«سر به مهر» هرچند که با دو نگاه کاملاً متفاوتِ ضد نماز بودن و یا تبلیغ دینداری قضاوت میشود، اما اثر متوسطی است که تا حدودی به دو مسئله خجالت از دینداری و وبلاگنویسی میپردازد.
انسان در زندگی باید سعی کند پاک زندگی کند و باری از مردم به دوشش نیاید؛ اگر من نماز قضا داشته باشم، الان بار به دوش دارم؛ نماز قضا داشته باشم حد خداست؛ یعنی از حد خدا کوتاهی کردم.
تکبیرةالاحرام برای عاشقان به معنای بازشدن باب دیدار است؛ اگر نماز هنگامه پرواز روح و گلستان آرامش مؤمن است، پس همه چیز با گفتن «الله» در «الله اکبر» آغاز خواهد شد.
پدر هم با یک تیریپ معنوی فرمودند: شماها که وضو نمیگیرید، آب بازی میکنید خیال میکنید وضو است! کلا سه قطره آب میریزید رو سر و صورتتان، شِرتی دست میکشید رویش، این شد وضو؟!
عوامل معنوی و غیر مادی بسیاری سبب گشایش و وسعت رزق و روزی می شود که در روایات اهل بیت به آن پرداخته شده است که در یادداشت شماره یک به نقش نماز برای درخواست و گشایش روزی از کتاب فروع کافی می پردازیم.
نماز از آن دسته عبادتهای رمزآلود اسلام است که همه از تازه مسلمانها گرفته تا عرفای خدا، آن را به عنوان مهمترین عبادت دینی انجام میدهند. بیشتر مسلمانها با این عبادت از کودکی آشنا هستند و با توجه به فضای خانوادگی، تصویری از نماز در ذهنشان نقش بسته است؛ تصویری که تا بزرگسالی با ماست. نکته مهم در این میان، تغییر و اصلاح این تصویر در اذهان عمومی است.
بنابر روایات رسیده از ائمه اطهار (ع)، در هر یک از ایام هفته علاوه بر نماز های 5 گانه ی واجب، نماز هایی مستحبی نیز مقرر شده است تا بوسیله ی آن به ذات اقدس الهی تقرب جسته و ثواب و پاداش عظیمی شامل حال بجا آورنده آن گردد.
بسیاری از ما، ماهها و سالها به سراغ قرآن نمیرویم، گویی قرآن با آن شأن و عظمت جایگاهی در زندگی ما ندارد، گاهی که چشممان به قرآن میافتد و آن را برداشته گرد و خاکش را میزدایم و نظری میاندازیم به نظرمان جذاب نمیآید، بعد با همین بهانه که قرآن برای ما تازگی ندارد، به ما لذت نمیدهد دوباره آن را به سویی مینهیم و تا مراجعه بعدی که مشخص نیست کی خواهد بود یادی از قرآن نخواهیم کرد...