
رئیسی تراز انقلاب و خادم بیقرار مردم بود
به گزارش گروه استانهای خبرگزاری دانشجو، سید مرتضی بختیاری شامگاه (۳۰ اردیبهشت) در مراسم اولین سالگرد عروج شهید جمهور آیتالله سید ابراهیم رئیسی که در حسینیه جماران بیرجند با حضور پرشور مردم، خانوادههای شهدا، مسئولان، علما و روحانیون برگزار شد، با نگاهی عمیق به سلوک فردی، اجتماعی، معنوی و مدیریتی شهید رئیسی، فقدان او را ضایعهای جبرانناپذیر برای ملت ایران دانست و گفت: در جمعی چنین باشکوه، شایسته است درباره شخصیت بیبدیل آیتالله رئیسی سخن بگوییم؛ مردی که در تراز انقلاب اسلامی بود و مصداق واقعی یک انسان مؤمن، خادم، و خدمتگزار صادق ملت به شمار میرفت.
تشبیه با شهید رجایی و جایگاه ممتاز در نگاه رهبری
وی با یادآوری جایگاه شهید رجایی افزود: ما دو رئیسجمهور در تراز انقلاب داشتیم؛ شهید رجایی و آیتالله رئیسی. هر دو بزرگوار در کودکی از نعمت پدر محروم شدند، با سختی و رنج مسیر زندگی را پیمودند و در نهایت، با اخلاص، سادهزیستی و ایمان، مسیر رشد و تعالی را پیمودند. اما تفاوت آیتالله رئیسی در این بود که با مجاهدتهای معنوی و ارتباط مستمر با خدا، به جایگاه والاتری در حکمت و خدمت رسید.
رئیس کمیته امداد امام خمینی (ره) ادامه داد: آیتالله رئیسی همان کسی بود که در محضر امام رضا (ع) نوکری میکرد، و این افتخار را در دوران تولیت آستان قدس رضوی، با اخلاص تمام به ظهور رساند. آنچه رهبری فرمودند، گویای حقیقت وجودی این مرد الهی است.
خلوتهای شبانه، تهجد، و محاسبه نفس
بختیاری با تأکید بر روحیه معنوی آیتالله رئیسی بیان کرد: یکی از ویژگیهای برجسته ایشان خلوتهای شبانه با خدا بود. کسی که بهراستی از خودش حساب میکشید. میگفت: اگر کسی در ۲۴ ساعت خود را محاسبه نکند، از امت پیامبر نیست. این سخن را بارها از زبان او شنیدیم.
وی افزود: در دوران تولیت آستان قدس، شبهایی با او بودیم که تا سحر در حرم مشغول تهجد بود. ایشان بهواقع دستپرورده قرآن، نهجالبلاغه و مکتب اهلبیت بود. درس اخلاقش بر پایه عمل بود، نه گفتار صرف. خودش عامل به نامه ۵۳ نهجالبلاغه منشور حکومتی حضرت علی (ع) بود.
خدمت به محرومان؛ آرامش نداشت مگر در رفع نیاز مردم
رئیس کمیته امداد امام خمینی (ره) با ذکر خاطراتی گفت: آیتالله رئیسی از مسوولان بیقرار بود. اگر در مسیر عبورش میدید کسی کنار خیابان خوابیده، بلافاصله پیگیر میشد. یکبار وقتی دید گروهی زائر در زیرگذر با پتو خوابیدهاند، همه مسئولان آستان را تا نیمهشب بسیج کرد تا مشکل را حل کند. او میگفت: زائر امام رضا (ع) باید با عزت وارد شود.
خادمیاری؛ مردمیسازی خدمت به سبک رضوی
بختیاری با افتخار از ابتکار طرح خادمیاری سخن گفت و توضیح داد: با تدبیر آیتالله رئیسی، هزاران نفر از عاشقان امام رضا (ع) در استانهای خودشان به عنوان خادمان مردمی منصوب شدند. پزشکان رایگان درمان میکردند، معلمان به دانشآموزان کمک درسی و مهارتآموزی میدادند. خادمیاری، انقلابی مردمی به نام امام رضا بود. او میگفت: چرا باید خادم حتماً در مشهد باشد؟ میتوان در هر نقطه ایران، به نیت نوکری امام رضا خدمت کرد.
مدیریت جهادی در قوه قضاییه و دولت؛ کوتاهسازی زمان تحول
وی به دوران ریاست آیتالله رئیسی بر قوه قضاییه اشاره کرد و افزود: قتی برنامه پنجساله تحول دستگاه قضایی را به ایشان ارائه دادیم، فرمودند: چرا پنج سال؟ این کار را باید دو ساله انجام دهید. مردم منتظرند. ایشان مطالبهگر تحول بود، نه تماشاگر آن.
رئیس کمیته امداد امام خمینی (ره) با اشاره به هوشمندی رئیسی در مسائل بینالمللی گفت: او دشمن را میشناخت. وقتی خبر حمله رژیم صهیونیستی به کنسولگری ایران در دمشق رسید، گفت: این خاک ایران است. نمیشود آرام نشست. همان شب دستور تشکیل جلسه شورای عالی امنیت ملی را داد. این واکنشها از باور به آیات قرآن و وعدههای الهی نشأت میگرفت.
پرچمدار مقاومت و حمایت از جبهه حق
بختیاری افزود: در سفر به لبنان، در دیدار با سید حسن نصرالله، ایشان پیام تشکر مقام معظم رهبری را از سفر اول دولت سیزدهم به سوریه برای تقویت محور مقاومت منتقل کرد. آیتالله رئیسی حامی واقعی مقاومت بود و حزبالله را مصداق دفاع از حق میدانست.
وی ادامه داد: امروز ایران را در چشم رجال سیاسی دنیا بزرگتر و قابل احترامتر کرده است. در نشستهای شانگهای و بریکس، تصویر مقتدر از ایران ارائه داد. کسی که انقلاب اسلامی را درست معنا کرد و مرزبندی صریحی با دشمنان داشت. نه دوپهلو حرف میزد و نه به لبخند دشمن اعتماد میکرد.
رئیس کمیته امداد امام خمینی (ره) بیان کرد: آیتالله رئیسی شهید راه خدمت بود. شهید راه مردم، شهید راه مقاومت و بصیرت. او هیچگاه برای خودش نزیست؛ برای انقلاب، امام رضا، و مردم زیست.
بختیاری در پایان افزود: اگر امروز سوگواریم، برای فقدان انسانی هست که پرچم خدمت را تا آخرین نفس بلند نگه داشت. اما اطمینان داریم پرچمش زمین نمیماند. ما سربازان همان راهیم. او رفت، اما راهش باقیست.