به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، ورزش می‌تواند علائم مشکلاتی مانند میگرن و دوبینی را که منشا مغزی دارند تا حدی کاهش دهد. همین مطالعات نشان می‌دهند انجام ورزش‌هایی مانند بدمینتون و اسکی که هنگام انجام آن‌ها مغز باید در کسری از ثانیه تصمیم بگیرد، می‌تواند روی عملکرد کلی مغز تاثیر مثبتی بگذارد. در حقیقت با محاسبه عکس العمل‌های بیشتر هنگام ورزش، مغز نیز به فعالیت و واکنش وادار می‌شود. فعالیت بیشتر مغز در نهایت ممکن است علائم بیماری‌هایی مانند آلزایمر و پارکینسون را نیز تا حدی کاهش دهد:
تقویت تفکر: به همان اندازه که حل جدول یا پازل به تولید سلول‌های مغزی می‌انجامد، انجام ورزش جدید در بزرگسالی نیز به نتایج مشابهی منتهی می‌شود. نتایج مطالعات عصب شناسی تیز حاکی از آن است که یادگیری مهارت‌های فیزیکی جدید در بزرگسالی، به افزایش حجم سلول‌های خاکستری در بخش‌های کنترل حرکتی مغز، منتهی می‌شود.
پیشگیری از افسردگی: نتایج جدیدترین تحقیقات نشان داده که ورزش یک دارو برای رفع افسردگی محسوب می‌شود. محققان این توضیح را داده اند که استرس و افسردگی منجر به تولید مواد مضر در خون و مغز می‌شود. با این حال پروتئین خاص به نام عضله اسکلتی PGC-۱α۱ منجر به شکستن و از بین بردن ماده مضری می‌شود که توسط استرس تولید شده است. خبر خوب این است که این پروتئین محافظ در برابر استرس به طور طبیعی در طی ورزش کردن تولید می‌شود.
افزایش انرژی: محققان دانشگاه جورجیا اعلام کرده اند که سطوح متوسط ورزش در روز منجر به افزایش انرژی کلی بدن می‌شود و کاهش خستگی مفرط را به همراه دارد.
افزایش حافظه: انجام ورزش مداوم باعث افزایش حافظه و قدرت یادگیری می‌شود.
ورزش کردن تولید سلول‌های هیپوکامپوس را که مسئول حافظه و یادگیری هستند افزایش می‌دهد.
افزایش انعطاف پذیری در برابر تنش: تنها ۳۰ دقیقه ورزش روزانه تفاوت بزرگی را در وضعیت احساسی در مقابل استرس ایجاد می‌کند. فعالیت‌های ورزشی تاثیری مثبت بر افزایش دوپامین، سروتونین، نورآدرنالین و گابا آمینواسید دارد که خود سبب بیشتر آرامش بیشتر در افراد می‌گردد.
جلوگیری از تحلیل کارایی شناختی: این حقیقت دارد که هر چقدر سن بالا می‌رود، مغز هم تحلیل می‌رود و احتمال ابتلا به بیماری هایی، چون آلزایمر افزایش می‌یابد. با وجود اینکه ورزش نمی‌تواند آلزایمر را درمان کند، اما انجام آن می‌تواند از تحلیل رفتن مغز جلوگیری کند. تحلیل کارایی شناختی معمولا بعد از ۴۵ سالگی اتفاق می‌افتد. ورزش کردن به خصوص بین سنین ۲۵ تا ۴۵ سال باعث افزایش مواد شیمیایی در مغز می‌شود که از تحلیل رفتن هیپوکامپوس جلوگیری می‌کند.
تقویت تفکر: به همان اندازه که حل جدول یا پازل به تولید سلول‌های مغزی می‌انجامد، انجام ورزش جدید در بزرگسالی نیز به نتایج مشابهی منتهی می‌شود. نتایج مطالعات عصب شناسی تیز حاکی از آن است که یادگیری مهارت‌های فیزیکی جدید در بزرگسالی، به افزایش حجم سلول‌های خاکستری در بخش‌های کنترل حرکتی مغز، منتهی می‌شود.
پیشگیری از افسردگی: نتایج جدیدترین تحقیقات نشان داده که ورزش یک دارو برای رفع افسردگی محسوب می‌شود. محققان این توضیح را داده اند که استرس و افسردگی منجر به تولید مواد مضر در خون و مغز می‌شود. با این حال پروتئین خاص به نام عضله اسکلتی PGC-۱α۱ منجر به شکستن و از بین بردن ماده مضری می‌شود که توسط استرس تولید شده است. خبر خوب این است که این پروتئین محافظ در برابر استرس به طور طبیعی در طی ورزش کردن تولید می‌شود.
افزایش انرژی: محققان دانشگاه جورجیا اعلام کرده اند که سطوح متوسط ورزش در روز منجر به افزایش انرژی کلی بدن می‌شود و کاهش خستگی مفرط را به همراه دارد.
افزایش حافظه: انجام ورزش مداوم باعث افزایش حافظه و قدرت یادگیری می‌شود.
ورزش کردن تولید سلول‌های هیپوکامپوس را که مسئول حافظه و یادگیری هستند افزایش می‌دهد.
افزایش انعطاف پذیری در برابر تنش: تنها ۳۰ دقیقه ورزش روزانه تفاوت بزرگی را در وضعیت احساسی در مقابل استرس ایجاد می‌کند. فعالیت‌های ورزشی تاثیری مثبت بر افزایش دوپامین، سروتونین، نورآدرنالین و گابا آمینواسید دارد که خود سبب بیشتر آرامش بیشتر در افراد می‌گردد.
جلوگیری از تحلیل کارایی شناختی: این حقیقت دارد که هر چقدر سن بالا می‌رود، مغز هم تحلیل می‌رود و احتمال ابتلا به بیماری هایی، چون آلزایمر افزایش می‌یابد. با وجود اینکه ورزش نمی‌تواند آلزایمر را درمان کند، اما انجام آن می‌تواند از تحلیل رفتن مغز جلوگیری کند. تحلیل کارایی شناختی معمولا بعد از ۴۵ سالگی اتفاق می‌افتد. ورزش کردن به خصوص بین سنین ۲۵ تا ۴۵ سال باعث افزایش مواد شیمیایی در مغز می‌شود که از تحلیل رفتن هیپوکامپوس جلوگیری می‌کند.
ارسال نظرات