کد خبر:۲۸۵۶۰۲
تکرار/
فشار از لندن، چانه‌زنی در تهران!
سیاست جدید غرب علیه جمهوری اسلامی ایران در قالب «فشار از غرب و چانه‌زنی در تهران» شکل یافته است که اکنون نمونه بارز این امر با فشارهای لندن نمود پیدا کرده است.
سرویس سیاسی«خبرگزاری دانشجو»، سجاد مصطفی پور؛ حضور جک استراو سیاست مدار انگلیسی که ریاست هیئت اروپایی را در کنار دومینیک دوویپین و یوشکا فیشر در جریان مذاکرات سعدآباد در تهران به نظر می‌رسد مهمترین رخداد خبری این روزهای پایگاه‌های خبری مختلف دنیا باشد که به نوعی منتظر هر گونه اتفاق ریز و درشتی از روند مذاکرات ژنو هستند.
سابقه حسن روحانی در مذاکرات هسته‌ای به عنوان ریاست شورای عالی امنیت ملی و جک استراو به عنوان رئیس دیپلماتیک اروپایی (آلمان – فرانسه – انگلیس) این گونه القا می‌کند که امروز، می‌توان از نقش میانجی سیاست‌مدار انگلیسی در روند مذاکرات ژنو سخن به میان می‌آورد که این امر نشئت گرفته از آشنایی طرفین با لحن دیپلماتیک و رفتار سیاسی یکدیگر می‌باشد ولی آنچه مسلم است هماهنگی کامل استراو با سیاست‌های انگلیس در هر گونه اقدامی با جمهوری اسلامی ایران است.
استراو به هنگام ورود به تهران و در دیدار غلامحسین شافعی(رئیس اتاق ایران) می‌گوید: «به دنبال آن هستیم که تحریم‌های علیه ایران را هر چند زودتر لغو شوند که این موضوع در یک فرآیند چند جانبه و انجام مذاکرات اتفاق خواهد افتاد.»
این سخنان استراو به نظر می‌رسد در راستای نزدیک کردن عقاید طرفین مذاکرات ارزیابی شود و چانه‌رنی‌های صورت گرفته از سوی استراو و دیگر هیئت‌های پارلمانی که به تهران می‌آیند روند مذاکرات ژنو را سرعت بخشیده و وارد مرحله جدیدی کند و با اقناع طرف های ایرانی برای رسیدن به توافق، چالش هسته ای خود با ایران را برطرف کنند.
ولی مسئله‌ای که وجود دارد این است که اگرچه هیئت پارلمانی دیپلماتیک به نمایندگی از کشورهای مرتبط با موضوع هسته‌ای جمهوری اسلامی با حضور در تهران ابراز خوشبینی از نتیجه مذاکرات دارند ولی سخنان روسای آنان به نوعی هم نقض کننده توافقات ژنو هست و به قول محمدجواد ظریف «باعث مرگ مذاکرات ژنو می‌شود» و هم بی‌ارزش جلوه دادن مذاکراتی است که در تهران انجام می‌شود این مسئله با سفر لیبرمن وزیر خارجه رژیم صهیونیستی به لندن همزمان با سفر جک استراو به تهران که با صدور بیانیه‌ای مشترک و تاکید به ادامه تحریم‌های ضد ایرانی تا زمانی که ایران بتواند نگرانی‌ها بین‌المللی را در مورد برنامه هسته‌ای برطرف کند، به خوبی نمایان می‌شود.
نکته‌ای که باید اشاره کرد این است که سیاست جدید غرب علیه جمهوری اسلامی ایران در قالب «فشار از غرب و چانه‌زنی در تهران» شکل یافته است که اکنون نمونه بارز این امر را با فشارهای لندن و زبان تهدیدآمیز این کشور علیه جمهوری اسلامی علی‌رغم حضور جک استراو در تهران برای تسریع در روند مذاکرات می‌بینیم.
اگر چه می‌توان گفت مسیری در پیش گرفته غرب توجیهی خوبی برای افکار عمومی جهانیان در پرونده هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران است ولی نوعی زنگ خطر برای کسانی در ایران است که از هیئت پارلمانی و دیپلماتیک اروپا در ایران استقبال می‌کنند.
اگرچه با گریزی بر گذشته و روند توافق نامه سعدآباد در ۲۹ مهر ۱۳۸۲ برابر با ۲۱ اکتبر ۲۰۰۳، در نشست مشترک وزاری خارجه سه کشور اروپایی به ریاست جک استراو و هیئت ایرانی که در تهران، سعدآباد، برگزار شد، و به موجب آن، ایران برای بازدید بازرسان آژانس انرژی اتمی از تأسیسات اتمی خود اعلام همکاری کرد و گازدهی در سانتریفیوژهای نظنر را در راستای راستی‌آزمایی و اثبات صلح‌آمیز بودن فعالیت هسته‌ای ایران، بصورت داوطلبانه و برای مدت محدود تعلیق کرد، خوشبینی به نیت خیرخواهانه جک استراو، اشتباهی بیش نیست چرا که ایران در هیچ یک از توافق نامه های صورت گرفته در سعدآباد، بروکسل و پاریس علی رغم گام های اعتماد ساز، پاسخ و اقدام مناسب از سوی غرب دریافت نکرد و نتیجه ارجاع پرونده هسته ای ایران از آژانس به شورای امنیت و اعمال تحریم های سنگین ضد ایرانی بود!
لینک کپی شد
گزارش خطا
۰
ارسال نظر
*شرایط و مقررات*
خبرگزاری دانشجو نظراتی را که حاوی توهین است منتشر نمی کند.
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگیلیش) خودداری نمايید.
توصیه می شود به جای ارسال نظرات مشابه با نظرات منتشر شده، از مثبت یا منفی استفاده فرمایید.
با توجه به آن که امکان موافقت یا مخالفت با محتوای نظرات وجود دارد، معمولا نظراتی که محتوای مشابهی دارند، انتشار نمی یابد.
از اون اول هم معلوم بود همش فيلمه و ما الکي خودمونو گول زديم.کدوم مذاکره؟؟کدوم برد؟کدوم موفقيت؟؟
آدم با يزيد که مذاکره نميکنه.
تز جالبيه.احسنت بر شما
دقيقا مسير مذاکرات! قرارداد بين رفقاي رفيقه
يادآور توافق نامه سعدآباد
همون كه رهبري گفتند بايد به ظرفيت هاي داخل توجه كرد. از ته اين مذاكرات هيچي در نمياد.
آورده اند در روزگاري نه چندان دور ، اهالي بيشه زاري در وادي شرق مبتلا به روباهي شدند که از غرب آمده بود. پس از چند مورد کشتار و غارت از او خواستند که بيشه زار آنها را ترک گويد و به زادگاه خود مراجعت نمايد. روباه که آروزهاي دور و دراز خود را در تصرف تمامي جهان در خطر يافته بود ، جواب گفت که راه علاج اين مشکل آن بود که اهالي آن بيشه زار "اعتماد" وي را جلب نمايند تا او هم بتواند به آنها "اعتماد" کند. اهالي که از اين جواب مهمان ناخوانده خود ، سخت در تعجب شده بودند ، پرسيدند که چرا بايد آنها به او "اعتماد" کنند. جواب روباه بسي پر حکمت بود: بخاطر آنکه او روباهي است که از غرب مي آيد و تمامي جهانيان به وي "اعتماد" دارند.