غیزانیه؛ قصه هزار و یک درد / زندگی همزمان با سیل و خشکسالی

گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو_سیده زهرا حسینی؛ یک؛ یک تقاضای قانونی که به آن توجهی نمی‌شود، یک راه که غیرقانونی بسته می‌شود، یک گلوله که شلیک می‌شود و هزار لوله آبرسانی که خشک است؛ این‌ها همه قرار است کنار هم بنشینند و بشوند یک قصه، یک تراژدی. همه این‌ها به کنار، اما انگار همیشه باید قصه‌ها از یک حرکت غیرقانونی و در اغلب موارد یک شلیک شروع بشود گاهی شلیک گلوله به یک نوجوان که آب میخواهد و گاهی شلیک سوژه به ذهن یک خبرنگار، که او را می‌برد تا تنها ۴۵دقیقه آن‌طرف اهواز و می‌نشاند روبروی مردی با دشداشه خاکی.

دو؛ با دشداشه خاکی‌رنگی ایستاده روبروی یک دوربین و با همان زبان عربی فصیح‌ش می‌گوید: ما وهابی نیستیم! قسم می‌خورد که جدایی طلب نیستیم و تنها حق طبیعی خود را می‌خواهیم. مرد است، غرور دارد پشت این داد و فریادهایش قطعا بغض‌هایی است که غرور مردانه اجازه اشک شدنش را نداده. دوربین از قضا دوربین خاصی نیست؛ دوربین گوشی تلفن همراه خبرنگار است که ایستاده روبروی آن و سخن می‌گوید این یعنی کارد طوری به استخوان رسیده و حرف‌های نشنیده آنقدر تلنبار شده‌اند که حتی یک دوربین گوشی هم زخم‌ش را وا می‌کند و سفره دل را پهن تا شاید دردش را کمی التیام بخشد.

 

سه؛ همه چیز برای ما از همین فیلم شروع شد البته شاید کمی زودتر از این فیلم، اما روایت حکم می‌کند که شروع کار را از همین فیلم بدانیم. مردی یا مردانی انقدر حرف نگفته دارند که حتی به دوربین یک گوشی هم اعتماد می‌کنند تا حرف بزنند تا کمی آرام شوند؛ این یعنی دوربین یک خبرنگار باید برود آنجا و مستقر شود. یعنی حرف‌ها زیاد است. یعنی اگر دوربین نباشد کسی حرف‌های تلنبار شده را نمی‌شنود و حکایت جاده بستن و شلیک، تا نسل‌ها بعد ادامه پیدا می‌کند.

چهار؛ شنبه دهم خرداد. حالا دوربین مستقر است در غیزانیه روبروی همان مردان ت،ا حرف‌ها را ضبط کند. اولین کسی که روبروی دوربین دانشجو می‌نشیند حمزه مقدم است عضو شورای روستای عودة یکی از روستاهای منطقه غیزانیه و برای ما از موقعیت غیزانیه می‌گوید که «غیزانیه» بخشی از شهرستان اهواز است که با بیش از ٢۴هزار نفر جمعیت و ٨٣ روستا، بزرگ‌ترین بخش در اهواز است و در محاصره تمام قد شرکت‌های نفت و گاز کارون و مارون، شرکت ملی حفاری ایران با وجود اینکه شغل همه کشاورزی و دامپروری است، اما خبری از آب نیست.

البته مشکلات این بخش تنها به بی‌آبی ختم نمی‌شود و لیست مشکلات ناشی از سو یا ضعف مدیریت سر دراز دارد؛ از آب که حق طبیعی و جزئی از خدمات اولیه‌ای است که دولت باید آن را تأمین کند تا لوله‌های نفتی که نه تنها خیری ندارند برای این مردم که آلایندگی‌ها و آثار زیان‌بار زیادی نیز دارند و تا وضعیت اسفناک آموزش در این منطقه. خنده‌دار است، اما باید بگویم ما در مورد منطقه‌ای از کشور حرف می‌زنیم که بیشترین ذخایر نفتی در آن جای دارد، اما بیکاری و در مواردگریبان مردم آن را گرفته.

ما از منطقه‌ای حرف می‌زنیم که در نزدیکی پرآب‌ترین رودخانه ایران است و هر سال زمستان را با ترس و نگرانی سیل شدید و پرحسارت می‌گذراند، اما با مشکل بی‌آبی روبروست.

حمزه مقدم می‌گوید: مردم این منطقه برای ذره‌ای آب آشامیدنی باکیفیت مدت‌هاست مشکل دارند.

او می‌گوید: مردم غیزانیه در کنار بزرگ‌ترین و پرآب‌ترین رودخانه ایران مدت‌هاست که برای ذره‌ای آب آشامیدنی مشکل دارند و آب کارون که با طرح‌های مختلف انتقال آب، سایر استان‌های کشور را سیراب می‌کند، اما آنچه که بیشتر مردم را دلخور و ناراحت میکنن وعده‌های عمل نشده از در این سه سال اخیر است.


غلامرضا شریعتی درست ۶ ماه پس از در دست گرفتن سکان استانداری خوزستان، در دی ماه سال ۹۵ پس از دومین بازدید خود از بخش غیزانیه، در نشستی که در محل مسجد قائم عج روستای «عوده» از توابع این بخش برگزار کرد، ضمن اعتراض به مشکل آب منطقه، مصوب کرد: «طرح جدید آبرسانی در دو فاز از شیبان تا صفیره و از صفیره تا پایان سال ۹۵ مورد افتتاح قرار گیرد.»، اما همانگونه که پیداست این مصوبه راه به جایی نبرد و پس از چهار سال هنوز لوله‌های ابرسانی به غیزانیه نرسیده است.

با گذشت بیش از یکسال از وعده شریعتی به مردم غیزانیه و عدم اجرایی شدن مصوبه جلسه ۲۵ دی ماه ۹۵ در مسجد قائم عج روستای عوده، استاندار خوزستان در نشست شورای سلامت خوزستان ضمن انتقاد شدید به تعلل آبفار در برگزاری مناقصه لوله گزاری و آبرسانی به این منطقه گفت: «مشکل آب منطقه غیزانیه اهواز تبعات اجتماعی و امنیتی دارد.»

شریعتی همچنین در این جلسه خواستار رسیدگی هر چه سریعتر آبفار به این مسئله و بسیج شدن همه با هدف اتمام پروژه آبرسانی غیزانیه در سال ۹۷ شد، اما این تذکر و بسیج مسئولین هم با وعده سال ۹۵ خاک شد تا کار به سال ۹۹ و مطالبه اجتماعی مردم غیزانیه و برخورد نظامی به جرم امنیتی همراه شد.

نیمه دوم تیر ماه سال ۹۸ بود که حجت الاسلام و المسلمین موسوی فرد نماینده، ولی فقیه در استان خوزستان ضمن حضور در منطقه غیزانیه، به طور مستقیم در جریان مشکلات مردم قرار گرفته و جلسه‌ای را با مسئولین شهری و استانی وقت در محل غیزانیه ترتیب داد.

سرپرست آب و فاضلاب روستایی استان در این جلسه، در گزارش اقدامات آبفا پیرامون منطقه غیزانیه گفت: پروژه بخش غیزانیه شروع شده و قول می‌دهم که ظرف ۲ تا ۳ ماه آینده به اتمام می‌رسد و با اتمام آن تحول خوبی صورت می‌گیرد؛ اما وعده حزباوی هم پس از روزشمار یادشده، خنکای آب را برای خانه‌های مردم به ارمغان نیاورد و باز هم غیزانیه، تشنه باقی ماند.

عادل حزباوی، مدیرعامل آب و فاضلاب روستایی استان در نشست خبری با اصحاب رسانه در حاشیه نمایشگاه هفته دولت که در ۸ شهریور ماه سال ۹۸ برگزار شد، مجددا ضمن ارائه گزارشاتی از اقدامات آبفار در رابطه با مشکل آب شرب غیزانیه گفت: «برای بخش غیزانیه اهواز با اعتباری بالغ بر ۲۳ میلیارد تومان کار خط انتقال به طول ۱۵ کیلومتر و قطر ۶۳۰ میلیمتر آغاز شده و بر‌اساس پیش‌بینی‌ها تا آبان ماه سال جاری به پایان می‌رسد و همچنان علی الظاهر پایان آبان ماه برای مسئولان آبفا سر نرسیده است.»

اینبار، پس از وعده حزباوی مدیرعامل آبفای روستایی و قول شریعتی از سال ۹۵، استاندار در حاشیه بازدید از پروژه خط آب‌رسانی غیزانیه با بیان این‌که یکی از مشکلات اصلی این منطقه موضوع آب است اظهار داشت: «طی بازدیدی که در اواخر سال ۹۵ از بخش غیزانیه انجام شد قرار بود این موضوع در سریع‌ترین زمان ممکن حل و تلاشمان این است تا پایان سال ۹۸ مشکل آب در این منطقه رفع شود...». ولی این وعده دو سه ساله آقای استاندار همچنان بی نتیجه مانده و مردم غیزانیه از نبود آب رنج می‌برند.

شریعتی اینبار طی آخرین بازدید خود در اردیبهشت ماه سال جاری از عملیات آبرسانی به غیزانیه، ضمن اشاره به اینکه سرعت کار به نسبت انتظاری که مردم از ما داشتند و قولی که به آن‌ها داده بودیم بسیار کند بوده افزود: «مشکلاتی از جمله افزایش قیمت، مسائل ارزی و معارضان طرح هم باعث ممانعت از پیشرفت کار شدند.»

استاندار این بار، اما وعده داد تا ۴۵ روز دیگر مشکل آب این منطقه حل و آب پایدار ۲۴ ساعته در لوله‌ها باشد و هم اکنون روزشماری برای تحقق این وعده‌ها ادامه دارد؛ سینه‌ی ۸۳ روستای غیزانیه در آتش بی آبی می‌سوزد و روزگار سخت کرونایی و شب و روز‌های ماه مبارک رمضان را پشت سرگذاشته و با نجابت سپری کرده، اما درد، نبود آب و سرمایه در استان نبوده و صد البته، وعده درمانی نیز، در شأن این مردم نجیب نیست.