شیرین هانتر:
به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو،لوبلاگ به قلم شیرین هانتر نوشت: براساس گزارش رسانه‌ها، جان کری، وزیر اسبق امور خارجه، در دیدارهایش با محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، گفته بهتر است تهران این چند سال باقی مانده از دولت ترامپ را تحمل کند تا سپس با جانشین دموکرات او وارد مذاکره شود. پیشنهاد کری به ظریف، در راستای منافع ایران نیست. این اقدام باعث بدتر شدن مشکلات اقتصادی و سیاسی ایران می‌شود و ممکن است واشنگتن تحریم‌های شدیدتری را علیه ایران اعمال کند و حتی خطر حمله نظامی احتمالی آمریکا را نیز افزایش می‌دهد. طرفداران استراتژیِ منتظر ماندن برای پایان دوره دولت ترامپ، معتقد هستند که سیاست‌های دولت‌های قبلی آمریکا در قبال ایران بسیار متفاوت از سیاست‌های دولت ترامپ بوده است و امیدوار هستند که دولت دموکرات بعدی و شاید هم یک رئیس‌جمهور جمهوری‌خواه میانه‌رو، رویکرد متفاوتی در قبال تهران اتخاذ کند. اما سیاست‌های دولت‌های قبلی آمریکا (دموکرات‌ها) از سال 1988 به بعد، به شدت نشان‌دهنده این موضوع است که بعید است چنین تغییری رخ دهد. یکی از دلایل اصلی این بدبینی ایران، تغییر یافتن ساز و کار بین‌المللی از زمان فروپاشی شوروی است. بلافاصله پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در دسامبر 1991 جیمز بیکر، وزیر امور خارجه طی سفری به آسیای مرکزی اعلام کرد که دولت جورج دبلیو بوش پدر از حضور ایران در کشورهای پساشوروی ممانعت خواهد کرد. سپس نوبت به سیاست‌های بازدارنده دولت کلینتون رسید و در سال 1996 تحریم‌های اقتصادی علیه ایران را اعمال کرد. هدف این سیاست‌ها نیز تغییر نظام بود، گرچه تحریم‌ها و سایر فشارها کارساز نبودند. پس از حادثه یازده سپتامبر سیاست‌های بازدارنده جای خود را به سیاست علنی تغییر رژیم در بسیاری از کشورهای خاورمیانه از جمله ایران داد. به عنوان مثال، دولت جورج دبلیو بوش ایران را یکی از محورهای شرارت خواند. اما حتی دولت اوباما نیز سیاست اعمال فشار را ادامه داد و هیلاری کلینتون اولین کسی بود که سخن از اعمال تحریم‌های فلج‌کننده به میان آورد. ماهیت سیاست‌های ترامپ که همان به زانو در آوردن ایران از طریق اعمال فشار است، مانند سیاست‌های چهار دولت قبلی آمریکا است.
سیاست آمریکا در قبال ایران به طرز قابل توجهی بدون تغییر بوده است چون اختلافاتی که بین ایران و آمریکا به وجود آمده همچنان به قوت خود باقی هستند.
ارسال نظرات