به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، یکی از موضوعاتی که همواره در بین اعضای گروهک تروریستی منافقین مطرح بوده و باعث نارضایتی و تصمیم اغلب آنها به جدا شدن از این سازمان مخوف گردیده است، اقدامات و رفتارهای ناشایستی همچون شکنجه، فشار روحی، تحقیر، زندان و… نسبت به اعضای ناراضی می‌باشد که توسط سرکردگان و اعضای کادر منافقین در حق این افراد اعمال شده است.
در بیست و نهمین جلسه دادگاه رسیدگی به اتهامات منافقین، یکی از موضوعاتی که توسط مسعود خدابنده، سرتیم حفاظت مسعود رجوی و عضو جداشده از این گروهک مطرح شد همین موضوع فشارهای درون سازمانی بر روی اعضا بود. این مهم یکی از موضوعات عادی در بین رده‌های مختلف منافقین است که به شکلی گسترده در تمام ارکان آن رواج داشته و دارد و خاطرات هر یک از اعضای جداشده به مثابه تکه‌های یک پازل پرده از ابعاد گوناگون آن بر می‌دارد.
اعضای جداشده منافقین به صراحت بیان می‌کنند که در اردوگاه آلبانی نیز همانند پادگان اشرف به تعداد زیاد زندان تدارک دیده شده تا این سازمان تروریستی جهت حبس به صورت انفرادی و انجام انواع شکنجه‌های روحی و روانی در حق اعضای ناراضی هیچ محدودیتی نداشته باشد. معمولاً روش کار سرکردگان و اعضای کادر جهت جلوگیری از جدایی اعضای ناراضی و تسری آن در میان سایرین در وهله اول تهدید و ارعاب در جلسات جمعی است.
در وهله دوم سرکردگان منافقین اقدام به جداسازی و تحت فشار قراردادن اعضای جدایی طلب می‌کنند تا تحت فضای جبری ایجاد شده از تصمیم خود پشیمان شوند. ابتدا عضو ناراضی از دیگران جدا می‌شود تا رفتارش بر سایرین اثرگذاری نداشته باشد و بر حسب محدودیت‌های ایجاد شده ناچار است به مرور سخنرانی مسعود رجوی و خواندن کتاب‌های ایدئولوژیک سازمان بپردازد تا تحت شستشوی مغزی ایجاد شده از موضع خود برگردد.
در مرحله بعدی اگر فرد متنبه نشود به زندان می‌رود و به صورت روزانه، ساعت‌ها تحت بازجویی رده‌های بالای منافقین قرار می‌گیرد و با اعمال انواع عملیات‌های روانی از جمله توهین، تمسخر و استهزاء، تحقیر و… تحت شکنجه روحی قرار می‌گیرد و در صورت عدم ابراز ندامت تبدیل به شکنجه‌های فیزیکی و جسمانی می‌شود. در نهایت هم وقتی هیچیک از فشار و شکنجه‌های روحی و جسمی به نتیجه نرسد، اقدام به حذف فیزیکی فرد ناراضی می‌نمایند.
بر همین اساس تعداد زیادی از اعضای منافقین که نام آنها را به عنوان کشته شده در عملیات‌های گوناگون معرفی می‌کنند، در واقع همان افرادی هستند که به دلایل مختلف قصد جدایی داشته‌اند و با توسل به حذف فیزیکی به طرق مختلف از جمله خودکشی ساختگی، حادثه رانندگی و … به قتل رسیده‌اند.
علی‌ای حال اینها تنها گوشه‌ای از فشارها و جنایاتی است که این گروهک تروریستی در حق اعضای خود روا داشته و می‌دارد و بیان گر خوی وحشیانه سران این سازمان است. پر واضح است کسانی که به اعضای خود رحم نمی‌کنند، در حالی که شعارهای حمایت از مردم ایران را سر می‌دهند؛ اگر کوچک‌ترین قدرتی داشتند مشخص بود چه بلایی بر سر اعضای جامعه می‌آوردند، همچنان که کارنامه سیاه آنها در دهه ۶۰ به وضوح بیانگر چهره واقعی این جلادان است.