به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو، زنده یاد محمد علی بهمنی درباره ماجرای شعر امام رضایی معروف خودش گفته بود: در سفری که با همسرم به مشهد داشتم، در شب تولد آقا وقتی برای زیارت به حرم امام رضا (ع) رفته بودیم، به دلیل ازدحام جمعیت نتوانستم برای زیارت نزدیک ضریع امام رضا (ع) بروم.
من از این زاویه به این موضوع نگاه کردم که بعد از سال‌ها به مشهد آماده ام و حق من است که مرا را برای زیارت راه ندهد.
وقتی داشتم به گنبد امام رضا (ع) نگاه میکردم این شعر به ذهنم آمد:
شرمنده‌ام که همت آهو نداشتم
شصت و سه سال راه به این سو نداشتم
اقرار می‌کنم که من – این‌های و هوی گنگ-
ها داشتم همیشه ولی هو نداشتم
جسمی معطر از نفسی گاه داشتم
روحی به هیچ رایحه خوشبو نداشتم
فانوس بخت گم‌شدگان همیشه‌ام
حتی برای دیدن خود سو نداشتم
ارسال نظرات