«از ياد رفته»؛ گريم‌هايي بر باد رفته!

گروه فرهنگي «خبرگزاري دانشجو»؛ راستش آنقدر به توهین هایی که صدا و سیما به شعورمان می کند عادت کرده ایم، که اگر چیزی غیر از آن ببینیم باید تعجب کنیم. مثلا وقتی با سریال عجیب و غریبی مثل «وضعیت سفیدِ» حمید نعمت الله روبرو می شویم آنقدر ذوق زده می شویم که دست و پای خود را گم می کنیم و نمی دانیم باید چه کار کنیم. و وَهم برمان می دارد که نکند در آنجا ـ صدا و سیما ـ معجزه ای رخ داده و ما خبر نداریم.

از این معجزات نادر که بگذریم، این شب ها سریالی از شبکۀ یک سیما پخش می شود به نام «از یاد رفته» با نویسندگی و کارگردانیِ فریدون حسن پور. این سریال زیاد زیر نگاه نقد دوام نمی آورد. اما از یک لحاظ بسیار با اهمیت است.

توهین های ویژه ای که این سریال به شعور مخاطب می کند می تواند به عنوان جهشی بلند در این حوزه، یعنی حوزۀ «توهین به شعور مخاطب» محسوب شود؛ رسالت بزرگی که صدا و سیمای مهندس ضرغامی آن را بر عهده گرفته است و اگر انصاف بدهیم تا اینجای کار هم موفق بوده و ان شاءالله به همت مدیران توانای سازمان با ساخت چنین مجموعه های با ارزشی که می توان آن ها را در ژانر «توهین به شعور مخاطب کن» قرار داد، بیش از پیش به اهداف بلند این مهم دست یافت.

برای اینکه خوانندگان این نوشتار خدای نکرده یک وقت نگویند که ما بی دلیل داریم برای دست اندر کاران سازمان نوشابه باز می کنیم و آنها را در رسیدن به اهداف بزرگشان موفق نشان می دهیم و بی جهت سفید نمایی می کنیم، مثالی از این سریال فاخر با مضمون «توهینولوژیِ شعور مخاطب» می آوریم تا صدق گفتار خود را نشان دهیم و پا در کفش بزرگان سازمان نکنیم و به «شعور» شما توهین کنیم.

در این سریال شخصیتی وجود دارد به نام «مرتضی» نقش پدر آقا مرتضی را «محمد رضا فروتن» بازی می کرد که البته در دریا غرق شد و عمرش را داد به شما، مخاطبِ فهیمِ «مورد توهین به شعور قرار گیرنده». آقا مرتضی در آن موقع که پدرش آقا محمد رضای فروتن عمرش را به شما داد، چیزی حدود بیست و یکی ، دو ، سه سالش بود.

یعنی مرد جوان کاملی بود برای خودش. القصه آقا مرتضی بزرگتر شد و دکتر شد و خلاصه مثلا ده، دوازده سالی گذشت که یک دفعه ما به عنوان «مخاطبان توهین به شعور پذیر» دیدیم که آقا مرتضی در سیر رشد و تکامل جسمی اش یکدفعه تبدیل شد به محمد رضای فروتن، یعنی پدر خدا بیامرزش. خب البته هر پسری بالاخره شباهتهایی به پدر خدا بیامرزش دارد ولی انقدر شباهت؟ آن هم یک هویی؟ جل الخالق!

ما اول فکر کردیم همان مرحوم زنده شده اند و به سریال برگشته اند! اما نه این همان آقا مرتضای خودمان بود که خب، طبق اصول ژنتیکی و «دی اِن اِی» و از این حرف ها... در عرض یک شب تا صبح به شکل پدرش درآمده بود.

نتیجۀ مهمی که می گیریم این است که کارگردانِ دانشیِ ما در مکتب «توهینیسم به شعور مخاطب»، به توهین های ساده و دمِ دستی مثل پیر کردن آقا مرتضا به وسیلۀ گریم قانع نشده است و نخواسته در حق مخاطبش خدای نکرده کم بگذارد و حق « توهین به شعور» ش را ادا نکند.

دستش درد نکند.