یک سوزن به رسانه‌ها و یک جوالدوز به نمایندگان و مسئولان

گروه دانشگاه «خبرگزاری دانشجو»؛ یادداشت دانشجویی* همین چند روز پیش بود بله همین چند روز پیش و در یکی از روزهای هفته دولت که عصر آن روز دعوت شده بودم به یک همایش و آن هم همایش تجلیل از مدیران پاسخگوی استان بود. در آن همایش خیلی ها بودند از جمله نمایندگان مردم شهرستان کرمانشاه در مجلس شورای اسلامی که هر سه نفر آنان هم جزو سخنرانان آن مراسم بودند.

در آن روز یکی از آنان با اشاره به مشکلات جوانان استان بویژه بیکاری گفت: دلم می خواهد به حال جوانان، های های گریه کنم. با شنیدن این سخن آقای نماینده به یاد این بیت شعر سعدی افتادم که می گوید: بر احوال آن مرد باید گریست که دخلش بود نوزده و خرجش بیست؛ در حالی که خیلی از جوانان ما دخلشان صفر است و خرجشان هم بالای بیست؛ اما بعد بی درنگ باز یاد این بیت شعر سعدی افتادم که می گوید: نا برده رنج گنج میسر نمی شود، مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد.

با خود گفتم ای کاش بجای اینکه هایهای برای جوانان بیکارمان گریه کنیم برای آنان با همدلی کار کنیم تا آنها هم مشغول به کار شوند. جوانان بیکار و خانوادهایشان بهتر می توانند بر درد بیکاریشان بگریند اصلا این زمانه گریه کردن خیلی آسانتر شده تا خندیدن. به عمل کار بر آید به سخنرانی نیست. نماینده دیگر هم با اشاره به آیات و روایاتی از فضیلت خدمت به مردم گفت و نماینده دیگر هم سخنانی پیرامون وضعیت کشور بیان کرد. اما ای کاش آنان می گفتند برای ایجاد اشتغال جوانان استانمان در حوزه کاریشان چه کرده اند.

اتفاقا صبح آن روز هم چند طرح درمانی مانند دو درمانگاه محلی در شهر کرمانشاه به بهره برداری رسید و باز هم اتفاقا این سه نماینده در آن مراسم هم بودند و هر سه آنان بعلاوه رئیس سابق شورای اسلامی شهر کرمانشاه هم در خصوص آن طرح های درمانی مصاحبه کردند. باز آنجا به ذهنم خطور کرد که ای کاش همه نمایندگان و همه مسئولان استان محروم امروز ما یا همان استان پنجم دیروز ما هم دل و متحد برای گرفتن اعتبار و امتیاز از مسئولان کشوری که دستشان به آنان می رسد برای مردم محروم ما بیشتر تلاش می کردند تا کرمانشاه از یک استان غیر برخوردار فاصله می گرفت تا دیگر مجبور نشویم برای جوانانش های های گریه کنیم.

البته کسی منکر کارهای انجام شده نیست؛ اما باید قبول کرد آنگونه که باید برای استان کار نکرده ایم این را آمار بالای بیکاری استان که همواره رکورد دار کشور هستیم می گوید که گریه آور است. این را درآمد پایین مردم استان می گوید. این را میزان سپرده بانکی مردم استان می گوید که خیلی پایینتر از میانگین کشوری است. این را وجود هزاران طرح نیمه تمام در استان می گوید.

راستی گفتم طرح های نیمه تمام و ناخودآگاه یاد یکی از این طرحها افتادم بله طرح راه آهن کرمانشاه که سالهاست مردم منتظر شنیدن صدای سوت قطار آن هستند و جزو طرح های سفر رهبری عزیز هم هست. آقایان مسئول می گفتند سرانجام مردم کرمانشاه این بار دیگر سال آینده صدای سوت قطار را نشنوند. آنان می گفتند امسال 168 میلیارد تومان برای این پروژه اختصاص یافته است؛ اما انگار قرار است این بار باز هم مردم صدای سوت قطار قصه ما را نشنوند این را مصاحبه مهندس نیک کردار، معاون عمرانی استانداری کرمانشاه که اخیرا با برخی رسانه‌ها انجام داده می گوید.

او می گوید: پروژه راه آهن قزوین به رشت در اولویت کار دولت قرار گرفت. او می گوید: دولت برای این پروژه 170 میلیارد تومان اعتبار پرداخت کرده، او می گوید: امسال برای راه آهن کرمانشاه اعتباری پرداخت نشده است او می گوید: ما نگرانیم و ما هم می گوییم: ما هم نگرانیم و باز هم می گوییم ای کاش نمایندگان محترم و مسئولان عزیز بجای همراهی کنار هم برای افتتاح دو سه طرح درمانی برای دریافت اعتبار این پروژه مهم و دیگر پروژه های مهم دیگر با هم همراه بودند؛ چرا که مسئولان مربوطه خود به اندازه کافی برای افتتاح این طرح ها وقت دارند.

از قدیم گفته اند که یک سوزن به خودت بزن یک جوالدوز به دیگران. حالا می خواهم به خودم و برخی از دوستان و همکارانم در برخی رسانه ها سوزنی بزنم. مگر نه این است که یکی از مهمترین رسالت های رسانه ای ها آگاهی بخشی به مردم است؟ که هست. مگر نه این است که وظایف نمایندگان مجلس وضع قوانین و نظارت بر اجرای قوانین است؟ که هست. پس چرا برخی رسانه ها بجای مصاحبه با نمایندگان مجلس در خصوص وظایف حوزه کاریشان، به دنبال مصاحبه با نمایندگان در خصوص آسفالت در برخی روستاها و طرح های هادی و طرح هایی از این قبیل است؟ مگر نمایندگان باید کار اجرایی انجام دهند؟ و یا وظیفه شان عزل و نصب مسئولان اجرایی است؟ این دست از رسانه ها باید در حیطه کاری مربوطه مسئولان اطلاع رسانی و آگاهی بخشی کنند و نه موارد غیر مرتبط. حالا هر دلیلی که در این خصوص بیاورند باور کنید نمی شود پذیرفت. بیش از این سخن را به درازا نکشانم و به سخنانم پایان دهم و در این پایان امید دارم که همه ما به وظیفه محوله خود عمل کنیم؛ آن هم با همدلی، همراهی و صداقت صرف نظر از سلیقه‌های جناحی، آن هم با بالا بردن آستانه تحمل و انتقاد پذیری. 

رسول مرادی- فعال دانشجویی

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تایید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.