«رسوایی»؛ فیلمی که همه عناصر برای جذب مخاطب را دارد

گروه فرهنگی «خبرگزاری دانشجو»؛ «رسوایی» فیلم پرفروشی خواهد شد؛ فیلمی که همه عناصر لازم برای جذب مخاطب را به همراه دارد، از بازی اکبر عبدی در نقش یک روحانی و بازی الناز شاکردوست در نقش یک هرزه خیابانی.
 
از ابزار و ادوات قبیح و اغراق شده آرایشی و عشق‌های دخترانه آن چنانی گرفته تا طریقت و شریعت و عرفان و آدم مزور و کثیف بازاری و مردم دهن‌بین و مولانا و حافظ و خیام.
 
از دیالوگ‌های آن چنانی تا رفتارهای این چنینی.
 
از ده‌نمکی تا شریفی‌نیا و ...؛ خلاصه همه چیز در این فیلم گرد هم آمده و به اصطلاح جنسش جور شده تا بیننده شاهد یک داستان عامه‌پسند شبه هنری با کاتالیزور شعر و موسیقی و نشئه و قمار – از نوعی عرفانی‌اش گرفته تا شکل امروزی‌اش! - باشد.
 
حتی یک بازیگر با حرکات و سکنات شبه مردمی هم به فیلم اضافه شده و چارلی چاپلین و نون و دلقکش هم به کار بسته شده تا همه چیز در فیلم حضوری یکپارچه داشته باشد.
 
«رسوایی» فیلم ده‌نمکی است؛ فیلمی با همان شعارها و حرف‌ها و دیالوگ‌ها و کاراکترهای تیپ مانند و لحظات فیلم هندی و اشارات و کنایات گل‌درشتش، مذهب و عرفان و سلوک و سالک و چیزهایی از این دست.
 
فیلم حوصله‌بری است، گر چه هنری است، شعار می‌دهد، ولی غرض نمی‌ورزد و شاید تنها غرضی که در فیلم هست همان نوع نگاهی است که به مردم عامه جامعه، بخصوص سنتی‌ها و بازاری‌ها دارد.
 
مشکل «رسوایی» دو تاست: یک، نگاهش به طیف اجتماعی مردم کوچه و بازار پایین، دو، نوع تلقی و ترویجی که از مفهوم سلوک و طریقت دارد و ظاهراً چندان با قشر سنتی حوزه و حدود شریعت و احکام و آداب آن مطابقت و همراهی و احترام ندارد.
 
اگر چه شخصیت روحانی فیلم چه از جهت باورپذیری با ایفای نقش توسط اکبر عبدی و چه از نظر سلوک فردی‌اش قابل قبول و ارزنده است و نوعی نشانه‌گذاری از منش و روش عرفانی ماست، اما این همه ماجرا نیست و چه با اتمسفری که مجموع شاخص‌های فیلم پدید آورده موجبات به وجود آمدن ذهنیت‌هایی مغایر آنچه نیت و هدف کارگردان بوده، در ذهن مخاطب فراهم آورد.
 
رسوایی از جهت فیلمنامه ضعیف و سطحی و شبیه فیلم هندی است و این را از اتفاقات و تحولات و نقاط اوج و عطف و گره‌افکنی‌ها و گشایش‌هایش می‌شود فهمید اما از این جهت که یک تلقی عرفانی از منشی سنتی را که در علما و عرفای ما سابقه داشته و زمینه‌های آن در سیر و سلوک معنوی ما موجود بوده، اثری قابل تامل و گاه حتی قابل تحسین است.
 
و کیست که نداند به وجود آمدن شخصیت روحانی و اندک لحظات تاثیرگذاری که در فیلم وجود دارد مدیون نبوغ بازیگری اکبر عبدی و نقش‌آفرینی جانانه و تحسین‌برانگیز اوست.