چگونه «جمهوریت نظام» به پای «دیکتاتوری اقلیتِ تمامیت‌خواه» ذبح نشد

گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو» - زینب افراخته؛ انتخابات دهم ریاست جمهوری در سال 88 با حضور حداکثری مردم ایران و با شرکت 40 میلیون رای دهنده برگزار شد. محمود احمدی نژاد با کسب بیش از 24 میلیون رای، پیروزِ قاطع این رقابت شد و میرحسین موسوی، دیگر کاندیدای انتخابات، با کسب 13 میلیون رای، از رسیدن به جایگاه ریاست جمهوری بازماند، اما موسوی این شکست، آن هم با این اختلافِ رایِ فاحش را نپذیرفت و متوهمانه مدعی تقلب در انتخابات شد. او به همراه شیخ مهدی کروبی، کاندیدایی که طرفدارانش از تعداد آرای باطله نیز کمتر بودند، ماه ها با در دست گرفتن عَلَم تقلب، کشور را به التهاب و آشوب کشاندند. 25 خرداد، 30 خرداد، نماز جمعه 26 تیر، روز قدس، 13 آبان، 16 آذر و ... ایامی بودند که توسط فتنه گران به آشوب کشیده شدند و اموال عمومی خسارت دیده و برخی از مردم بی گناه جانشان را به پای لجاجت و خودخواهی ورشکستگان سیاسی از دست دادند.

 

اما سریال آتش افروزی های سران فتنه نهایتاً در عاشورای سال 88 به اوج خود رسید؛ آنجا که اغتشاشگران در کمال وقاحت، عزاداری شهید مظلوم کربلا را مختل کرده، راه بر عزاداران او بستند و خیمه های عزایش را به آتش کشاندند. جماعت هتاک عاشورای 88 بی محابا در خیابان های تهران شعارِ «مرگ بر اصل ولایت فقیه» سردادند تا دیگر هیچ جایی برای تشکیک در ماهیت ضد شیعی این جریان باقی نماند. ملت داغدارِ امام عاشورا، این بی شرمی را تاب نیاوردند و شد آنچه که شد. جمعیتی میلیونی در روز نهم دی ماه، در اعتراض به حرمت شکنی فتنه گران به خیابان ها آمدند تا نفرت خود را از بانیان این فاجعه اعلام کنند. نگاهی به آنچه مردم در 9 دی بر پلاکاردها نگاشته بودند و شنیدن صوت شعارهایی که از عمق جان سرمی دادند، نشان می دهد که ملت تا چه حد از سران و اصحاب فتنه منزجر و خواستار مجازات آنهایند.

 

حضور جمعیتی چند میلیونی، آن هم در یک روز کاری و غیر تعطیل در میانه هفته، بیش از پیش «مردمی بودن» نهم دی را اثبات می کند. در این بزنگاه از تاریخ انقلاب، باز هم ملت به یاری نظام مظلومشان شتافتند. همان طور که در ماجرای جنایات کوی دانشگاه در دهه 70، این مردم بودند که با راهپیمایی باشکوهشان در 23 تیر 78، بساط آشوب را از خیابان های تهران برچیدند.

 

این مصادیق تاریخی گواه آن است که «مردمی بودن» و «مردم سالاری دینی» در این سرزمین یک شعار و ژست سیاسی برای نظام نیست و ملت همواره ثابت کرده اند که پای حکومت خود ایستاده اند. همچنان که رهبری انقلاب در اوج فشارها برای وتوی رای اکثریت مردم در انتخابات سال 88، حاضر نشدند «جمهوریت» نظام را به پای «دیکتاتوری اقلیتِ» عده ای تمامیت خواه سر ببُرند.

 

معتقدان به گفتمان انقلاب، «جمهوریت» را یکی از عوامل بقای نظام و صیانت از آن را ضامن سلامت و مصونیت حکومت از لغزیدن به سمت فساد می دانند. نهم دی به مثابه حرکتی مردمی طومار فتنه گری های خناسّان را در هم پیچید؛ چنانچه رهبر انقلاب در بیاناتی فرمودند: «فتنه‌ 88 تنها آن چیزى نبود که توى خیابان به وسیله‌ تعدادى آدم دیده شد؛ این یک چیز ریشه‌دارى بود، یک بیمارى عمیقى درست کرده بودند، اهدافى داشتند، زمینه‌ها و مقدمات فراوانى برایش چیده شده بود، کارهاى بزرگى شده بود و هدف هاى بسیار خطرناکى دنبال این کار بود، که با این برخوردهاى گوناگون سیاسى و امنیتى و اینها حل نمی شد؛ یک حرکت عظیم مردمى لازم داشت؛ 9 دى بود؛ آمدند بساط فتنه و فتنه‌گران را در هم پیچیدند.»

 

اما عزم مردم در شوریدن علیه فتنه گران در 9 دی، ذیل چه اصل و چه حقیقتی معنا و تفسیر می شود؟ عنصری که باعث شد انبوه مردم، از هر قشر و طبقه و سلیقه سیاسی، دقیقاً در موعد و زمانی که باید، این چنین به صحنه بیایند، چه بود؟ چه دستی راهبری این حرکت جمعی و خودجوش را بر عهده داشت؟

 

با مروری بر سیره رهبر انقلاب در ماه های بعد از انتخابات 88 می توان با قاطعیت پاسخ داد که این تدبیر و هدایت حضرت سید علی خامنه ای (دام ظله العالی) بود که موجب پدید آمدن یوم اللهی چون 9 دی شد. توکل، صبر و تدبیر مقام معظم رهبری در یک فرآیند چند ماهه سخت و پیچیده، جامعه را آن چنان در مسیر «بصیرت» هدایت کرد که وقتی این کشتی، به اتفاقی چون حرمت شکنی عاشورا رسید، خود به خود به میدان آمد. این نعمت «ولایت» بود که اراده های مردم را در 9 دی در دفاع از اسلام به یکدیگر پیوند زد. خود معظم له در تبیین نقش ولایت در وقوع 9 دی چنین می فرمایند: «مطمئن باشید که روز نهم دىِ امسال هم در تاریخ ماند؛ این هم یک روز متمایزى شد. هر چه انسان در اطراف این قضایا فکر می کند، دست خداى متعال را، دست قدرت را، روح ولایت را، روح حسین بن على (علیه السّلام) را مى‌‌‌بیند. این کارها کارهایى نیست که با اراده‌‌‌‌ امثال ما انجام بگیرد؛ این کار خداست، این دست قدرت الهى است.»

 

روزهای سخت و پر مخاطره سال 88 گذشت و اکنون که چهار سال از آن ایام می گذرد این عزت رهبری است که از هر زمان دیگری بیشتر شده؛ رهبری که در کوران حوادث و فشارها تنها دل بر صاحب الزمان (ع) بست و ذره ای در مقابل زیاده خواهی ها و تهدیدات فتنه گران و تکیه گاه هایشان سر خم نکرد.

 

چهار سال از 9 دی 88 می گذرد و کسانی که حاضر به یاری «مقام ولایت» نشدند، حال باید در مقابل دیپلمات های درجه چندم اروپایی تحقیر شوند؛ چرا که این سنت الهی است که هر که در مقابل ولایت تواضع نکند، به ناگزیر در مقابل دشمنان ولایت سر فرود خواهد آورد.