نگاهی به فیلم‌های جشنواره سی‌ویکم -1؛
به گزارش خبرنگار فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»، سی‌ویکمین دوره فیلم فجر شروع امیدوار کنده و خوبی نداشت مجموعه فیلم‌های که در روز اول در سالن اهالی رسانه در برج میلاد به نمایش درآمدند نتوانستند توقعات منتقدان را به خوبی و آنچنان که باید و شاید پاسخگو باشند برآورند.
چهار فیلم «هیچ کجا هیچ کس»، «او خوب سنگ می‌زند»، «گناهکاران» و «مروارید» به ترتیب ساخته ابراهیم شیبانی، هادی محقق، فرامرز قریبیان و فریدون حسن‌پور مجموعه آثار به نمایش درآمده روز اول بودند آثاری که ذیل عناوینی همچون فیلم اول، بخش مسابقه سینما ایران و بخش خارج از مسابقه همه داشته‌های روز اول سالن اهالی رسانه را تشکیل می‌دادند.
«هیچ‌کجا هیچ‌کس»
«هیچ‌کجا هیچ‌کس» با یک روایت متقاطع و پرداخت روایی خاصی که تعبیر شده بود گرچه توانست برای لحظاتی خوش بدرخشد اما عمدتا به دلیل ضعف بازیگری و ریتم کند و فیلمنامه‌ای که مجموعا نتوانسته بود حس و حال خوبی را برای مجموعه عناصر بصیری خود بیافریند مخاطب را در فضای نارسا و کش و قوس‌های ابتر، گرفتار جمود روایی و تزلزل بصری نمود و حاصل کار یک فیلم دست چندم از مجموعه آثار نام‌دار سینمای جهان در این شکل و شمایل روایی - متقاطع - به حساب آمد که نتوانست نظر منتقدان را به خود جلب کند.
فیلم ابراهیم شیبانی کارگردان جوان سینمای ایران گرچه از گروه سازنده و بازیگران حرفه‌ای و نام‌آشنای سینما بهره‌مند بود نتوانست از این مجموعه عناصر خوب و مستعد با یک فیلمنامه قوی پذیرایی کند و از تمام ظرفیت‌های گروه بهره‌برداری بهینه نماید.
همین امر هم باعث شد تا هم روایت فیلم در شکل و شمایل مقطع و متدرجش خوب از آب در نیاید و هم ریتم فیلم کند و کشنده باشد و هم بازی‌ها همدیگر را خنثی کنند و به چشم نیایند.
اما بی‌تردید فیلم «هیچ‌کجا هیچ‌کس» مهم‌ترین ضربه را از ناحیه فیلمنامه و البته کارگردانی خورده است فیلمنامه‌ای پر حفره و ورز نیامده و کارگردانی حساب نشده‌ی متکی بر عناصری مثل بازیگری تا بتواند از آن برای سرپوش گذاشتن بر ضعف‌های فیلم سود برد.
اتفاقی که البته در این فیلم نیفتاده و همه چیز پیش از آنچه و بیش از آنکه کارگردان فکرش را بکند به روشنی در اثرش رخ نموده.
«او خوب سنگ می‌زند»
فیلم «او خوب سنگ می‌زند» اثر هادی محقق یک فیلم دهه 60 بی‌رمق بود که با نیمچه داستانک بی‌جذابیتش اصلا لایق حضور در جشنواره مثل فجر نباید محسوب می‌شد یک فیلم کند، بدریتیم، فاقد جذابیت با نابازیگری‌های خسته‌کننده‌ای که معلوم نبود تماشاگر باید دل به کدام شاخصه فیلم و ارزش بصری داستانی و روایی‌اش ببندد!
یک فیلم از رمق‌افتاده تلویزیونی با کارکردهای تئاتر دبستانی!
فیلمنامه این فیلم اساسا فاقد ویژگی‌ها و ارزش‌های درماتیک و بصری بود؛ کارگردان برای جبران این فقدان –که جبران شدنی هم نیست- هیچ تدبیر و تمهیدی نیاندیشیده بود.
سیدهادی محقق کارگردان تازه کار و نارسیده سینمای ایران است که این امید می‌رود تا بتواند در فیلم‌های بعدی‌اش جلوه‌های بهتر و قابل دفاع‌تری از هنر سینماورزی خود را به نمایش بگذارد.
«گناهکاران»
«گناهکاران» اثر فرامرز قریبیان جالب توجه‌ترین و پر مخاطب‌ترین فیلم جشنواره در روز اول جشنواره بود یک اکشن پلیسی با درام غافلگیر کننده و تعقیب و گریزی که تعلیق و معما را بستر اصلی داستانش قرار داده بود توانست مخاطب را گرچه با فراز و فرودها و کش و قوس‌های چند، اما با خود همراه کند.
عنصر اکشن و ویژگی تعلیق و غافلگیری؛ نقش اصلی را در فیلم قریبیان داشت که البته با بازی نه چندان خوب او و عواملش همراه و منتهی به یک فیلم نصفه و نیمه چه در فیلمنامه و روایت و چه در ژانر مورد توجه کارگردان شد.
فیلم «گناهکاران» احتمالا در اکران عمومی موفق عمل کند چرا که تقریبا توانسته مجموعه عوامل و عناصر جذابیت بخش مخاطب عام را در خود محیا سازد و این در حالی است که به‌لحاظ ارزش‌های بصری خاصیت‌های ژانری و برخی ویژگی‌های محتوایی، فیلم قابل دفاع و درجه یک محسوب نمی‌شود.
«مروارید»
اما «مروارید» آخرین اثر به نمایش درآمده در مطلع جشنواره فیلم فجر بود که باز هم به سینمای کودک مربوط می‌شد.
فیلمی که شاید بتوان گفت تنها وجه مثبتش انتخاب نابازیگرهای نقش‌های خردسال فیلم بود که چهره‌های به شدت سمپاتیک داشتند و تدبیر خوبی بودند البته در صورتی که سایر عناصر و شاخصه‌های سینمایی هم در آن لحاظ می‌شد و مثلا فیلمنامه، گره افکنی‌های نقاط عطف، جذابیت‌های روایی و خرده پیرنگ‌ها، قوی‌تر و قابل دفاع‌تر از آب درمی‌آمدند که نیامدند.
«مروارید» یک فیلم کودک و نوجوان در بستر روایی یک موقعیت ناب شغلی -سیدمروارید در دریا- بود که البته به دلیل ضعف‌های عمده ساختاری و فنی این ایده بکر تصویری از دست رفت و چیزی در چنته مخاطب باقی نماند.
همان‌طور که گفتیم روز اول جشنواره علی‌رغم عجیب سالن اهالی رسانه از جهت فیلم‌ها، روز خوش اتفاقی نبود و آثار به نمایش درآمده در این روز هیچ‌کدام چشمگیر و جالب توجه به نظر نیامد.
حالا نگاه‌ها معطوف به روزهای آینده و نام‌های معروف و ناآشنایی است که بناست معرکه جشنواره را در طول این ده روز به دست بگیرند و مخاطبان خود را ذوق‌زده کنند آیا این اتفاق خواهد افتاد؟!
ارسال نظرات