به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو _فاطمه قدیری، آبله میمونی، بیماری‌ای است که توسط ویروس آبله میمونی (Monkeypox virus) ایجاد می‌شود. این ویروس متعلق به خانواده ویروس‌های آبله است، اما از نظر ژنتیکی و بالینی با ویروس آبله که به‌طور کامل از بین رفته، متفاوت است. اولین بار در دهه ۱۹۵۰ در میمون‌های آزمایشگاهی شناسایی شد و در سال ۱۹۷۰ به‌عنوان بیماری‌ای در انسان‌ها ثبت شد.
علائم اولیه آبله میمونی مشابه علائم آبله است و شامل تب، درد عضلات، خستگی و سردرد می‌شود. پس از این مرحله، جوش‌های پوستی، مشابه با آبله، بر روی بدن فرد ظاهر می‌شود. این جوش‌ها معمولاً ابتدا بر روی صورت و سپس در سایر نقاط بدن بروز می‌کنند.
آبله میمونی عمدتاً از طریق تماس نزدیک با فرد آلوده یا با مواد آلوده به ویروس، مانند لباس و ملافه، منتقل می‌شود. تماس نزدیک با حیوانات آلوده نیز می‌تواند باعث انتقال ویروس به انسان شود.
در سال‌های اخیر، تعداد موارد آبله میمونی در کشور‌های مختلف، به‌ویژه در مناطق آفریقایی، افزایش یافته است. در سال ۲۰۲۲، شیوع گسترده‌ای در کشور‌های غیرآفریقایی گزارش شد، که باعث نگرانی‌های جهانی درباره کنترل و پیشگیری از این بیماری شد. سازمان بهداشت جهانی (WHO) و مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC) اقدامات متعددی را برای مقابله با شیوع این بیماری به عمل آورده‌اند.
وضعیت آبله میمونی در ایران
در ایران، تا کنون تعداد کمی از موارد آبله میمونی گزارش شده است. وزارت بهداشت و درمان ایران، با توجه به نگرانی‌های جهانی، اقدامات پیشگیرانه‌ای را برای مقابله با این بیماری در دستور کار قرار داده است. این اقدامات شامل نظارت دقیق بر وضعیت بهداشتی، آموزش‌های عمومی، و تقویت پروتکل‌های بهداشتی در مراکز بهداشتی و درمانی می‌شود.
با وجود اینکه در حال حاضر وضعیت آبله میمونی در ایران تحت کنترل به نظر می‌رسد، همچنان باید احتیاط لازم رعایت شود. کارشناسان بهداشت عمومی توصیه می‌کنند که مردم با رعایت بهداشت شخصی، اجتناب از تماس نزدیک با افراد بیمار و اطلاع از علائم بیماری، از انتقال احتمالی آن پیشگیری کنند. در نهایت، ادامه نظارت و اقدامات بهداشتی، به ویژه در مناطق پرخطر و میان جمعیت‌های در معرض خطر، اهمیت دارد. ایران باید همچنان به‌طور فعال به رصد و مقابله با این بیماری پرداخته و به توصیه‌های بین‌المللی در این زمینه توجه داشته باشد.
آبله میمونی و نگرانی یک پاندمی جدید
آبله میمونی و کووید-۱۹ (کرونا) از نظر شیوع و تأثیرات آنها بر جامعه تفاوت‌های قابل توجهی دارند. برای درک بهتر اینکه آیا آبله میمونی می‌تواند مانند کرونا همه‌گیر شود، نیاز است به گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی (WHO) و تحلیل‌های موجود توجه کنیم.
تا اوایل سال ۲۰۲۴، آبله میمونی به‌طور عمده در مناطق خاصی از آفریقا شیوع داشته و به‌طور کلی، مقیاس آن نسبت به کووید-۱۹ محدودتر بوده است. هرچند در سال ۲۰۲۲ شیوع‌های قابل توجهی در کشور‌های غیرآفریقایی نیز گزارش شد، اما میزان شیوع و سرعت گسترش آن به‌طور قابل توجهی کمتر از کووید-۱۹ بوده است.
ویروس آبله میمونی عموماً از طریق تماس نزدیک با فرد آلوده یا با مواد آلوده به ویروس منتقل می‌شود. این در حالی است که ویروس SARS-CoV-۲ که موجب کووید-۱۹ می‌شود، به‌راحتی از طریق قطرات تنفسی و هوای آلوده منتقل می‌شود، که موجب شیوع سریع‌تر و گسترده‌تر آن می‌شود. همچنین علائم آبله میمونی معمولاً خفیف‌تر از علائم شدید کووید-۱۹ است و در بیشتر موارد بیماری بهبود می‌یابد. این در حالی است که کووید-۱۹ می‌تواند به بیماری‌های شدید و عوارض جدی منجر شود و به ویژه گروه‌های آسیب‌پذیر را تهدید کند.
واکسن‌های موجود برای آبله، که به‌طور نسبی مؤثر در برابر آبله میمونی نیز هستند، می‌توانند به کاهش شیوع بیماری کمک کنند. در مقابل، واکسن‌های کووید-۱۹ نقش کلیدی در کنترل شیوع و کاهش عوارض شدید بیماری داشته‌اند.
پس با توجه به اطلاعات و گزارش‌های موجود از سازمان بهداشت جهانی، آبله میمونی به‌طور کلی در مقایسه با کووید-۱۹، پتانسیل کمتری برای تبدیل شدن به یک پاندمی جهانی دارد. علل اصلی این تفاوت‌ها شامل روش‌های انتقال، شدت بیماری و روش‌های پیشگیری است. با این حال، نظارت مستمر و اقدامات پیشگیرانه همچنان برای کنترل و مدیریت هر گونه شیوع جدید ضروری است.