تحلیل‌های نخ نمای یک نظریه پرداز اصلح طلب؛
به گزارش خبرنگار سیاسی «خبرگزاری دانشجو»، علیرضا علوی تبار، از نظریه پردازان سیاسی اصلاح طلب، اخیرا در مقاله ای به مقایسه دو مفهوم «مشروطیت» و «جمهوریت» پرداخته است.
وی در این مقاله که در یکی از هفته نامه های جریان اصلاح طلب چاپ شده است، مسیرهای مختلف توسعه سیاسی را بر اساس مدل کشورهایی مانند انگلستان و فرانسه بررسی کرده و حکومت ایده آل را «حکومتی مبتنی بر ملت، که به گونه ای مدرن سازماندهی شده» معرفی کرده است.
علوی تبار، مسیر توسعه سیاسی انگلستان را که در آن رقابت سیاسی بر مشارکت سیاسی مقدم شده است همان راه مشوطیت نامیده است و در توضیح راه دوم و مقدم شدن مشارکت بر رقابت گفته است مسير توسعه در فرانسه اين گونه بوده است که جمهوریت نام گرفته است.
سردبیر سابق نشریه راه نو، در بخش دیگری از این مقاله به بررسی نوع برخورد با حاکمیت دوگانه پرداخته و با اصل قرار دادن همان پیش فرض های قبلی درباره محوریت مردم در حکومت، به تبیین این موضوع پرداخته که با حکومتی که بخشي از مشروعيت خويش را از انتخاب و نظر مردم گرفته باشد و بخش ديگر مشروعیتش انتصابي بوده و حقانيتش را از مردم و انتخاب آنها نگرفته باشد چگونه باید برخورد کرد؟
در دوره 8 ساله حکومت اصلاح طلبان و نیز 8 سال پیش از آن، بسیاری از نظریه پردازان در پی این بودند که با قدم گذاشتن در مسیر تمدن غربی، مدلی کاملا الگوبرداری شده از غرب را برای نظام برآمده از انقلاب اسلامی، پیاده کنند اما به دلایل مختلفی از جمله ناهمگونی مولفه های توسعه غربی با ویژگی های انقلاب اسلامی، به توفیق چندانی جز کاستن از سرعت پیشرفت انقلاب، دست نیافتند.
اما جالب است که پس از گذشت سال ها از هزیمت آن تفکر، برخی از اصلاح طلبان هنوز هم گرفتار شبهات حاکمیت دو گانه و محوریت مردم در حکومت هستند و به تبدیل شدن ایران به فرانسه یا انگلیس می اندیشند.
این روزها زمانه ای است که با مساعی رهبر معظم انقلاب و تلاش های نظریه پردازان متعهد به آرمان امام خمینی (ره)، مسئله محوریت خدا در حکومت اسلامی و لزوم دستیابی به مدل بومی منطبق با اسلام برای اداره حکومت به یک گفتمان غالب و مورد قبول تبدیل شده و باید گفت این باقیمانده های اندک نظریه پردازی اصلاح طلبی، آب در هاون می کوبند.
ارسال نظرات