باشگاه دانشجویان/
گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو»- یادداشت دانشجویی*؛ آنچه که بیش از هر اتفاق دیگری سینمای این روز های جمهوری اسلامی و یا حتی سینمای جهان را تکان داده و در صدر بسیاری از خبرهای داخلی و خارجیِ سینمایی قرار گرفته پرده برداری از آخرین اثر مجید مجیدی کارگردان نام آشنای جمهوری اسلامی است. اما در این باب نکاتی به ذهن نگارنده می رسد که عمدتا در پاسخ به برخی انتقادات نابجا به این فیلم است.
الف) یکی از انتقاداتی که این روزها به طور عمده نسبت به «محمد(ص) رسول الله» وارد می شود، هزینه های بالای ساخت این فیلم است.
البته در این باب نقل قول ها متفاوت است و از حدود هزینه ی ۱۵ میلیون دلار تا ۶۰ میلیون دلار که تقریبا بیشترین تخمین در رابطه با این فیلم است اعداد و ارقام گوناگون در رابطه با ساخت این فیلم ارائه می شود.
با این فرض که اصلا همان نقل ۶۰ میلیون دلار درست باشد(که بسیار بعید به نظر می رسد و تنها منبع آن یک رسانه ی خارجی است که طبیعتا اطلاع دقیقی از ساخت فیلم نمی توانسته داشته باشد)، اگر برگردیم به ساخت این فیلم و نگاهی بیاندازیم به عوامل ساخت آن متوجه می شویم که کارگردان کار در سال ۹۸ نامزد دریافت اسکار شده است؛
موزیسین فیلم نیز خود صاحب اسکار است؛
همچنین فیلمبردار کار یک فیلم بردار مطرح جهانیست.
از طرفی مراحل ساخت فیلم در حدود هفت سال به طول می انجامد و از طرف دیگر فیلم به تولید زیر ساخت های سینمایی می پردازد که از جمله ی آن می توان به دو شهرک ساخته شده که قابلیت استفاده ی همیشگی خواهد داشت اشاره کرد.
اما نکته ی قابل توجه این است که اگر به آثاری مشابه در سطح بین المللی مراجعه کنیم با اعداد چند برابر این پروژه مواجه می شویم. برای مثال «دزدان دریایی کارائیب» هزینه ای در حدود ۱۹۵ میلیون دلار داشته است. و یا آواتار هزینه ای بالغ بر ۱۵۰ میلیون دلار داشته است. و اصلا اگر به روند ساخت فیلم های در رنج متوسط هالیوود و نه دارای این حد از عوامل مشهور سینمایی توجه کنیم متوجه خواهیم شد که عدد هزینه شده برای یک فیلم متوسط حدود ۴۰ تا ۵۰ میلیون دلار است.
ب) نقد دومی که دیگر بار بر پیکره محمد رسول الله می نشیند نسبت به بومی نبودن این کار است.
مثلا اینکه موسیقی این کار با موسیقی ایرانی فاصله ی زیادی دارد و از این قبیل مسائل. اما نکته ی قابل توجه اتفاقا این است که هنر این کار در این است که در حدی از استاندارد های بین المللی ساخته شده است که بتواند مخاطب اروپایی و آمریکایی را به خود جذب کند. در واقع هنر این فیلم نه این است که توانسته در چند روز از مرز دو میلیارد فروش داخلی بگذرد بل هنرش در این است که بتواند مخاطب بین المللی را جذب خاتم النبین کند.
ج) اما نقد دیگری که واقعا غیر منصفانه نسبت به این فیلم وارد می شود، از بین بردن فضای وحدت بین شیعه و سنی است.
آنچه که درباره ی این فیلم واضح است هنر این فیلم در عدم تحریک بین مذهبی است.
یعنی فیلم توانسته به خوبی بزنگاه هایی از تاریخ زندگی پیامبر را انتخاب کند و باز به نوعی به آنها ورود کند که ذره ای احساسات بین مذهبی را خدشه دار نکند.
برای مثال فیلم تنها در دو سکانس چند ثانیه ای از مجموع سه ساعت خود به نوعی اشاره ای به حضرت امیر المومنین(ع) دارد.آنهم در حد یک یا دو جمله.
در حالی که بر کسی پوشیده نیست این مقدار می توانست بسیار بیشتر از این باشد. و یا اینکه دوره ای که از زندگی پیامبر (ص) انتخاب شده است دوره ایست که کمترین درگیری های بین مذهبی را می تواند ایجاد کند.
و اتفاقا فیلم با نشان دادن چهره ی واقعی و خطرناک یهود می تواند باعث هم افزایی و ایجاد روحیه ی همدلی و وحدت میان مسلمانان شود و آنها را به دشمن مشترکشان که از همان سالهای پیش از تولد حضرت محمد(ص) در حال دشمنی ورزی بوده است متوجه کند. که البته آنان که دم از تفرقه افکنی فیلم می زنند احتمالا می خواهند مسلمانان با دشمن همیشگی شان نیز وحدت داشته باشند!
حمید اخوندی-فعال دانشجویی
انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.
ارسال نظرات