اما و اگرهای ائتلاف، درسایه اعتدال

گروه سیاسی «خبرگزاری دانشجو»؛ نعیمه موحد- اگرچه گمانه زنی درباره چگونگی چینش صندلی های ساختمان بهارستان درحالی که هنوز دوسال تا انتخابات مجلس باقی مانده، زود به نظر می رسد. اما تحرکات جبهه اصلاح طلب ازهم اکنون، نشان می دهد که برای تصاحب کرسی های مجلس عزم راسخی را جزم کرده اند.

اصلاح طلبان درحالی برای انتخابات مجلس دهم برنامه ریزی می کنند که زمزمه هایی از اختلاف بین اعضای شاخص این جبهه به گوش می رسد.تندورهای اطلاح طلب ازعملکرد روحانی در دولت راضی نیستند و شنیده ها حکایت از اختلافات اساسی اعتدالیون منتسب به دولت و شورای فرماندهی اطلاح طلبان با محوریت خاتمی، هاشمی رفسنجانی و موسوی خوئینی ها دارد.

 

چهارشنبه هفته گذشته خبری مبنی بر اعلام دلخوری هاشمی رفسنجانی ازعملکرد روحانی،روی خروجی سایت ها قرارگرفت. هاشمی که قبلا هم بخشی ازاین دلخوری ها را با رسانه ها درمیان گذاشته بود این بار در دیدار با عبدالله نوری با ابراز نگرانی از دیگاه های خاص روحانی درباره سیاست خارجی و مسائل هسته ای، گفته بود: روحانی کارخودش را می کند و اصلا با ما هماهنگ نیست.

 

گذشته ازاین محمدرضا عارف، رئیس بنیاد امور ایرانیان و ازچهره های شاخص اطلاح طلب، که با کنارکشیدن از انتخابات ریاست جمهوری بزرگترین کمک را به پیروزی حسن روحانی کرده است، اکنون درصدد تشکیل حزبی مستقل برای رقابت در انتخابات مجلس است. اگرچه خود عارف گفته است که هنوز درمورد تشکیل حزب به جمع بندی نرسیده است، اما حسن رسولی عضو بنیاد امید ایرانیان و رئیس ستاد انتخاباتی عارف در زمان انتخابات ریاست جمهوری، دهم بهمن ماه درمصاحبه با خبرگزاری هاازتشکیل حزب منتسب به عارف تا یکی دوماه اینده خبر داد.

 

خبرهای غیرسمی در زمان رای اعتماد مجلسیان به وزرای دولت روحانی حاکی ازاین بود که پست دلخواه عارف به وی پیشنهاد نشده است و برخلاف تصور بسیاری که گمان می کردند با فداکاری اودرقبال روحانی، یکی از پست های مهم و کلیدی دولت ازآن او خواهد شد، این اتفاق نیفتاد.اما اکنون عارف این فرصت را داردتا با سرلیست شدن در تهران حتی ریاست مجلس راهم از آن خودکند.

 

منشاء اصلی اختلاف هسته مرکزی اطلاح طلبان با عارف هم در همین جاست. سرلیست شدن عارف در تهران خلاف خواسته آنان است. ازهمین رو چندی پیش موسوی لاری از طرف خاتمی ماموریت یافت تا به عارف پیشنهاد دهد که از نامزدی در تهران صرف نظر کند و از یزد کاندیدا شود. اگرچه موسوی لاری اوایل ماه جاری این خبر را تکذیب کرد اما کاندیدا شدن عارف از یزد خودبه خود شانس ریاست مجلس را برای او ازبین خواهد برد.

 

ازسوی دیگر ازآنجایی که اطلاح طلبان با حمایت از یک چهره معتدل توانستند زمینه را برای بازگشت خود به قدرت آماده کنند در انتخابات مجلس هم به دنبال پیگیری همین روش هستند و خبر از سرلیستی ناطق نوری می دهند. البته این خبر به صورت ضد ونقیض توسط سیاسیون تضعیف ویا تقویت می شود. هاشمی رفسنجانی ششم بهمن در گفت وگو با خبرگزاری انتخاب گفت که درمورد انتخابات آینده اصلا فکرنکرده ام ودر مورد اینکه آقای ناطق شرکت بکند یا نه ازخودشان بپرسید اما چهار روز بعد موسوی لاری در گفت وگو با همشهری ماه درمورد ناطق نوری صحبت میکند وبا گفتن اینکه : (به نظرمن آقای ناطق اطلاح طلب نیست اما مشی معتدلی که درپیش گرفته است اورا به اطلاح طلبان معتدل نزدیک کرده است)، تاحدودی به این شایعه دامن میزند.ازطرف دیگر 11آبان، ناطق نوری در مراسم قدرشناسی خود دراستان گلستان در گفت و گو با تسنیم ابتدا می گوید که من جناح راست شناخته شده‌ام که مارک اشتباهی استو بعد اضافه می کند که به عنوان سردسته اصلاح‌طلبان به میدان نخواهم آمد.

 

با این اوصاف میتوان اینگونه برداشت کرد که کار انتخاب سرلیست اصلاح طلبان هم با مشکل مواجه شده است.از طرفی ناطق نوری می گوید علاقه ای به این کار ندارد و از طرف دیگر اطلاح طلبان هم عارف را به عنوان سرلیست نمی خواهند. پس عارف اطلاح طلب، درمیان دوطیف ازهم جداشده اطلاح طلبان، شامل تندروهای هسته مرکزی و طیف اعتدالی طرفدار دولت کارسختی پیش رو خواهد داشت.زیرا که هردوگروه بنابه مصلحت های حزبی خود فعلا مشی اعتدالی در پیش گرفته اند.

 

 گرچه مطالبات برآورده نشده اطلاح طلبان و گلایه های فعالین و پیشکسوتان این حزب از دولت می تواند از مهم ترین موانع تحقق ائتلاف بین آنان و طیف حامی دولت باشد اما شورای مرکزی اطلاح طلبان به خوبی می دانند که بعد از اتفاقت سال88 برای ادامه حیات سیاسی و بازیافتن پایگاه مردمی خویش، نیازمند همان الگویی اعتدالی هستند که در انتخابات 92 از آن پیروی کردند.

 

چیزی که دراین میان واضح است گام بلند و مصرانه جبهه اطلاح طلب کشور برای دراختیارگرفتن صندلی های سبز نمایندگی ملت است که حتی راه اندازی 50 سایت خبری راهم دردستور کار آنان قرارداده است. اما باید دید باتوجه به شکافی  که بین بدنه اطلاح طلب افتاده و تردیدی که برای تحقق ائتلاف بین دو طیف ازهم جداشده وجود دارد قدرت کدام یک در فضای سیاست داخلی کشور اجازه عرض اندام بیشتری پیدا میکند. ایا مجلس نیز مانند دولت رخت اعتدال برتن می کند یا در پس این لباس، سران هسته مرکزی را دوباره به اوج قدرت بازخواهند گشت؟