یادداشت/
گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو» - سجاد مصطفی پور؛ امضای توافق نامه شش ماهه و قابل تمدید در مورد برنامه هسته ای ایران میان جمهوری اسلامی ایران و 1+5 در 3 آذر 1392 در ژنو، با هدف تضمین صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ایران در شرایطی در 30 دی 1392 با اقدامات داوطلبانه در گام ابتدایی طرفین آغاز شد که هنوز ابهاماتی در مورد محتوای مذاکرات برای ملت ایران وجود دارد و به نوعی قدم اول به دلیل اینکه، آنچه دادیم با آنچه گرفتیم بسیار ناچیز است، شایسته است از سوی دیپلمات های مسئول مذاکرات به خوبی تبیین شود.
بحرانی کردن فعالیت هسته‌ای جمهوری اسلامی، هدف آمریکا است
اگر به 11 سال مذاکرات هسته ای نگاهی گذرا بیفکنیم، مشاهده می کنیم که بارها تلاش دیپلمات های ایرانی با برداشتن گام های اعتمادساز برای نشان دادن حقانیت جمهوری اسلامی در برنامه هسته ای با اقدامات نامناسب غربی ها به شکست انجامیده است که بارزترین آن تعلیق برنامه هسته ای جمهوری اسلامی ایران- به نوعی می توان گفت به شکل فعلی- به صورت داوطلبانه و مرحله ای در بیانیه سعدآباد(29 مهر1382)، توافق نامه بروکسل(4 اسفند 1382) و توافق نامه پاریس(24 آبان 1383) بود که پاسخ مناسبی به اعتماد هئیت دیپلماتیک ایرانی داده نشد و علی رغم اینکه، ایران با ارئه های بسته های پیشنهادی مختلف در تلاش برای یک راه حل مناسب و منطقی بود به این دلیل که، آمریکا به دنبال یک بحران هسته ای بود تا جستجوی یک راه حل برای رسیدن به توافق، به شکست انجامید و فقط آنچه از این اعتماد عاید ما شد تعلیق برنامه هسته ای برای مدت حدود دو سال بود و هزینه های گزافی که برای فعال کردن سانتریفیوژهای که نمی چرخید باید پرداخت می شد!
ترور دانشمندان هسته ای مخالفت آشکار آمریکا با پیشرفت هسته ای جمهوری اسلامی ایران
از سال 84 تا 92، سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران با گفتمان مقاومت و دفاع از حقوق حقه ملت ایران بویژه در پرونده هسته ای پیگیری شد و توانست در عرصه فناوری هسته ای با اتکا به توانمندی های داخلی و تلاش های بی وفقه دانشمندان ایرانی تا غنی سازی بیست درصد به سرانجام برسد و همچنین جمهوری اسلامی ایران توانست سایت هسته ای خود در فردو را با ظرفیت داخلی و ویژگی های منحصربه فرد افتتاح کند تا جواب پوزخند کسانی را که به صراحت می گفتند ایران ناتوان از دستیابی به دانش هسته ای هست را بدهد. اگر چه در این مسیر، ترور دانشمندان هسته ای آشکارا مخالفت غرب به سرکردگی آمریکا را با پیشرفت دانش هسته ای بومی شده جمهوری اسلامی ایران نشان داد ولی مقاومت و ایستادگی ملت ایران که نمونه شایسته و عالی آن در اراده پولادین خانواده شهدای هسته ای برای ادامه مسیر عزیزانی که از دست داده بودند، باعث شد که غرب در قالب گروه1+5 بارها برای دست یافتن به توافق در پرونده هسته ای ایران پای میز مذاکره بنشیند ولی همواره با طرح پیش شرط های غیرمعقول، مانع از دست یافتن به توافقی جامع و قابل قبول با ایران شدند.
با انتخاب حسن روحانی در انتخابات یازدهم ریاست جمهوری، از جک استراو(رئیس هیئت اروپایی در سعدآباد) گرفته تا رسانه های خارجی، سخن از فرصت مناسب برای رسیدن به توافق در برنامه هسته ای با ایران کردند و در قالب 1+5 مذاکراتی با عنوان ژنو1 و ژنو2 انجام دادند و در مدت 6 ماه به توافقی رسیدند که در حدود 11 سال پیش و طی مذاکرات متعدد به آن نرسیده بودند!
مسیر مین گذاری شده توافق هسته ای ژنو
حال، با آغاز روند اجرایی توافق ژنو از 30 دی 92، به نظر می رسد جمهوری اسلامی ایران وارد مسیر مین گذاری شده است که زیاده خواهی غربی ها هرآن می تواند مسیر مذاکرات را با پیش شرط های مختلف برای ادامه مسیر توافق انجام شده، منحرف نماید و نه تنها برای ما برد محسوب نشود بلکه باختی از جنس از دست دادن داشته های قبلی مان- افکار عمومی، ظرفیت های داخلی ایجاد شده، مزیت هایی چون تاسیسات فردو- باشد. به نظر نمی رسد در مقابل گام های اعتمادسازی که ایران برداشته است غربی ها گام های درخور شایسته بردارند، ولی آنچه مهم است و بایستی مورد نظر دیپلمات های ایرانی باشد احتیاط در مسیر مذاکرات است چرا که ما وارد یک مسیر مین گذاری شده ایم.
داده ها و ستانده های توافق هسته ای ژنو
اگر مقایسه ای بکنیم مابین، آنچه دادیم یعنی حضور بازرسان آژانس انرژی اتمی و سایه سنگین آنان بر تاسیسات هسته ای اراک، نطنز و فردو-که ساخت و تکمیل آن ها مرهون تلاش های شبانه روزی دانشمندان جوان ایرانی بودند- و تعلیق فعالیت های صلح آمیزمان که جز حقوق مسلم ما محسوب می شود و آنچه گرفتیم یعنی آزادسازی 2/4 میلیارد دلار در هشت قسط، همچنین تعلیق تحریم های ظالمانه در برخی حوزه ها چون؛ واردات و خرید یا حمل و نقل محصولات پتروشیمی ایران و خدمات، تجارت طلا و دیگر فلزات گرانبها با دولت ایران و بانک مرکزی و دیگر محافل عمومی ، بیمه و حمل و نقل مربوط به انتقال فروش نفت ایران به مشتریان فعلی، افزایش 10 برابری آستانه دسترسی به انتقال و تراکنشهای مالی به ایران و از داخل ایران که همگی به ناحق بر جمهوری اسلامی ایران تحمیل شده بود، می بینیم ما با دستی کاملا باز و هرآنچه داشتیم پا به عرصه مذاکره و توافق گذاشتیم ولی حریف با مشتی بسته، تنها قطره قطره حقوق تضییع شده خودمان را می چکاند، این امر مسئله ای است که می تواند در ادامه فضای موجود را برای ما دشوار کند و حریفی را که در مقابل گام های اعتمادساز ایران، جواب های غیرمنطقی می دهد بی پرواتر کند که نمونه بارز آن فشارهای آمریکا به دبیرکل سازمان ملل برای لغو دعوت از ایران برای نشست ژنو2 در باره سوریه بود.
تعداد نظرات: ۳
ارسال نظرات
وا اسفا