نماز؛ غريب ترين ميهمان برج ميلاد

گروه اجتماعي «خبرگزاري دانشجو»؛ همه چيز از يك كارت دعوت شروع شد. كارت دعوتي از طرف يكي از شركت هاي دولتي براي بازديد بلندترين آسمان خراش ايران و البته خوردن شام در ارتفاع 250  تا 300 متري از زمين.

 

عصر يكي از روزهاي پرسوز بهمن ماه به مناسبت جشن پيروزي انقلاب اسلامي به برج ميلاد رفتيم تا  تنفس در ارتفاع 435 متري زمين را تجربه كنيم همان جا كه سرگيجه مي گيري از نزديكي آسمان به دست هاي كوچكت. همان جا كه دلشوره مي گيري از آدم هاي كه زود كوچك مي شوند و تجملاتي كه چه پرشتاب رنگ مي بازند اگر فقط از بالا نگاهشان كني شايد كمي پايين تر از زاويه ديد فرشتگان الهي.
 

سوز سرماي بهمن ماه را به گرماي دل هايمان سپرديم، از كنار اتوبان همت  تا برج ميلاد را پياده گز كرديم.  این برج مخابراتی و چندمنظوره، در مجموعه مرکز ارتباطات بین المللی تهران، در شمال‌غربی شهر تهران، میان تپه‌ای با مساحت تقریبی ۱۴ هکتار در جنوب شهرک‌قدس و شمال کوی‌نصر در منطقه ۲ شهرداری تهران قرار گرفته است.
 

نزديكي هاي غروب است كه به برج مي رسيم 4 رستوران طبقات پايين برج براي آنهايي است كه هنوز طاقت تحمل هزينه 180 هزار توماني خوردن غذا در بزرگترين رستوران گردان جهان را ندارند. اما حتي اين رستوران ها هم مشتري چنداني ندارند. خوردن غذا در چنين رستوران هايي با مزاج زندگي كارمندي سازگار نيست.
 

درست در دوسوي پله برقي هايي كه به محوطه پايين برج مي رسد دو گالري هنري مي بينيم. جواني لاغر اندام و با موهايي وز وزي گوشه اي از گالري درست كنار درب ورودي شيشه اي نشسته. 10 هزار تومان مي گيرد تا آنجا بنشيني و او تصويري خنده دار از قيافه ات را نقاشي كند. آن وقت تو هم بخندي به قيافه خودت كه چشمات را ريز كرده و دماغت تا جايي كه قلمش راه مي داده كش داده است. 
  

روبروي مرد موبور كاريكاتوريست، غرفه اي براي عكاسي درست كرده اند. مي روي آنجا مي نشيني كنار مخده ها و پشتي هاي گل گلي در حاليكه دامن چين دار شيرازي پوشيده اي و روسري بلند تركمني به سر داري به عكاس مي گويي آماده اي لحظه خود را در ساده ترين لباس هاي روستايي ثبت كني. صداي چيك چيك دوربين كه بلند مي شود، دوباره لباس هاي شهري ات را مي پوشي تا عكست حاضر شود.

لحظه هاي عاشقانه نماز كه فرا مي رسد ديگر دلمان بند نمي شود در سرويس بهداشتي مجهز و پر از آينه برج وضو مي گيريم و به دنبال نماز خانه كوچكي براي خواندن نمازمان به راه مي افتيم. سوالاتمان براي پيدا كردن نمازخانه با جواب مشتركي روبروست نمي دانم. خانم خدمتكار جواب درست تري مي دهد يك نماز خانه داشتيم ولي بسته شد.
 

بعد از عبور از محوطه باز مشرف به برج همان جا كه با آبنماهاي رنگي تزيين شده بالاخره به ساختمان پايين برج مي رسيم هنوز هم دلشوره شيرين خواندن نماز در اولين ساعات غروب روحمان را نوازش مي داد. دوست نداشتيم آن قدر مسحور و جوگير زيبايي هاي اطرافمان باشيم كه راز و نياز چند دقيقه اي با خدا را بگذاريم براي روزهاي ديگر.
 

 

آسانسور برج با سرعتي حدود 6متر در ثانيه، ما و همسفرانمان را به ارتفاع 280 متري رساند. حالا ما بر فراز بزرگترين آسمان خراش تهران ابر شهري را نگاه مي كنيم كه كوچك شده آن قدر كوچك كه تمام رنگ ها و نيرنگ هايش رنگ باخته. قبه هاي سبز رنگ مساجد و جنگل هاي جامانده از تاراج  ميان سيل عظيم بزگراه ها و اتومبيل ها خودنمايي مي كند.

 

دور تا دور محوطه داخلي برج جهت برخي اماكن اصلي تهران مانند امامزاده داوود، ساختمان مصلي و پارك پرديسان نشان داده شده. جهت حرم امام رضا عليه السلام و جهت مكه و مدينه نيز با فلش هاي قرمز رنگ مشخص شده بود.

 

حالا ديگر هوا تاريك شده بود. كنار آسانسور مشرف به رستوران صف تقريبا شلوغي از هم سفرانمان تشكيل شده. خدمتكار مشكي پوشي دوستانمان را به طرف آسانسور هدايت مي كند تا اولين شام خود را در رستوراني كه در هر ساعت 360 در جه دور خودش مي چرخد بخورند اما دل ما هنوز رضا به شام خوردن نبود تازه ساعت 6 عصر است. از خدمتكار مسير نمازخانه را سوال مي كنيم، مي گويد: ما اينجا نمازخانه نداريم.
 

حالا ديگر دلشوره شيرين عصرگاهي مان به غمي پنهان تبديل مي شود. برج  435 متري ايران حتي يك نمازخانه كوچك هم ندارد. سهم نماز زير چرخ هاي ازدحام تجملات طبقه 280 متري آسمان گمشده است. چه پست مي شود ارتفاعي كه فرصتي براي نزديكي به آسمان نمي دهد.
 

 

كساني كه براي خوردن غذا به ارتفاع 280 متري زمين مي آيند آن شب نبايد نماز بخوانند؟ يا نمازشان را به زماني موكول كنند كه ديگر تب و تاب حضور در بالاترين ارتفاع ايران را ندارند. بالاخره آسانسور ما را به رستوران گردان مي رساند. مبلمان قرمز و سفيد، طراحي زيباي كف و نقش هاي برجسته نسبتا كوتاه رستوران نخستين چيزي است كه توجه مان را جلب مي كند.
 

دور تا دور رستوران تصاوير رستم و اسفنديار و قصه هاي شاهنامه با نقش هاي برجسته نمايانگر هنر ايراني به ميهمانان داخلي و خارجي است. ما كه در ابتداي ورود درست روبروي تصوير گشتاسب نشسته بوديم بعد از گذشت ساعتي خود را كنار سياوش ديديم. رستوران آرام مي چرخيد و هر لحظه اي تصوير جديدي از شاهنامه و در طرف مقابل نماي جديدي از تهران را در ارتفاع 280 متري نشانمان مي داد. 

 

به گفته مسئولان اين برج رستوران گردان گنجايش بيش ار 400 ميهمان را دارد و خدمتكاران در لباس هاي يكسان سفيد و سورمه اي و خانم هاي خدمتكار پوشيده در مقنعه هاي سفيد با سرعت و مهارت خاصي مشغول سرويس دهي بودند. شام كه تمام شد دوباره سوار همان آسانسور شديم و برگشتيم به زميني كه شايد از آسمان دور باشد اما جايي براي نماز خواندمان كه دارد.
 

 

ديگر از پيدا كردن نمازخانه در برج ميلاد ناميد شديم. كاريكاتوريست جوان گالري هنري مي گفت: يك نمازخانه بود كه بسته شد اصلا شما فرض كن ما نمازخانه نداريم. از برج كه بيرون مي زنيم سوز تند بهمن ماه را با شال گردن هاي پشمي مان پس مي زنيم تا راهي خانه شويم از اطلاعات محوطه خارجي برج در مورد نمازخانه سوال كرديم، گفت: ساختمان برج نماز خانه ندارد اما ساختمان سالن همايش ها نمازخانه دارد آسانسور داخل پاركينگ را  سوار شويد برويد طبقه همكف بعد دوباره يك طبقه پايين برويد تا برسيد به نماز خانه. بالاخره نماز خانه را پيدا كرديم اما نه در بزرگترين برج كشور. 
 

نمازمان را كه مي خوانيم  دست هايمان را ها مي كنيم و مي گذاريم توي جيب هاي خالي پالتويمان. راهمان را كج مي كنيم به سوي خانه كوچكمان. آنجا اگرچه گردان نيست. منظره چندان زيبايي هم ندارد. اما پر است از عشق هاي كوچكي كه ما را به سوي عشق بزرگ مان هدايت مي كند. عشق به اولين معشوق هستي.