این خواننده جوان با انتشار این نامه محرمانه نوشت: برگ زرینی دیگر از افتخارات #وزارت_محترم_ارشاد: بعد از این همه سال کار و فعالیت و اینهمه اثر #تهدید بجای #حمایت
آنها که برای استفاده ابزاری از زنان چه در سینما و چه در موسیقی سرمایه گذاری میکنند یک هدف بیشتر ندارند و آن هم اینکه اساس نظام را زیر سوال ببرند. آنها همانها هستند که می کوشند با اعطای عناوینی چون "شوالیه" و "سِر" هنرمندان ایرانی را مجیزگوی خویش کنند.
منصور پاشایی به نمایندگی از خانواده زنده یاد مرتضی پاشایی از پیگرد قانونی افرادی که برای سوءاستفاده از نام این هنرمند از طریق موسسات و پیامک ها به مردم وعده می دهند, خبر داد.
در بررسی های میدانی از حدود 17 استودیو و محفل زیرزمینی موسیقی رپ در تهران، آنچه که نسبت به 7 سال پیش، عیان بود افزایش گرایش دختران جوان و حتی دختران نوجوان به خوانندگی و متن نویسی برای موسیقی رپ است.
تشییع باشکوه و کم نظیر پیکر مرتضی پیامی بود برای همه هنرمندان این سرزمین که راه شهرت، محبوبیت و عزت در میان این مردمی که دل در گرو اهل بیت(ع) دارند نه از دل موسیقیهای ساختار شکن است، نه شبکههای ماهواره ای و نه لس آنجلس و دبی...
البته این مراسم اصلا از آن ژست های عجیب و غریب روشنفکری که در این یکی دو ساله و برای یادبود برخی هنرمندان مُد شده نداشت! نه کسی سوت و کف زد نه کسی روسری از سر برداشت. اتفاقا بابای مرتضی برایش روضه اباعبدالله را خواند و خیلی ها را گریاند. یعنی آن قدر "مردم" در این مراسم حضور داشتند که تشییع مرتضی را واقعی، پر تاثر و به دور از فضاهای روشنفکر نما ساخته بودند. مردم ناراحت بودند از پر کشیدن خواننده ای جوان که یک سال و نیم در آتش سرطان سوخته بود...
رسانه هایی که زبانشان فارسی است اما سیاست هایشان در خدمت سازمان های جاسوسی دشمنان ایران، سعی دارند از درگذشت پاشایی هم ماهی خود را صید کنند، چون به شدت عصبانی اند از اینکه هنرمندی کاملاً محصول جمهوری اسلامی، این همه هوادار دارد.
آیا ندیدن این همه شوق و شور جوانان در این مورد کار صحیحی است؟ پخش مداوم موسیقی پاپ از رسانه ملی، برگزاری مداوم کنسرت های پاپ در سراسر کشور، شهرت و محبوبیت بسیار گسترده خواننده های پاپ در کشور و این همه نشانی دیگر در عمق نفوذ موسیقی در جامعه و از طرفی عدم ورود رسانه به مقوله فرهنگ سازی در موسیقی، عدم ورود دستگاه های ذیربط به آموزش صحیح و بی حاشیه موسیقی، و سیاست گذاری های غلط و مستمر دستگاه های مسئول در حوزه موسیقی و ترانه اتفاق مبارکی است؟