به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، نیکلاس مالدر در نشریه فارین‌پالیسی نوشت: آمریکا در طول دوران تسلط خود، توانایی بی‌سابقه‌ای برای تحمیل درد به کشور‌هایی که از نظرش بازیگران سرکش در نظم بین‌المللی محسوب می‌شوند، به دست آورده است. ایالات متحده توانسته از طریق جعبه ابزار تحریم‌ها بسیاری از کشور‌ها یا شرکت‌ها را از شبکه تجارت جهانی جدا کند. آمریکا ظرف یک سال گذشته، تحریم‌های پویا و فزاینده‌ای را برای آسیب رساندن به روسیه و متحدانش به اجرا گذاشت. این اقدامات مانع از شروع جنگ اوکراین نشد، اما به اقتصاد روسیه آسیب رساند. با این وجود، طبق پیش‌بینی صندوق بین‌المللی پول، اقتصاد روسیه در سال ۲۰۲۳ میلادی رشدی ۰.۳ درصدی خواهد داشت این در حالی‌است که کشوری مانند بریتانیا در سال جاری میلادی شاهد کاهش تولید ناخالص داخلی خود خواهد بود. آیا این بدان معناست که تحریم‌های آمریکا علیه روسیه کارساز نبوده‌اند؟
پاسخ اصلی در این باره، مرتبط با سیاست روسیه است. کشور‌های تحت تحریم، منفعل نیستند. غرب آموخته که به خوبی با بحران‌های مالی مقابله کند و سایر کشور‌ها نیز این جعبه ابزار را در اختیار گرفته و موفق شده‌اند از بروز بحران بزرگ مالی جلوگیری نمایند.
علاوه‌بر آن، در یک سال آشفتگی اقتصادی عمومی که پس از کووید بهبود یافته، موقعیت روسیه به‌عنوان یک صادرکننده بزرگ کالا به این کشور اهرم خاصی در مقایسه با سایر کشور‌ها بخشید. روسیه بیش از آنچه ما انتظار داشتیم تجارت داشته و در این میان از کانال‌های پشتی نیز برای این منظور استفاده کرده است.
اکنون بحث در مورد تحریم چین نیز مطرح شده است. یکی از پرسش‌های کلیدی در مورد تحریم چین آن است که آیا شرکای تجاری آن کشور در نقاط دیگر جهان می‌توانند به تحریم‌هایی که غرب علیه چین اعمال می‌کند بپیوندند یا این که تلاش می‌کنند موضع غیرمتعهد یا بی‌طرفانه اتخاذ کنند مانند موضعی که در قبال تحریم روسیه اتخاذ کرده‌اند. تجارت چین با بسیاری از این کشور‌ها در قاره‌های آمریکای لاتین، آفریقا و آسیا چندین برابر بیش از تجارت آن کشور‌ها با روسیه است بنابراین، منطقی است که آنان تلاش کنند تا بخشی از استقلال خود را حفظ کنند.
هیچ‌کس یک سال پیش نمی‌توانست پیش‌بینی کند که بخش عمده صادرات نفت روسیه توسط ناوگان ونزوئلا و ایران انجام خواهد شد. با این وجود، این انتقال و صادرات خیلی سریع رخ داد. بنابراین، هنوز پیوند‌هایی وجود دارد که اقتصاد‌های کوچک‌تر را به تجارت‌های بزرگ‌تری متصل و مرتبط می‌سازد.
طیف وسیعی از ابزار‌ها وجود دارند که کشوری مانند ایالات متحده می‌تواند از آن استفاده کند، اما ما باید یک قدم به عقب برداریم و به این فکر کنیم که طیف کامل ابزار‌های موجود در جعبه ابزار ما واقعا چه هستند. دیپلماسی در برابر تهدید به اقدام نظامی یکی از ابزار‌ها است. اگر بتوانید مشکلی را بدون اقدام نظامی حل کنید همیشه گزینه بسیار بهتری است. با این وجود، تحریم‌های ایده‌آل زمانی واقعا کار می‌کنند تحریم‌هایی هستند که به اندازه‌ای قدرتمند باشند که صرفا نمادین نباشند همچنین به قدری قدرتمند نباشند که بیهوده دشمنی و خصومت ایجاد کنند و نوعی واکنش مستحکم را در اهداف ایجاد کنند. این بدان معناست که تحریم‌ها باید همراه با مجموعه‌ای از خواسته‌ها باشند. به نظر من این بهترین راه برای عملی کردن تحریم‌هاست.
منبع: کیهان
ارسال نظرات