به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری دانشجو، شرکت مترو تهران اعلام کرد: طراحی اولیه خطوط مترو پایتخت به سال‌های قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران باز می‌گردد که در آن زمان نه گستره سکونت تهران به شکل کنونی بود و نه میزان جمعیت آن. در واقع جانمایی اولیه و تعداد ایستگاه‌ها بر اساس اطلاعات آماری دهه ۵۰ و ۶۰ خورشیدی تبیین شد، اما از اوایل دهه ۷۰ که پایتخت چه به لحاظ روند افزایش جمعیت و چه از حیث وسعت شرایط دیگری را تجربه کرد، الزامات شبکه حمل و نقل عمومی انبوه بر نیز معادلات خاص خود را طلب می‌کرد. بر همین اساس بود که نسخه‌های دیگر طرح جامع حمل و نقل ریلی تهران تدوین شد و آخرین طرح موجود که اواخر سال ۱۳۹۸ به تصویب رسید، احداث ۴ خط جدید به طول تقریبی ۱۷۵ کیلومتر (مسیر) و حدود ۱۳۰ ایستگاه را به مدیریت شهری پایتخت تکلیف کرد.
شبکه فعلی مترو تهران با ۷ خط، غیر از کرج، هشتگرد و شهر جدید پرند، ۲۱ منطقه پایتخت را با تعداد ایستگاه‌های متفاوت تحت پوشش قرار داده است. در این میان منطقه ۲۱ متأسفانه از هیچ ایستگاه مترویی برخوردار نیست و مناطقی مانند ۱۸،۱۷،۱۵،۹ و ۲۰ نیز مناطق کم برخورداری به لحاظ بهره مندی از شبکه موجود به حساب می‌آیند.
در نقطه مقابل مناطق ۱۱،۷،۶،۵،۴،۲ و ۱۲ به نسبت تعداد ایستگاه‌های بیشتری دارند و دسترسی به شبکه حمل و نقل عمومی انبوه بر در این مناطق آسان‌تر است.
مناطق یک،۱۴،۱۳،۸،۷،۳ و ۱۹ در وضعیت متوسطی قرار دارند و دو منطقه ۱۶ و ۲۲ هر یک ۴ ایستگاه دارند.
اما با احداث ۴ خط جدید ۸ تا ۱۱ و ایجاد حدود ۱۳۰ ایستگاه در اقصی نقاط پایتخت، نه تنها شرایط بهره مندی تمام مناطق از ایستگاه مترو حالت متوازن‌تری به خود می‌گیرد بلکه در هم افزایی خطوط جدید و قدیم و برقراری ارتباط بین آنها از طریق ایستگاه‌های تبادلی، شبکه جامع و فراگیر مترو معنای اصلی خود را بازخواهد یافت و انتظار از شهروندان برای ترجیح دادن حمل و نقل عمومی ارزان، ایمن و سریع بر استفاده از وسایل نقلیه شخصی، جنبه منطقی‌تری خواهد یافت.