محمد خزاعی در گفتگو با خبرنگار فرهنگی «دانشجو» اظهار داشت: سینمای امید سینمایی است که امید بخش بوده و بتواند برای جامعه شادابی و نشاط را به همراه داشته باشد، قطعا در گذشته نیز از این نوع سینما و این رویکرد غافل نبودند و همیشه افراد مسئول و سیاستگذار این رویکرد را مد نظر داشتند تا بتوانند به این طریق امید به آینده را به جامعه تزریق کنند.
وی ادامه داد: زمانی هم وجود داشت که فیلمهای تاریکی ساخته می شد که در همان زمان نیز این محتواها هم از سوی مردم و هم مسئولان سینمایی کشور مورد انتقاد قرار گرفت زیرا هر یک از ما به عنوان یک سینماگر علاوه بر این که موظف هستیم به معضلات جامعه بپردازیم اما باید بر روی این موضوع نیز دقت داشته باشیم که پرداختمان بر روی معضلات به گونه ای نباشد که روح ناامیدی را به جامعه منتقل کند.
خزاعی گفت: یکی از موارد مهم در بحث سینمای امید پایان های خوشی است که به بیننده برای انتخاب راه درست در زندگی قدرت می دهد گاهی برخی فیلمی می سازند که پایانش را بدون نقطه ای روشن رها می کنند در هر حال سینمای امید نه تنها متعلق به ایران و متعلق به این دوره نیست بلکه بحثی قدیمی است که از گذشته نیز مورد توجه بوده است بنابراین هم درباره ناامیدی و هم دیگر معضلات اجتماعی جامعه شناسان بعد از بررسی و بحث به این نتیجه می رسند که باید از طریق سینما آن معضل برطرف شود.
وی اضافه کرد: اما چیزی که الان باید آن را مورد توجه و بررسی قرار داد این است که تا چه اندازه توانستهایم در ایجاد چنین سینمایی قدمهای مفیدی برداریم.
وی در پاسخ به این که منظور از سینمای امید، تنها امید بخشیدن به جامعه است و یا امیدوارکردن سینماگران نیز مد نظر است گفت: سینماگران هرگز ناامید نبودند و همیشه با امیدواری به اهداف خود اندیشیدهاند البته در هر دوره و با تغییراتی یک عده مسلما عده ای امید خود را از دست داده و عده ای نیز امیدوارتر می شوند.
خزاعی در پایان خاطرنشان کرد: ما دوره سی ام هم در جشنواره فجر همین سیاست را دنبال می کردیم به طوری که محوریت شعار جشنواره نیز در آن دوره پیرامون اخلاق امید و آگاهی بود بنابراین باید دید که آیا این محوریت به عنوان یک استراتژی برای سینمای ایران در نظر گرفته شده است که اگر این طور است باید ایستاد و دید که خروجیها چگونه خواهد بود زیرا باتوجه به شعار امسال نباید دیگر فیلم سیاهی تولید شده باشد.