به گزارش گروه اقتصادی خبرگزاری دانشجو، هفت سال پیش گزارشی منتشر شد مبنی بر اینکه چین در حال بحث در مورد ساخت تونل یک خط ریلی سریع‌السیر است که از شمال شرقی پکن به طول ۱۳ هزار کیلومتر می‌رود تا به سیبری برسد و سپس ۲۰۰ کیلومتر دیگر را این بار از زیر آب طی می‌کند تا از تنگه برینگ به آلاسکای آمریکا برسد.
این طرح بلند پروازانه که زمان خود توسط خبرگزاری‌های زیادی مطرح شد، شبکه راه آهن سریع السیر چشمگیر چین را تقویت می‌کند و تجارت بین چین، روسیه، کانادا و ایالات متحده را تقویت و تسهیل می‌کند.
اما سر و صدای این پروژه مانند قطاری که از دور می‌گذرد، خیلی زود از بین رفت و از آن زمان تاکنون کمتر چیزی در مورد این طرح شنیده شده است.
در حال حاضر به نظر می‌رسد هیچ برنامه فوری برای پیشبرد این پروژه ریلی وجود ندارد، پروژه‌ای که می‌تواند از آلاسکا نیز فراتر رود و قبل از رسیدن به ایالات متحده از کانادا نیز بگذرد. این پروژه در زمان معرفی، "چین-روسیه-کانادا-آمریکا" لقب گرفت.
گزارش‌های اخیر ممکن است نشانه‌ای از دلیل توقف این پروژه را ارائه دهد. طبق اعلام پایگاه خبری "South China Morning Post"، این برنامه به دلیل بودجه پیشنهادی اولیه ۲۰۰ میلیارد دلاری مورد انتقاد شدید قرار گرفته است.
منتقدان خاطرنشان کرده‌اند که استفاده از هواپیما‌ها و کشتی‌های باری گزینه ارزان‌تری برای تجارت هستند و زیرساخت‌های آن‌ها از قبل فراهم شده است.
در مرحله بعد، جنبه مهندسی و تدارکات این پروژه وجود دارد، چرا که این تونل یک کار مهندسی بی‌سابقه است و تقریباً چهار برابر بزرگترین تونل‌های زیر دریایی امروزی نظیر تونلی که انگلیس و فرانسه را به هم متصل می‌کند و تونل "سیکان" که "هوکایدو" و "هونشو" را در ژاپن به یکدیگر وصل می‌کند و هر دو تقریباً ۵۰ کیلومتر طول دارند، طول خواهد داشت.
اما هنوز نشانه‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد این پروژه می‌تواند ادامه یابد و سرانجام بگیرد، اگرچه روابط بین ایالات متحده و چین قبل از آن باید بهبود یابد.
گزارش اصلی در سال ۲۰۱۴ ادعا می‌کرد که چین از قبل در مذاکرات با روسیه برای شروع این پروژه پیشرفت داشته است و مهندسان هر دو کشور اطمینان داشتند که تحقق این پروژه با استفاده از فناوری‌های فعلی امکان‌پذیر است.
چین اولین قطار سریع السیر زیر آب جهان را در سال ۲۰۱۸ تایید کرد و نشان داد که استفاده از فناوری راه آهن سریع السیر در زیر دریا امکان‌پذیر است. این پروژه موسوم به "قطار گلوله‌ای" خط آهنی به طول ۷۷ کیلومتر خواهد داشت که "نینگبو" یک شهر بندری در نزدیکی "شانگهای" را به مجمع الجزایر "ژوسان" در سواحل شرقی چین متصل خواهد کرد و ۱۶ کیلومتر از آن در زیر آب خواهد بود.
اگرچه خط ریلی "نینگبو" به "ژوسان" بسیار کوتاه‌تر از تونل مذکور است، اما این یک پروژه آزمایشی اگر موفقیت آمیز باشد، چین احتمالاً به سمت پروژه‌ای بزرگتر مانند خط آهن "چین-روسیه-کانادا-آمریکا" خواهد رفت.
برنامه‌ها برای توسعه زیرساخت‌های سبزتر و پاک ممکن است پروژه خط آهن "چین-روسیه-کانادا-آمریکا" را زیرمجموعه خود قرار دهد، زیرا دولت‌ها از جمله دولت‌های چین و ایالات متحده به سرمایه‌گذاری زیاد روی خط آهن در سال‌های آینده ادامه خواهند داد، چرا که به عنوان مثال در ایالات متحده با وجود اینکه تقریباً ۴۰ درصد از حجم حمل و نقل در این کشور توسط راه آهن انجام می‌شود، اما تنها ۲ درصد از انتشار گاز‌های گلخانه‌ای مربوط به این بخش می‌شود.
اگرچه به نظر می‌رسد که خط آهن "چین-روسیه-کانادا-آمریکا" در حال حاضر در بن بست قرار دارد، اما به احتمال زیاد روزی شاهد افتتاح آن خواهیم بود. زیرا تونل‌های فعلی نیز حتی سابقه تاخیر و به تعویق افتادن صد ساله دارند.
البته در سال‌های اخیر هیچ اظهار نظر رسمی درباره این پروژه نشده است، به این معنی که ممکن است هنوز در دست بررسی و یا شاید حتی در دست اجرا باشد.