به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، علی علیزاده، فعال رسانه‌ایِ مقیمِ لندن نوشت:
محله من، هکنی، مرکز شورش آگوست۲۰۱۱ لندن بود. صد‌ها ماشین و مغازه آتش زده شد. سه روز کامل. توسط جان به لب رسیدگان؛ و نفرت به حقشان از پلیس نژادپرست و سیستم ناعادلانه اقتصادی. دیوید کمرون
[نخست وزیر وقت انگلیس]، اما بدون کلمه‌ای همدلی با دلیل انفجار، مشت آهنین نشان داد. گفت: با اغتشاشگران هیچ مماشات نمیشود.
بی‌بی‌سی انگلیسی (که رسانه مردم انگلیس است و برخلاف BBC فارسی پروپاگاندا نیست و استاندارد دارد) سه روز فقط حریق و غارت نشان داد. چند صحنه دزدی ساعت‌ها تکرار میشد. مصاحبه‌ها همه درباره لزوم امنیت. شورشیان زامبی‌های دزد نشان داده شدند که شهر را اشغال و امنیت مردم عادی را مختل کرده‌اند.
وقتی یکی از رهبران مدنی سیاهان تلویحا با دلایل شورش همدلی کرد، BBC مصاحبه را همانجا تمام کرد. این پوشش در انگلیس بعدا نقد بسیار شد. اما BBC استدلال کرد رسانه نباید نظم عمومی را به خطر اندازد. (البته فرق BBC که تحریف میکند با صداسیما که اصلا هیچ نشان نمیدهد از زمین تا آسمان است)
کل اینترنت قطع نشد. اما دولت کل سیستم BBM (معادل تلگرام. پیامرسان اصلی لندن آنروز) را قطع کرد. ۲-۳ هلی‌کوپتر همیشه بالای سر. تیری شلیک نشد. اما پلیس ضد شورش همه جا؛ و قبل دستگیری طوری میزد بلند نشوی. پلیس و لباس شخصی‌ها فیلم میگرفتند؛ و البته لندن بیشترین سرانه CCTV جهان را دارد.
عضو حزب سوسیالیست بودم. برغم ویزای دانشجویی ۳ روز تمام در خیابان. فقط برای ۳-۴ساعت خواب میرفتم خانه. سری داغ. خشمگین از سرکوب پلیس و دروغ رسانه‌ها. همدل با جوانانی که اغلب حتی کلمه کافی برای بیان حق‌خواهی‌شان نداشتند. با پیر‌های حزب جدال میکردم: چرا از شورش مستقیم‌تر دفاع نمیکنیم؟
اما حتی رادیکالترین احزاب چپ و انارشیست انگلیس مستقیم دفاع نکرد. در انگلیسی که توسط پایگاه‌های نظامی آمریکا هم محاصره نشده؛ و زیر تحریم هم نیست. به این دلیل که شورش موقعیتی انقلابی نیست. جز همین انفجار چند روزه خشم نیست؛ و حاصلش هم هیچ جای جهان چیزی جز سرکوب و سرخوردگی سیاسی نیست.
کمرون اخطار کرد ارتش وارد میشود. شب سوم کار شورشیان تمام و دادگاه‌های اضطراری شروع شد. قاضی صلواتی‌های انگلیسی: ۶ماه زندان جوان ۱۶ساله برای دزدی بطری آب از Tesco. دادگاهش ۱۲شب. یکماه پلیس خانه به خانه رفت و بواسطه فیلم‌ها دستگیر کرد.
دوستی داشتم که ۲سال از ترس پلیس مخفیانه زیست. چند روز بعد کمرون طبقه متوسط را به میدان آورد. تظاهراتی بزرگ برای ابراز نفرت از اغتشاشگران. حق با پیر‌های حزب بود. از شورش ۲۰۱۱ هیچ درنیامد جز سرخوردگی یک نسل از جوانان فقیر و تقویت کمرون و حزب محافظه‌کار که بدترین سیاست‌های ریاضت اقتصادی سه دهه گذشته را در سال‌های بعدش تحمیل کرد.
در شورش‌های ۲۰۱۱ دولت انگلیس موارد متعدد حقوق بشر را نقض کرد. سازمان ملل هم سال بعد به انگلیس اخطار جدی داد. اما هیچ، مطلقا هیچ، کشور خارجی شورشیان را تشویق به حضور خیابانی نکرد. وزیر خارجه روسیه یا ایران نگفت ما در کنار شماییم. حتی راشیاتودی و پرس‌تی‌وی هم جرات دخالت نکردند.
ایمان دارم اگر دولتی خارجی شورشیان لندن را تشویق یا دست اجنبی دیده میشد، همان ساعت اول کمرون لوله تفنگ را سمت شورشیان میگرفت؛ و مردم بظاهر لیبرال، به خیابان می‌ریختند و مقابل شورشیان سنگربندی میکردند. چرا که هیچ ملتی نمی‌گذارد دولت‌های اجنبی خیابانهایش را از درون به اشغال درآورند
ارسال نظرات