معلم افغانستانی: بعد از ۱۶ سال هنوز از پدرم خبری نیست

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری دانشجو، در حالی که جنجال‌ها درباره پرونده قتل «جمال خاشقچی» و حمایت دولت «دونالد ترامپ» از عربستان سعودی ادامه دارد، یک معلم افغانستانی خبر داده که به رغم تلاش‌های چندین ساله خانواده او برای اطلاع از سرنوشت پدرشان که زیر شکنجه سیا کشته شده، هنوز خبری از جسدش نیست.

«هجیره همت یارا» که طبق گزارش «واشنگتن پست» در روستایی واقع در نزدیکی پایتخت افغانستان معلم است، یادداشتی در این روزنامه درباره کشته شدن پدرش توسط سیا منتشر کرد.

عنوان یادداشت او این است: «سیا پدرم را کشت. آن‌ها با جسدش چه کردند؟»

این معلم افغانستانی نوشت: «به نظر من در زندگی دو راه وجود دارد: راه درست و راه غلط. همه آدم‌ها در قلبشان راه درست را به خوبی می‌شاسند. به همین دلیل من معتقدم که مردم آمریکا اگر این یادداشت را بخوانند، کار درست را انجام خواهند داد و از حکومتشان می‌خواهند که به من و خانواده‌ام بگوید چه بر سر جسد پدر من آمده است».

او ادامه داد: «گُل رحمان، پدرم بود. ۱۶ سال قبل او به غلط توسط سیا زندانی شد چرا که آن‌ها فکر می‌کردند او مظنون به عضویت در گروه‌های ستیزه‌جو بود. او در زندان مخفی سیا در افغانستان شکنجه و کشته شد و او تنها کسی است که همگان درباره کشته شدنش در "پایگاه سیاه" سیا اطلاع یافتند».

 

 

هجیره همت یارا تصریح کرد: «وقتی پدرم ناپدید شد من فقط ۱۰ سال داشتم، او مردی خوب، مثل مردم عادی و پدری فوق العاده برای من و سه خواهر کوچک‌ترم بود. ما آن موقع در یک اردوگاه مهاجران افغانستانی در پاکستان زندگی می‌کردیم و به دلیل جنگ از وطنمان متواری شده بودیم. چیز کمی در اختیار داشتیم، اما غذا داشتیم و زنده ماندیم. پدرم همیشه نگرش مثبتی داشت و همیشه نه فقط برای حل مشکلات خانواده خود تلاش می‌کرد بلکه برای دیگرانی که من مشکلات کمتری از ما داشتند، تلاش می‌کرد».

وی می‌نویسد: «ما فقیر بودیم، اما او (پدر) کاری می‌کرد که ما حس کنیم صاحب همه چیز هستیم. حتی امروز هم من می‌توانم تصویر او را وقتی می‌خندید در ذهنم مجسم کنم و کمی از آن حس قدیمی را برگردانم. اما طی یک سال گذشته، تصویر دیگری از پدرم ذهن مرا به خود مشغول کرده است و آن مربوط به گزارش روزنامه گاردین درباره تحقیق سیا در خصوص مرگ پدرم است. این گزارش درباره ساعت‌های پایانی عمر او است و اینکه چطور از شدت سرما جان داد و در حالی که از میان تنه به پایین برهنه روی بتن رها شده بود. بنا بر این گزارش، ساعت هشت صبح ۲۰ نوامبر ۲۰۰۲ و دو ساعت قبل از آنکه مرگ او اعلام شود، یک نیروی امنیتی دید که پدرم زنده بود و از شدت سرما می‌لرزید در حالی که چشمانش باز و بسته می‌شدند».

معلم افغانستانی ادامه داد: «این جزئیات ناگوار درباره اتفاقی است که من مطلع شدم برای پدرم از زمان ترک خانه به منظور ملاقات با یک پزشک در اسلام آباد تا زمانی که چشمانش برای همیشه به روی دنیا بسته شد، اتفاق افتاد. خانواده من طی ۱۵ سال از حکومت پاکستان و افغانستان خواستار دریافت اطلاعاتی درباره زنده یا مرده بودن پدرم بود. در سال ۲۰۱۰ ما از خبرنگاران آمریکایی شنیدیم که پدرم ظاهرا بر اثر شکنجه در یک زندان مخفی در افغانستان جان داد، اما هیچ مقام رسمی تاکنون این موضوع را تایید نکرده است».

هجیره همت یارا در ادامه یادداشت خود نوشت: «طی این سال‌ها من و خواهرانم بزرگ شدیم. از نظر اطرافیانمان، پدر مُرده بود، مادرم بیوه و ما یتیم بودیم و این موضوع سبب می‌شد که ما در حاشیه جامعه‌مان قرار بگیریم، اما ما به طور قطع نمی‌دانستیم و برای پدرم هرگز یک مراسم خاکسپاری برگزار نکردیم. مادر بزرگم تا روزی که درگذشت، معتقد بود که پسرش زنده است و به خانه برمی‌گردد. سخت‌ترین موضوع در این سال‌ها درک این موضوع بود که چقدر من دچار خسران و آسیب شده‌ام. هر چه قدر با افراد بیشتری ملاقات می‌کنم، بیشتر می‌فهمم که پدرم چه آدم خوب و برای جامعه افغانستان یک الگو بود».

به گفته او، «امید‌های من درباره زنده بودن پدرم، سر انجام در سال ۲۰۱۴ و با انتشار گزارش سنای آمریکا درباره شکنجه در زندان‌های مخفی آمریکا و چگونگی کشته شدن پدرم تمام شد. خانواده من و دو مردی که از این شکنجه‌ها جان به در بردند، به دادگاه فدرال شکایت کردند تا برای حصول به میزانی از عدالت تلاش کنیم. در جریان شکایت ما از روان شناسانی در پس برنامه شکنجه سیا بود که حکومت آمریکا گزارشی درباره ساعت‌های پایانی حیات پدرم منتشر کرد. طبق برخی توافق‌ها در جریان شکایت بود که خانواده من بیانیه‌ای با این مضمون دریافت کرد: "گُل رحمان تحت آزار‌های ناشی از برنامه سیا قرار گرفت و این موضوع به مرگ او و درد و رنج خانواده‌اش منجر شد"».

معلم افغانستانی افزود: «حقیقت، آزار دهنده است، اما مفید هم بود چرا که سرانجام خانواده ما توانست مراسمی برای پدرم برگزار کند، اما این مراسم، همان مراسم خاکسپاری در خور متناسب با فرهنگ ما نبود. در فرهنگ ما، اموات تا زمانی که دفن نشوند و برای آن‌ها مراسم سوگواری برگزار نشود، نمی‌توانند به آرامش برسند. به همین دلیل است که من به شدت تحت تاثیر ناگوار تصویر چشمان پدرم در این گزارش قرار دارم، چشمانی که هنوز هم باز و بسته می‌شوند».

او در پایان یادداشت خود خواستار توضیح دولت آمریکا درباره اینکه چه بر سر جسد پدر این خانواده آمده، شده است.

او نوشت: «خانواده من شش ماه قبل از دولت آمریکا درخواست کرده که درباره اینکه چه اتفاقی برای جسد پدرم افتاده، اطلاعات بیشتری ارائه دهد، اما این حکومت تا کنون جوابی نداده است. حالا وکلای ما به دادگاه شکایت کردند. من امیدوارم که مردم آمریکا به ما بپیوندند و از حکومتشان بخواهند کار درست را انجام دهد تا ما هم بتوانیم کار درست را برای پدرم انجام دهیم».

فعالان حقوق بشر و برخی سازمان‌های بین‌المللی از قبیل: شورای حقوق بشر سازمان ملل، در سال‌های گذشته بار‌ها درباره شکنجه‌های مرگبار در زندان‌های مخفی سیا انتقاد کرده‌اند، اما دولت آمریکا توجه چندانی به این فشار‌ها نداشته است.

«دونالد ترامپ» هم چه در کارزار انتخاباتی و چه بعد از آغاز ریاست جمهوری خود در آمریکا، بار‌ها در حمایت از شکنجه در زندان‌های این کشور موضع‌گیری کرد.

رئیس‌جمهور آمریکا مهرماه سال ۱۳۹۵ در مصاحبه با شبکه «ای‌بی‌سی» گفته بود: «من با مقامات امنیتی صحبت کردم و از آن‌ها پرسیدم که آیا این شیوه (غرق مصنوعی) کار می‌کند، آیا شکنجه کردن نتیجه می‌دهد و جواب آن‌ها این بود، حتما جواب می‌دهد».