام نشده است و تا زمانی هم که نظام سازی انجام نشود، اتوپیای تمدن اسلامی ایرانی سرابی است که رسیدن به آن غیر ممکن است.

 

حال چه کسی مقصر اصلی این شکاف بین باور‌های هنجاری (آنچه که باید باشد) در سطح آرمان و باور‌های ایجابی (آنچه که هست) در سطح فرهنگ هستند؟

 

مقصر اصلی این اتفاق کسانی هستند که در ساحت باورهای هنجاری مدعی اسلام نابند، اما در اعمال و کنش هایشان، حاضر به نبرد علمی با نوکیسه‌های اتوکشیده‌ی مدعی اسلام کوکاکولایی نیستند، چون از امام تنها جملات ابتدای کتاب‌های دبستانیشان را از بَرَنْدْ و ذهنشان میوه‌ی ناخودآگاه‌های تاریخی‌ای است که خود به خود منجر به این شده است که امام، غیرمعصومی ایده آل است و حرف هایش، چون دُر.

 

مقصر اصلی کسانی هستند که هر زمان عده‌ای با روتوش دین، اندیشه‌های غربی را وارد ساحت زندگی روزمره شان کردند، نه تنها نفهمیدند، بلکه مشتاقانه از آن استقبال کردند.

 

مقصر اصلی کسانی هستند که به منبر هیئت‌ها راضی شدند و نتواتستند نقد‌هایی پر مضمون و عقلانی به نظریه هایی، چون ((بسط تجربه نبوی)) بنویسند.

 

مقصر اصلی کسانی هستند که از امام در گذشته و رهبری در زمان حاضر بتی ساختند، تا بهانه‌ای برای انفعال فکری خودشان درست کنند، تا منتظر باشند که فصل الخطاب را از زبان او بشنوند نه از گفتگوی عقلانی درون ذهن خودشان.
مقصر اصلی، آدم‌های شاخ دار و عجیب و غریب نیستند و به یکباره از مریخ به زمین عروج نکرده اند، مقصر اصلی خود ما هستیم که اینچنین باور‌های امام را به سرد خانه‌ی تاریخ میفرستیم، تا خوب منجمد شوند و کم کم آماده‌ی کفن و دفن در گورستان فراموشی شوند. آری مقصر اصلی خود ما هستیم.