به گزارش خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزار دانشجو: در آستانه استقرار دولت چهاردهم، پرسش‌های بسیاری در این مورد مطرح است که این دولت تازه نفس در برخورد با مسائل فرهنگی کشور چه رویکردی را پیش خواهد گرفت. یکی از موضوعات مهمی که همیشه ذهن اهالی فرهنگ و هنر را به خود مشغول کرده است، مسئله «اکران» می‌باشد. پیرامون این موضوع، گفت‌وگویی با سجاد نوروزی؛ کارشناس سینما داشتیم. وی در ابتدای صحبت خود با اشاره به دولت سیزدهم بیان کرد: وضعیت اکران در این دولت از نظر فرم جدا از این چهل سال نبوده است. در هر دوره‌ای فعالیت‌ها با جنبه‌های مثبت و منفی همراه بوده است؛ دولت سیزدهم نیز از این قاعده مستثنی به شمار نمی‌آید. اما در طول سه سالی که سینماها به دلیل شیوع کرونا کاملا تعطیل و یا در مقاطعی نیمه تعطیل بود، ضرری چند صد میلیاردی به صنعت سینما وارد شد و این ضرر باید به صورتی جبران می‌شد.
نوروزی ادامه داد: سیاست‌هایی هم که اتخاذ شد متمرکز بر جبران این ضرر بود و همچنین تولید نیز به این سمت حرکت کرد. به این معنا که خود تولیدکنندگان هم تلاش می‌کردند آثاری تولید کنند که ضرر سه سال کرونا را جبران کند. از همین روی، این دوره ویژگی‌های خاصی داشت که کرونا، عامل مهمی در شکل گیری این روند بود.
این کارشناس سینما با اشاره به اینکه در آینده ما باید از این سیستم معیوب تولید، اکران و تبلیغات عبور کنیم، تصریح کرد: متاسفانه سیستم سینمایی ایران توسعه نیافته بوده و نسبتی با یک صنعت پیشرفته ندارد. همچنین مولفه‌های بازاریابی، تولید و اکران آن هیچ سنخیتی با تجربه جهانی و تجربه یک اکوسیستم پیشرفته که مبتنی بر مخاطب باشد و خرج آن را مخاطب دهد، ندارد.
وی خاطرنشان کرد: مفهوم «سود در تولید» در ایران باعث شده است تا اکران از موضوعیت خارج شود و تنها برای چند اثر ویژه، موضوعیت مصداقی پیدا کند. این سیستم نیاز به یک تحول بنیادین دارد و نمی‌توان ریل‌گذاری گذشته را ادامه داد؛ مگر اینکه معتقد باشیم چنین وضعیتی مطلوب است و به ادامه یافتن این وضعیت توسعه نیافته راضی باشیم.
نوروزی بیان داشت: اینکه چه کسی رئیس سازمان سینمایی یا وزیر ارشاد شود اهمیتی ندارد. اگر قرار باشد آن مسئول به مسیر گذشته تکیه کرده و نگرش سیاسی تازه حاکم بر کشور بکوشد کسانی که به خودش نزدیک است را بیشتر عزیز بدارد، همان راهی را که ما در چهل و چند سال پیش طی کرده بودیم را ادامه خواهیم داد.
این کارشناس سینما در پایان افزود: وزارت ارشاد نیاز دارد از حالت تبلیغی به حالت تبیینی درآید. این وزارت مسئولیت تبیین، ریل‌گذاری، تنظیم‌گری و تسهیل‌گری در شئونات گوناگون فرهنگ و هنر را برعهده دارد. حیات تمام این شئونات به پدیده‌ای به نام «مخاطب» وابسته است. تا زمانی که مخاطب محترم شمرده نشود و یک رویکرد ایجابی مبتنی بر فرهنگ دینی و ملی ما حاکم نشود، اینکه چه کسی وزیر ارشاد یا رئیس سازمان سینمایی می‌شود، موضوعیتی پیدا نمی‌کند. باید تحولی کلان در این حوزه اتفاق بیفتد تا بتوان به آینده امیدوار بود.