سفر به سرزمین‌های روشنایی؛
گروه فرهنگی«خبرگزاری دانشجو»؛ پایان جنگ ایران و عراق سرآغاز دوران جدیدی در تاریخ معاصر ایران بود حجم انبوه سرمایه‌های جانی مالی نظامی و معنوی مصرف شده در این طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم لزوم پاسداشت خاطره‌ها و آثار به جا مانده از آن را بیش از پیش تقویت می‌کرد بازدید از مناطق جنگی یکی از نخستین اقدامات در راستای حفظ و اشاعه فرهنگ دفاع مقدس بود این بازدیدها از همان سال‌های نخستین جنگ به ویژه بعد از انجام عملیات‌های ثامن‌الائمه طریق القدس فتح‌المبین و بیت‌المقدس انجام می‌شد که البته به دلیل شرایط خاص آن زمان به صورت معدود و گزینشی صورت می‌گرفت این بازدیدها معمولا به حضور هیئت‌های سیاسی خبرنگاران و تعدادی از افراد ... محدود می‌شد این حضور به دلیل وجود آتش توپخانه دشمن و تداوم نبرد قابل گسترش نبود.
پس از پایان جنگ و خاموش شدن آتش توپخانه‌ها اشتیاق مردم برای بازدید مناطق عملیاتی فزونی گرفت ولی به دلیل آلوده بودن مناطق وسیعی از مناطق عملیاتی به مین و مواد منفجره و حالت صلح با عراق و نیز دلایل امنیتی هنوز زمینه مناسب برای حضور گسترده اقشار مختلف مردم فراهم نشده بود.
در سال‌های 71 الی 77 به علت آنکه قسمت‌های تقریبا زیادی از مناطق آلوده پاکسازی شده بود و پیکرهای مطهر شهدا تفحص شده و جهت دفن در نقاط مختلف در شهرها تشییع شده بود گروه‌ها داوطلب در قالب کاروان‌های محدود به ویژه در ایام تعطیلات نوروزی برای بازدید از مناطق عملیاتی به استان خوزستان و کردستان روی آمدند با این همه این بازدیدها همچنان شکل منسجم و واحدی نداشتند آنچه که فکر انسجام بخشی و هماهنگی و تقویت این بازدیدها را در مسئولان ایجادکرد بازدید فراموش نشدنی رهبر معظم انقلاب اسلامی حضرت امام خامنه‌ای از منطقه عمومی شلمچه در 9 فروردین ماه سال 1377 و متعاقب آن بازدید ایشان از پادگان دو کوهه در فروردین ماه 1381 بود.
فرمانده کل قوا پیش از این نیز بارها در جبهه های جنگ حضور یافته بودند که فراموش نشدنی ترین آنها بازدید از گلزار شهدای هویزه در زمان ریاست جمهوری در سال 1367 بود، با انتخاب مقطع نوروز برای این بازدیدها فکر تشکیل کاروان های گسترده ای با سازماندهی نهادهای نظامی مختلف که همراه با اجرای برنامه هایی در جهت قرار گرفتن بازدیدکنندگان در فضای خاص آن مناطق باشد، زنده کرد.
رفته بودم سفری سوی دیار شهدا، که طوافی بکنم گرد مزار شهدا
به امیدی که دل خسته هوایی بخورد، تبرک شود از گرد و غبار شهدا
هر چه زد خنجر احساس به سرچشمه چشم، شرمگینم که نشد اشک نثار شهدا
خشکی چشم عطش خورده از آنجاست که من، آبیاری نشدم فصل بهار شهدا
چون نشد شمع که سوزد دل سنگم شب عشق، کاش می شد که شود سنگ مزار شهدا
آخرین خط وصایای دل من این است، که مرا خاک بسپارید کنار شهدا
شادی همه شهدا صلوات
تعداد نظرات: ۱
بدون نام
۰۹:۳۴ - ۱۳۹۲/۱۱/۱۵
پاسخ
من هرسال نزديک عيد که ميشه دلم براي رفتن به منطقه پرپر مي زنه.الان دوسال که عيد را به منطقه مي روم.انشاالله اگر قسمت شود امسال هم به عنوان خادم اعزام خواهم شد.فقط مي خوام بگم که هر ايراني فقط براي يکبار هم که شده به آنجا برود.حس و حال عجيي دارد اين غربت فکه و خاک شلمچه.دلت ميخواد چنگ بيندازي رو خاکهاي فکه و زارزار گريه کني براي کساني که تشنه لب آنجا شهيد شدند.کساني که اصلا نه آنها را ديده اي و نه مي شناسي.اما انگار بخشي از وجودت هستند.دلتنگشان ميشوي و بعد عاشق.يک عشق زيبا که رنگ و بوي دنيايي ندارد.و اين عشق تا آخر عمر دستت را مي گيرد تا هيچ وقت نلغزي.
ارسال نظرات